DOI Artikel:
Wilhelm, Adolf: Attikē epigraphē ek Chalkidos
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14643#0081
137
ΑΤΤΙΚΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΚ ΧΑΛΚΙΔΟΣ
138
Άλλά και ή έν τώ έπομένω στ (χω αναφερομένη
θεότης ανήκει εις τήν Άττικήν. Ό έκδοτης συν-
ΐΊΖ~Κτιρωσζν'Α(ρροάίτ\ε ο έν τόι έίαιεϊ και -ταύ-
τισε τον τόπον τη παρά τήν Χαλκίδα θέσει ένθα
νυν υπάρχει ναός έπ' ονόματι της Παναγίας της
Έλεούσης. Άλλα πάλιν ό τόπος γνωστός εινε έκ
της Αττικής. Ένταϊς παραδόσεσιν των ιερών χρη-
μάτων ΟΙΑ. I 164 στ. 6, 170 στ. 7, 173 στ. 4
τρις αναφέρεται καρχήσιον χρυσοϋν τον πυθ-
μένα νπάργυρον έχον ιερόν τοϋ ΗρακΛέους
τοϋ έν 'ΕΙαεΐ. Κατά πασαν πιθανότητα λοιπόν και
έντή έκ Χαλκίδος επιγραφή ούχί ή Αφροδίτη άλλ'
ό "Ηρακλής άναφέρεται, ώστε συμπληρώ- ΙΙερα-
κΧ\ε~ι έν τοι έΛαιεϊ.'Ότι δε Ό τόπος ούτος εϊνε
της Αττικής, δηλοϊ και Στέφανος ό Βυζάντιος λέ-
γων τάδε' 'ΕΛαιεύς, δήμος της Ίπποθωντίδος φυ-
Λ'ής, ώς Διονύσιος- Διόδωρος δ ΈΛαιοϋς, άφ ου
ό δημότης 'ΕΧαιούσιος, τα τοπικά 'ΕΛαιουντόθεν
και Έίαιουντάδε καϊ 'Ε.Ιαιοϋντί· Λέγεται και έξ
'ΕΛαιέως. Οί νεώτεροι ώς φαίνεται όλοι τον Ελαιέα
άπλώς ταυτίζουσι τω ΈλαιοΟντΓ περί οέ της θέ-
σεως του δήμου τούτου οί τελευταίοι περι τών
Άττ ικών δήμων γράψαντες κ. κ. Α. ΜΠοΜίωΙβρ
(8ίΐζυη§8ί>βπο1)Ιβ (ΙβΓ ΒβιΊίηβΓ Αΐίαάβιηίβ 1892;
Αΐΐιβη. ΜΪΙΙ. 1893 σ. 302) και Κ. ίοερβΓ (Αΐΐιβη.
ΜίΐΙ. 1892 σ. 416) διαφωνοΰσι, καίπερ στηρι-
χθέντες καί οί δύο μάλιστα επί τών ύπ άρ. 944
και 10061^ έν ΟΙΑ. II καταλόγων. Τούτων ό μεν
πρότερος θεωρεί τον Έλαιουντα ώς δήμον της με-
σογείου τριττύος τής Ίπποθωντίδος φυλής, κείμε-
νον πλησίον τής Δεκέλειας, ό δέ δεύτερος θεωρεί
αυτόν ώς ανήκοντα εις τήν παραλίαν και τοποθε-
τεί αύτον πρός βορραν τής Έλευσΐνος. Άλλ' εγω
αμφιβάλλω εάν δικαίως ό Έλαιεύς καί ό ΈλαιοΟς
ταυτίζονται. Μήπως μεταξύ τών δύο ύπάρχει δια-
φορά ώς καί μεταξύ ΜυρρινοΟντος καί Μυρρινούτ-
της, Φηγαίας καί ΦηγοΟντος, Οί'ης καί Οίου ; 'Εάν
δέ τοΟτο παραδεξώμεθα, γεννώνται δύο ζητήματα"
ποΟ κείται ό Έλαιεύς ούτος έν ω τό του Ηρακλέ-
ους ίερόν ; άνήκει αληθώς Ό τόπος ή ό δήμος ούτος
εις τήν Ίπποθωντίδα φυλήν εις ήνπερ άνήκει ό
Έλαιοϋς; Περί τοΟ δευτέρου ζητήματος δ Στέφα-
νος ό Βυζάντιος ούδέν σαφές διδάσκει. Εί άπονέμει
τον Έλαιέα τή Ίπποθωντίδι φυλή, τούτο οφείλεται
ίσως εις το ό'τι ταυτίζει αυτόν προς τον γνωστότε-
ρον Έλαιουντα. Όμοιόντι συμβαίνει παρά τώ Στε-
φάνω καί περί άλλου δήμου.Τον Μυρρινοΰντα άνα-
φέρει ό ίδιος Στέφανος ώς δήμον τής Πανδιονίδος
φυλής, αναφέρει δέ καί τό δημοτικον Μνρρινούαιος
καί τά τοπικά Μυρρινουντόθεν κτλ., προσθέτων:
Διονύσιος δέ ό Τρύφωνος Μυρρινοϋττα φησίν ό
δημότης έκ Μνρρινούττης, διά δύο τ. Καί ένταΰΟα.
πρόκειται, χωρίς νά σημείωση τούτο Ό συγγραφεύς,
περί δύο δήμων διαφερόντων κατά τό όνομα και
κατά τήν θέσιν αυτών καί άνηκόντων τοΟ αέν Μυρ-
ρινοΟντος εις τήν Πανδιονίδα, τής δέ Μυρρινούττης
εις τήν Αίγη'ίδα φυλήν. Ούδέν όμως κωλύει νά μη
εινε ό Έλαιεύς αληθώς, όπως καί ο Έλαιους, τής
Ίπποθωντίδος φυλής καί νά διαφέρη κατά τήν θέ-
σιν του ανήκων εις άλλην τριττύν. Έν δέ τή πεοι-
πτώσει ταύτη επιτρέπεται ή εικασία, μήπως τό έν
τψ Ιίλαιεϊ ιερόν του "Ηρακλέους εϊνε τά λεγόμε-
νον τετράκωμον ΗράκΛειον, περί ού Ό Στέ-
φανος τάδε λέγει* ' Εχείίδαι, δήμος τής Αττι-
κής, άπό Εχέλον ήρωος, ούτως δ' από "Ε.Ιους
τόπου μεταξύ δντος Πειραιέως και τοϋ τετρακώ-
μου Ίΐρακίείου, έν ώ τούς γυμνικούς άγωνας
έτίθεσαν τοις Παναθηναίοις' Ό δέ Πολυδεύκης IV
111 δηλοΐ ότι οί Άθήνηΰιν τετράκωμοι ήσαν
Πειραιεϊς Φαΐηρεΐς Ξυπεταιόνες Θυμοιτάδαι.
Το Ήράκλειον τοϋτο ό Εβαΐίβ, ΟθΐΏβιι σ. 28 έταύ-
τιζεν τω Ήρακλείω, ΰπερθεν τοΟ όποιου έκάθητο δ·
Ξέρξης κατά Διόδωρον Χΐ 18 καί Πλούταρχον
θεμ. 13 θεώμενος τήν προ τής Σαλαμίνος μάχην"
συμφωνεί δέ ώς πράς τοΟτο καί Εϋ. Μθγβι·, ός έξη-
γούμενος τό κάτω άναφερόμενον άνάφλυφον έν Ηβΐ'·
ΓΠΘ8 XXX σ. 286 λέγει: Ι3α8 ΗβΓαΙίΙβίοη ίδΐ νίβΐ-
ΙβΊοΙιΙ (Ιαβ ηαίιβ ιίβι· ΡϋΙΐΓβ ηαοΐι δαΙ-ιιτιίδ §θ1β°βηβ.
Άλλα δικαίως ό ΜίΙοΙιΙιοβΓβΓ παρετήρησεν (ΕΗαα-
Ιβπκίβι* ΤβχΙ ζα (Ιβπ ΚατΙβη νοη Αΐΐίΐία, ΗβΓΐ VII.
VIII σ. 29), ότι ή του Εβα1<β γνώμη, ήν άλ-
λοτε άδιστάκτως συνεμερίσατο (ΗβΓΐ II σ. 6), δέν
δύναται πλέον νά θεωρηθή ώς πιθανή καί δι' άλ-
λους λόγους και μάλιστα, διότι διά τής άνευρέ-
σεως τοΟ γνωστού' άναγλύφου τοΟ παριστάνοντος
τήν ύπό τοΟ Έχέλου άπαγωγήν τής Βασίλης1 καί
' Τής έπί της Β πλευρά; τοΰ αναθήματος επιγραφής ΜΧΡ1 τοΰδε
μόνον αί πρώται τρεις λέξεις άνεγνώ-ιθησαν Έρμήι χαϊ Ννμφαι-
σιτ' έκ δέ τούτων, ώς ορθώς παρετήρησεν ό έκδοτης, προκύπτει οτι ή\
επιγραφή ητο έμμετρο;· έκ δέ τοΰ άριθμοϋ τών γραμμάτων δν ο-
ΑΤΤΙΚΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΚ ΧΑΛΚΙΔΟΣ
138
Άλλά και ή έν τώ έπομένω στ (χω αναφερομένη
θεότης ανήκει εις τήν Άττικήν. Ό έκδοτης συν-
ΐΊΖ~Κτιρωσζν'Α(ρροάίτ\ε ο έν τόι έίαιεϊ και -ταύ-
τισε τον τόπον τη παρά τήν Χαλκίδα θέσει ένθα
νυν υπάρχει ναός έπ' ονόματι της Παναγίας της
Έλεούσης. Άλλα πάλιν ό τόπος γνωστός εινε έκ
της Αττικής. Ένταϊς παραδόσεσιν των ιερών χρη-
μάτων ΟΙΑ. I 164 στ. 6, 170 στ. 7, 173 στ. 4
τρις αναφέρεται καρχήσιον χρυσοϋν τον πυθ-
μένα νπάργυρον έχον ιερόν τοϋ ΗρακΛέους
τοϋ έν 'ΕΙαεΐ. Κατά πασαν πιθανότητα λοιπόν και
έντή έκ Χαλκίδος επιγραφή ούχί ή Αφροδίτη άλλ'
ό "Ηρακλής άναφέρεται, ώστε συμπληρώ- ΙΙερα-
κΧ\ε~ι έν τοι έΛαιεϊ.'Ότι δε Ό τόπος ούτος εϊνε
της Αττικής, δηλοϊ και Στέφανος ό Βυζάντιος λέ-
γων τάδε' 'ΕΛαιεύς, δήμος της Ίπποθωντίδος φυ-
Λ'ής, ώς Διονύσιος- Διόδωρος δ ΈΛαιοϋς, άφ ου
ό δημότης 'ΕΧαιούσιος, τα τοπικά 'ΕΛαιουντόθεν
και Έίαιουντάδε καϊ 'Ε.Ιαιοϋντί· Λέγεται και έξ
'ΕΛαιέως. Οί νεώτεροι ώς φαίνεται όλοι τον Ελαιέα
άπλώς ταυτίζουσι τω ΈλαιοΟντΓ περί οέ της θέ-
σεως του δήμου τούτου οί τελευταίοι περι τών
Άττ ικών δήμων γράψαντες κ. κ. Α. ΜΠοΜίωΙβρ
(8ίΐζυη§8ί>βπο1)Ιβ (ΙβΓ ΒβιΊίηβΓ Αΐίαάβιηίβ 1892;
Αΐΐιβη. ΜΪΙΙ. 1893 σ. 302) και Κ. ίοερβΓ (Αΐΐιβη.
ΜίΐΙ. 1892 σ. 416) διαφωνοΰσι, καίπερ στηρι-
χθέντες καί οί δύο μάλιστα επί τών ύπ άρ. 944
και 10061^ έν ΟΙΑ. II καταλόγων. Τούτων ό μεν
πρότερος θεωρεί τον Έλαιουντα ώς δήμον της με-
σογείου τριττύος τής Ίπποθωντίδος φυλής, κείμε-
νον πλησίον τής Δεκέλειας, ό δέ δεύτερος θεωρεί
αυτόν ώς ανήκοντα εις τήν παραλίαν και τοποθε-
τεί αύτον πρός βορραν τής Έλευσΐνος. Άλλ' εγω
αμφιβάλλω εάν δικαίως ό Έλαιεύς καί ό ΈλαιοΟς
ταυτίζονται. Μήπως μεταξύ τών δύο ύπάρχει δια-
φορά ώς καί μεταξύ ΜυρρινοΟντος καί Μυρρινούτ-
της, Φηγαίας καί ΦηγοΟντος, Οί'ης καί Οίου ; 'Εάν
δέ τοΟτο παραδεξώμεθα, γεννώνται δύο ζητήματα"
ποΟ κείται ό Έλαιεύς ούτος έν ω τό του Ηρακλέ-
ους ίερόν ; άνήκει αληθώς Ό τόπος ή ό δήμος ούτος
εις τήν Ίπποθωντίδα φυλήν εις ήνπερ άνήκει ό
Έλαιοϋς; Περί τοΟ δευτέρου ζητήματος δ Στέφα-
νος ό Βυζάντιος ούδέν σαφές διδάσκει. Εί άπονέμει
τον Έλαιέα τή Ίπποθωντίδι φυλή, τούτο οφείλεται
ίσως εις το ό'τι ταυτίζει αυτόν προς τον γνωστότε-
ρον Έλαιουντα. Όμοιόντι συμβαίνει παρά τώ Στε-
φάνω καί περί άλλου δήμου.Τον Μυρρινοΰντα άνα-
φέρει ό ίδιος Στέφανος ώς δήμον τής Πανδιονίδος
φυλής, αναφέρει δέ καί τό δημοτικον Μνρρινούαιος
καί τά τοπικά Μυρρινουντόθεν κτλ., προσθέτων:
Διονύσιος δέ ό Τρύφωνος Μυρρινοϋττα φησίν ό
δημότης έκ Μνρρινούττης, διά δύο τ. Καί ένταΰΟα.
πρόκειται, χωρίς νά σημείωση τούτο Ό συγγραφεύς,
περί δύο δήμων διαφερόντων κατά τό όνομα και
κατά τήν θέσιν αυτών καί άνηκόντων τοΟ αέν Μυρ-
ρινοΟντος εις τήν Πανδιονίδα, τής δέ Μυρρινούττης
εις τήν Αίγη'ίδα φυλήν. Ούδέν όμως κωλύει νά μη
εινε ό Έλαιεύς αληθώς, όπως καί ο Έλαιους, τής
Ίπποθωντίδος φυλής καί νά διαφέρη κατά τήν θέ-
σιν του ανήκων εις άλλην τριττύν. Έν δέ τή πεοι-
πτώσει ταύτη επιτρέπεται ή εικασία, μήπως τό έν
τψ Ιίλαιεϊ ιερόν του "Ηρακλέους εϊνε τά λεγόμε-
νον τετράκωμον ΗράκΛειον, περί ού Ό Στέ-
φανος τάδε λέγει* ' Εχείίδαι, δήμος τής Αττι-
κής, άπό Εχέλον ήρωος, ούτως δ' από "Ε.Ιους
τόπου μεταξύ δντος Πειραιέως και τοϋ τετρακώ-
μου Ίΐρακίείου, έν ώ τούς γυμνικούς άγωνας
έτίθεσαν τοις Παναθηναίοις' Ό δέ Πολυδεύκης IV
111 δηλοΐ ότι οί Άθήνηΰιν τετράκωμοι ήσαν
Πειραιεϊς Φαΐηρεΐς Ξυπεταιόνες Θυμοιτάδαι.
Το Ήράκλειον τοϋτο ό Εβαΐίβ, ΟθΐΏβιι σ. 28 έταύ-
τιζεν τω Ήρακλείω, ΰπερθεν τοΟ όποιου έκάθητο δ·
Ξέρξης κατά Διόδωρον Χΐ 18 καί Πλούταρχον
θεμ. 13 θεώμενος τήν προ τής Σαλαμίνος μάχην"
συμφωνεί δέ ώς πράς τοΟτο καί Εϋ. Μθγβι·, ός έξη-
γούμενος τό κάτω άναφερόμενον άνάφλυφον έν Ηβΐ'·
ΓΠΘ8 XXX σ. 286 λέγει: Ι3α8 ΗβΓαΙίΙβίοη ίδΐ νίβΐ-
ΙβΊοΙιΙ (Ιαβ ηαίιβ ιίβι· ΡϋΙΐΓβ ηαοΐι δαΙ-ιιτιίδ §θ1β°βηβ.
Άλλα δικαίως ό ΜίΙοΙιΙιοβΓβΓ παρετήρησεν (ΕΗαα-
Ιβπκίβι* ΤβχΙ ζα (Ιβπ ΚατΙβη νοη Αΐΐίΐία, ΗβΓΐ VII.
VIII σ. 29), ότι ή του Εβα1<β γνώμη, ήν άλ-
λοτε άδιστάκτως συνεμερίσατο (ΗβΓΐ II σ. 6), δέν
δύναται πλέον νά θεωρηθή ώς πιθανή καί δι' άλ-
λους λόγους και μάλιστα, διότι διά τής άνευρέ-
σεως τοΟ γνωστού' άναγλύφου τοΟ παριστάνοντος
τήν ύπό τοΟ Έχέλου άπαγωγήν τής Βασίλης1 καί
' Τής έπί της Β πλευρά; τοΰ αναθήματος επιγραφής ΜΧΡ1 τοΰδε
μόνον αί πρώται τρεις λέξεις άνεγνώ-ιθησαν Έρμήι χαϊ Ννμφαι-
σιτ' έκ δέ τούτων, ώς ορθώς παρετήρησεν ό έκδοτης, προκύπτει οτι ή\
επιγραφή ητο έμμετρο;· έκ δέ τοΰ άριθμοϋ τών γραμμάτων δν ο-