DOI article:
Dragumēs, Stephanos N.: Eleusinia epigraphē peri ierou kephalaiou kai kataskeuēs thymiatēriōn
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14641#0051
77 ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ
δειχθέν Ξενοφάντον καταδικαστέον. Αλλ άπο-
δεικνυομένου έν Β', κατωτέρω, ότι εχομεν έπι της
στήλης Ξενίωνα και των έν τω στίχω τούτω γραμ-
μάτων, των προ της συλλαβής 26Ν φαινομένων
οτι λέγουσιν <ίεΐπεν», επιτρέπεται ή εικασία οτι
ή συλλαβή 26 Ν δεικνύει τήν άρχήν του ονόματος
τούτου, ού το πατρωνυμικόν ίσως κρύπτει τό χά-
σμα το άπολήγον εις τήν κατάληςιν τον. Αλλά
το χάσμα χωρεί οκτώ το πολύ γράμματα, κατά
τάς κάτωθεν ένδείξεις, μετά δε τήν προσθήκην της
καταλήςεως III) Ν μένει θέσις υπόλοιπος εις πέντε
•μόνον γοάμματα.
Έν ϋτίγω 5", τήν άνάγνωσιν « [τας (?]ικαιας
^ρ[τάο] » κρίνω ασφαλή. Τό δικαίας αντί νομί-
μους ή £ΐυ·(ψοι;ς.
Έν Οτί^ω 6ν, κυρουται τό υπό του κ. Σκια
άναγνωσθέν Ν6λλΗΝΙλ)(Ν\ έξ ού δυνατόν μεν
να γραφή τώ]ν ΈΛΛήνων, αλλά πιθανώτερον το
υπ αύτου προτεινόμενον « Πα]νεΛ2ήνων » 1, όπερ
και δια τον λόγον τούτον προσέθηκα έν αρχή του
τρίτου στίχου.
Έν ΰτίγω ΙΟν, τήν τελευταίαν λέξιν άναγνω-
•στέον είτε ενική δοτική «?)^ί,]ο.?ια»,— «ήμιολία'
τό ήμισυ του κεφαλαίου», κατά Σουΐδαν και Ήσύ-
χιον,— είτε έν πληθυντική ονομαστική «ήμί\-
οΛίαιν , — « οίκροτοι νήες » . — Δια τήν πρώτην
άνάγνωσιν, σημειωτέον οτι το προσγεγραμμένον
ιώτα μαρτυρεΐται έν τη λέξει «ϋννεόρίωι» του
τμήματος Α', έν ώ έν Β' ούδαμου άπαντα. Αν δέ
I ( I ^ ' I I I
προκριΟή ή δευτέρα άνάγνωσις, ένοείκνυται ή συμ-
πλήρωσις των έν τω αύτώ στίχω προηγουμένων
6ΚΤΟΥΠ6Ι ού τως «εκ Γθί? Πεί[ραιώο\.
Εν Οτίχω /4^, ή συμπλήρωσις «ΓδΓαν^δ']-
Γως » υπαγορεύεται και ΰπο των σαφών ιχνών του
Ν και ΰπο του νοήματος. Το δ' εν αρχή του στί-
χου « οί'ς » συντελεί είς άποκατάστασιν της συνε-
χείας του λόγου, έν θέσει μή παρεχούση χώρον
οεκτικόν πλειόνων των τριών ή τεσσάρων γραμ-
μάτων.
Ενταύθα ή συναρμολόγησις των λίθων, ώς έγέ-
νετο (Μΐΐΐΐι. Ββϊΐ. II. σ. 382;, φαίνεται βεβαία,
καίτοι ανεπαρκές το συναγόμενον νόημα, κατά τό
πολλάκις και έπι ακεραίων έπιγραχών συμβαίνον
* *Ίοε κατωτέρω σημείωσιν 1 εν σελ, 83.
ΕΠΙΓΡΑΦΗ 78
ήμϊν, διά τήν ατελή γνώσιν αρχαίων τινών έθί'μων
ή οργανισμών, μάλιστα δε τών θρησκευτικών.
Ο κ. Σκιάς, αμφιβάλλων περί της όρθότητος
της θέσεως είς ήν κατετάχθη ύπ'έμου τό θραύσμα
γ , λέγει, πλην άλλων, οτι υπέρ τών αμφιβολιών
αύτου συνηγορουσι και αί αντιφάσεις, αί όλως
ασυμβίβαστοι « μεταξύ τών υπό του κ. Δραγούμη
συμπληρουμενων και του λοιπού μέρους της επι-
γραφής». Αντίφασιν δ ευρίσκει το ότι ό ίεροφάν-
της και ό δαδουχος, έν ω ορίζονται έκτελεσταί τών
περί τιμωρίας εις τό διπλάσιον ορισμών τής απο-
φάσεως του Έπαρχου, αναγράφονται και ώς ένο-
χοι μετά ποινής τής διπλής. Άλλα παρεΐδεν ό κ.
Σκιάς οτι ή άπόφασις, ανατιθέμενη είς τε τον ίε-
ροφάντην και τον δαδοϋχον τήν πρόνοιαν περί άμε*
τακινήτου τών έγκριθέντων και καθιερωθέντων
« προς το μή σαλευθήναι τούτο το κεφάλαιον μ,ήτε
τήν ποσότητα τών καθιερωθέντων δηναρίω ένί μειω-
θήναι», έπισείει και κατά τούτων ειδικώς και ρη-
τώς άπειλήν ποινής, εάν παρίδωσι τοιαύτην τινά
μετακίνησιν' α φανερού όντος ότι μηδαμώς έστιν
άκίνουνον έάν τι περιίδωσιν τούτων μετακεινούμε-
νον όσοι τήν τειμήν νέμονται ταύτην τής σεμνής
βουλευτικής αξίας », δηλαδή και 6 δαδουχος και ό
ίεροφάντης και οί άλλοι πάντες και αυτός ό άγνω-
στος ήμΐν .ΐενίων, όστις εκ τούτων φαίνεται οτι ένέ-
μετο τήν τιμήν τής σεμνής βουλευτικής άξιας.
Ουδέν οέ άπορον ότι και μή βουλευτά! συναναφέ-
ρονται ώς υποκείμενοι είς διτΐΐψ·, άφ1 ού ούτω
κολάζονται πάντες οί όπωςδήποτε μετακινουντες
κατά τον γενικόν όρισμον τής άποφάσεως. 'Αλλά
παρατηρητέον ότι ειδικώς κατονομάζονται πάντα
τα αξιώματα έκείνων, ανδρών ή γυναικών, οί τίνες
ένεκα τής έπισήμου θέσεως αυτών έν τή έλευσι-
νιακή λατρεία εΐχον μετοχήν τινα ή άνάμιξιν εις
τά τής διαχειρίσεως. Το ότι δέ ό όαφνηφόροο,, οί
ΜοΛπίόαι, δηλονότι οί Εύμολπίδαι, ή και άλλος
τις φέρονται ώς ενεχόμενοι είς άπ.Ιην, — διότι
ίσως τούτων ή ευθύνη ήν έλαφροτέρα, — δέν βλέπω
κατά τίνα τρόπον αντιστρατεύεται είς τήν γενομέ-
νην συναρμολόγησιν. Πολλά τω οντι ύπάρχουσι
τά ασαφή όλως και ανεξήγητα, έ'τι και μετά τήν
νέαν ένταυθα έπεξεργασίαν, ικανά δέ και τά άσυμ-
πλήρωτα, αλλ1 ουδέν τό αναιρούν τήν λογικήν
συνέχειαν, τον είρμον του κειμένου ώς συνεπήχθη.
/
δειχθέν Ξενοφάντον καταδικαστέον. Αλλ άπο-
δεικνυομένου έν Β', κατωτέρω, ότι εχομεν έπι της
στήλης Ξενίωνα και των έν τω στίχω τούτω γραμ-
μάτων, των προ της συλλαβής 26Ν φαινομένων
οτι λέγουσιν <ίεΐπεν», επιτρέπεται ή εικασία οτι
ή συλλαβή 26 Ν δεικνύει τήν άρχήν του ονόματος
τούτου, ού το πατρωνυμικόν ίσως κρύπτει τό χά-
σμα το άπολήγον εις τήν κατάληςιν τον. Αλλά
το χάσμα χωρεί οκτώ το πολύ γράμματα, κατά
τάς κάτωθεν ένδείξεις, μετά δε τήν προσθήκην της
καταλήςεως III) Ν μένει θέσις υπόλοιπος εις πέντε
•μόνον γοάμματα.
Έν ϋτίγω 5", τήν άνάγνωσιν « [τας (?]ικαιας
^ρ[τάο] » κρίνω ασφαλή. Τό δικαίας αντί νομί-
μους ή £ΐυ·(ψοι;ς.
Έν Οτί^ω 6ν, κυρουται τό υπό του κ. Σκια
άναγνωσθέν Ν6λλΗΝΙλ)(Ν\ έξ ού δυνατόν μεν
να γραφή τώ]ν ΈΛΛήνων, αλλά πιθανώτερον το
υπ αύτου προτεινόμενον « Πα]νεΛ2ήνων » 1, όπερ
και δια τον λόγον τούτον προσέθηκα έν αρχή του
τρίτου στίχου.
Έν ΰτίγω ΙΟν, τήν τελευταίαν λέξιν άναγνω-
•στέον είτε ενική δοτική «?)^ί,]ο.?ια»,— «ήμιολία'
τό ήμισυ του κεφαλαίου», κατά Σουΐδαν και Ήσύ-
χιον,— είτε έν πληθυντική ονομαστική «ήμί\-
οΛίαιν , — « οίκροτοι νήες » . — Δια τήν πρώτην
άνάγνωσιν, σημειωτέον οτι το προσγεγραμμένον
ιώτα μαρτυρεΐται έν τη λέξει «ϋννεόρίωι» του
τμήματος Α', έν ώ έν Β' ούδαμου άπαντα. Αν δέ
I ( I ^ ' I I I
προκριΟή ή δευτέρα άνάγνωσις, ένοείκνυται ή συμ-
πλήρωσις των έν τω αύτώ στίχω προηγουμένων
6ΚΤΟΥΠ6Ι ού τως «εκ Γθί? Πεί[ραιώο\.
Εν Οτίχω /4^, ή συμπλήρωσις «ΓδΓαν^δ']-
Γως » υπαγορεύεται και ΰπο των σαφών ιχνών του
Ν και ΰπο του νοήματος. Το δ' εν αρχή του στί-
χου « οί'ς » συντελεί είς άποκατάστασιν της συνε-
χείας του λόγου, έν θέσει μή παρεχούση χώρον
οεκτικόν πλειόνων των τριών ή τεσσάρων γραμ-
μάτων.
Ενταύθα ή συναρμολόγησις των λίθων, ώς έγέ-
νετο (Μΐΐΐΐι. Ββϊΐ. II. σ. 382;, φαίνεται βεβαία,
καίτοι ανεπαρκές το συναγόμενον νόημα, κατά τό
πολλάκις και έπι ακεραίων έπιγραχών συμβαίνον
* *Ίοε κατωτέρω σημείωσιν 1 εν σελ, 83.
ΕΠΙΓΡΑΦΗ 78
ήμϊν, διά τήν ατελή γνώσιν αρχαίων τινών έθί'μων
ή οργανισμών, μάλιστα δε τών θρησκευτικών.
Ο κ. Σκιάς, αμφιβάλλων περί της όρθότητος
της θέσεως είς ήν κατετάχθη ύπ'έμου τό θραύσμα
γ , λέγει, πλην άλλων, οτι υπέρ τών αμφιβολιών
αύτου συνηγορουσι και αί αντιφάσεις, αί όλως
ασυμβίβαστοι « μεταξύ τών υπό του κ. Δραγούμη
συμπληρουμενων και του λοιπού μέρους της επι-
γραφής». Αντίφασιν δ ευρίσκει το ότι ό ίεροφάν-
της και ό δαδουχος, έν ω ορίζονται έκτελεσταί τών
περί τιμωρίας εις τό διπλάσιον ορισμών τής απο-
φάσεως του Έπαρχου, αναγράφονται και ώς ένο-
χοι μετά ποινής τής διπλής. Άλλα παρεΐδεν ό κ.
Σκιάς οτι ή άπόφασις, ανατιθέμενη είς τε τον ίε-
ροφάντην και τον δαδοϋχον τήν πρόνοιαν περί άμε*
τακινήτου τών έγκριθέντων και καθιερωθέντων
« προς το μή σαλευθήναι τούτο το κεφάλαιον μ,ήτε
τήν ποσότητα τών καθιερωθέντων δηναρίω ένί μειω-
θήναι», έπισείει και κατά τούτων ειδικώς και ρη-
τώς άπειλήν ποινής, εάν παρίδωσι τοιαύτην τινά
μετακίνησιν' α φανερού όντος ότι μηδαμώς έστιν
άκίνουνον έάν τι περιίδωσιν τούτων μετακεινούμε-
νον όσοι τήν τειμήν νέμονται ταύτην τής σεμνής
βουλευτικής αξίας », δηλαδή και 6 δαδουχος και ό
ίεροφάντης και οί άλλοι πάντες και αυτός ό άγνω-
στος ήμΐν .ΐενίων, όστις εκ τούτων φαίνεται οτι ένέ-
μετο τήν τιμήν τής σεμνής βουλευτικής άξιας.
Ουδέν οέ άπορον ότι και μή βουλευτά! συναναφέ-
ρονται ώς υποκείμενοι είς διτΐΐψ·, άφ1 ού ούτω
κολάζονται πάντες οί όπωςδήποτε μετακινουντες
κατά τον γενικόν όρισμον τής άποφάσεως. 'Αλλά
παρατηρητέον ότι ειδικώς κατονομάζονται πάντα
τα αξιώματα έκείνων, ανδρών ή γυναικών, οί τίνες
ένεκα τής έπισήμου θέσεως αυτών έν τή έλευσι-
νιακή λατρεία εΐχον μετοχήν τινα ή άνάμιξιν εις
τά τής διαχειρίσεως. Το ότι δέ ό όαφνηφόροο,, οί
ΜοΛπίόαι, δηλονότι οί Εύμολπίδαι, ή και άλλος
τις φέρονται ώς ενεχόμενοι είς άπ.Ιην, — διότι
ίσως τούτων ή ευθύνη ήν έλαφροτέρα, — δέν βλέπω
κατά τίνα τρόπον αντιστρατεύεται είς τήν γενομέ-
νην συναρμολόγησιν. Πολλά τω οντι ύπάρχουσι
τά ασαφή όλως και ανεξήγητα, έ'τι και μετά τήν
νέαν ένταυθα έπεξεργασίαν, ικανά δέ και τά άσυμ-
πλήρωτα, αλλ1 ουδέν τό αναιρούν τήν λογικήν
συνέχειαν, τον είρμον του κειμένου ώς συνεπήχθη.
/