Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1899)

179

ΕΠΙΓΡΛΦΛΙ ΕΛΕΥΣΙΝΟΣ

180

Στ. 10. Το έν άρχη λείψανον γράμματος δύ-
ναται νά άνήκη εις γ, Τ ή ε- εις π δυσκόλως δύ-
ναται να άνήκη.

Στ. 2. Έ]λευ[>-;

-νει Σωσ-
τού λιθ[ο-
την ριίσθίωτιν]
παρε' ςουσ[ι]
[τετράκυ]κλα και άμπ[ρα]
-τήριατα κα-
-ιστα την τ-
-ηδεχ τούτ-
(θ)αλα(μ-

-νΤ6

Ή έπιγραφή ίσως εΐνε συμβόλαιον έργωνίας.

Τήν συμπλήρωσιν του στ. 7 παρέλαβον έκ της
γνωστότατης επιγραφής των Έλευσΐνι έπιστατών
έπι Εύκτή μονός άρχοντος, της έκδεδομένης το τε-
λευταϊον ύπό Φιλίου έν Μϊΐΐ1ιβί1υη§βπ ά. ά. ατοΐι.
ΙηβΙ. ΛΐΙιβη XIX σελ. 192 Ββίΐ. 1-11 καί ύπό Δρα-
γούμη Έ<ρημ. Αρχ. 1895 σελ. 61-62 (παρένΟ.
πίν. 1-2), ένθα (Α, 23 και Β, 29) άπαντα Αψ-
προν : I : Τετρακύκΐω καινώ : I I : Κατά Σουι-
δαν: άμπρον γαρ Ο^οϊνόο, τιο,, μεθ' ου είώθασιν
έ'Λκειν, ήτοι παρακοψ'ιΐ,ειν μεγάλα φορτία. Ωσ-
αύτως : άμπρον ΰ^οινίον, 'όττερ δια τών ζυγών
όιατείνουοΊ, και φορτία εφ άυ,άςης κομίζουσιν,
ωΰτε όμοτόνωο, άπό των ζυγών εΛκεαθαι' άμττε-
ρόν τι βν το διαπερών τον ζνγον όεδεμένον. Ίδε
και τον θησαυρον του Στεφάνου έν λ. άμπρον.
Το ούτως όμοϋ μετά τοΟ άμπρου άναγεγραμμένον
τετράκυκίον νομίζω δτι θά ήτο ώσαύτους και έν
τη χρήσει άναποσπάστως συνδεδεμένον προς αυτό,
ώστε πιθανώτατα πρέπει νά ύποτεθη δτι ήτο άμαξίς
προς μετακόμισιν μεγάλων φορτίων (ιδίως μεγά-
λων λίθων) κατεσκευασμένη, ήτοι λίαν ταπεινή και
μετά μικρών και λίαν παχέων τρο/ών.Τό έν στ. 6
παρέζουοι πιθανώς δηλοΐ δτι ταΟτα, ίσως δε και
άλλα λιθοτομικά ή λιΟαγωγικά σκεύη εμελλεν δ
έργώνης νά λάβη παρά τοΟ έργοδότου, ήτοι τών
Έίευσινόθεν έπιστατών πιΟανώτατα.

5. Μικρόν τεμάνιον γλαυκοχρόου μαρμάρου
πανταχόθεν έλλιπές. Μέγιστον πλάτος 0,08, ΰψος
0,09, πάχος 0,04. Γράμματα λεπτότατα- μέγε-

θος αύτών 0,004 καΐ ετι μικρότερον. Τό Ε έχει
τάς κεραίας δτέ μεν άνισομήκεις, ότέ δέ ισομήκεις,
Ν ισοσκελές, σ συμπεπιεσμένον.'Αριθ. καταλ 334.

ι__.κ

i ο ρ α ε κ α -
αρερ μ α i τ/
- η γ \ α i ο υ α τ
5 υοπτελει
τ i ε λ ε υ σ i ν
λ π α ρ α α ρ μ ο

τ ε ρ α μ η μ ι ι τ

Κ i ο ν η i i τ
10 νιαχυτραιι
ο μ ο ν τ ο υ
δεσ i / / i λ

μ χ χ λ

Στ. 3. Έν άρχη προ τοΟ α δπάρνει άμυδρό-
τατον και άμφίβολον ίχνος ώσει στρογγύλου γράμ-
ματος (ω).Το δέ έν τέλει λείψανον κεκλιμένης κε-
ραίας δεν εΐνε δλως βέβαιον. Τά άλλα αρερμαιτ
σαφέστατα. Πώς πρέπει νά άναγνωσθώσιν, άγνοώ.

Στ. 6. Έν τέλει μετά το Ν υπάρχει ικανός χώ-
ρος, έν ω ουδέν ίχνος γράμματος φαίνεται, καίτοι
δ λίθος δέν εινε πολύ έφθαρμένος. "Οτι τό ελευ-
ξiν εινε συντετμημένη λέξις, δεν μοϊ φαίνεται
πολύ πιθανόν, πιθανώτερον δέ δτι μετά τό Ν ύπήρ-
χεν ο μικροτάτου μεγέθους, όπερ ήδύνατο νά άφα-
νισθή.

Στ. 8-9. Ό μεταξύ τών τελευταίων γραμμά-
των και τών προτελευταίων χώρος εΐνε άγραφος,
άλλ' έκ τούτου δεν φαίνεται εύλογον νά είκάση τις
δτι ή έπιγραφή ήτο γεγραμμένη κατά στήλας,
μάλλον δέ φαίνεται δτι έκαστον άρθρον της ανα-
γραφής εινε διακεκριμένον διά κενού διαστήματος
έκατέροθεν. Ωσαύτως άγραφος εινε δ χώρος με-
ταξύ του Ν και του Η έν στ. 9. Τό έν άρχη του
στ. 9 Κ εΐνε άμφίβολον.

Στ. 12. Αϊ κεραϊαι του αριθμητικού σημείου
εινε κεκλιμέναι ές άμελείας του χαράκτου.

κλε]ϊθρα έκα[στ-

(Ι-) Η (έλ)αίου άτ[τικοΰ (;)
[δ^ύο πτελέ'^να]
-τι Έλευσιήόθεν]