22. Podniesienie w czasie mszy Św., miniatura poprzedzająca
modlitwy kanonu w tzw. Tiptoft Missale z początku w. XIV.
Pierpont Morgan Library, Ms. 107, fol. 142 (wg The Pierpont
Morgan Library. Exhibition of Illuminated Manuscrits...).
23. Ukrzyżowanie i Scena z liturgii mszy ko., miniatury
poprzedzające modlitwy kanonu w mszale z połowy
w. XIV. Awinion, Bibl. Municipale, Ms. 133, fol. 133v
(wg Leroąuais).
Ojca, który przyjmuje i akceptuje obydwie formy
ofiary. Jako że zarówno męka jak i msza Św. posia-
dają wspólny sens ofiarniczy.
Ofiara (sacrificium) w znaczeniu zarówno staro-
testamentowym jak i chrześcijańskim polega na tym,
że przedstawiciel danej społeczności (kapłan —
sacerdos) składa Bogu dar, rzecz materialną (oblatio)
w akcie ofiarniczym (immolatio), który polega na
realnej bądź symbolicznej zmianie daru, na jego
realnym bądź symbolicznym zniszczeniu; celem
jest przebłaganie, dziękczynienie względnie uwiel-
bienie133.
W śmierci krzyżowej zaistniały wszystkie istotne
cechy ofiary: Chrystus-kapłan, dar-życie Chrystusa
złożone w dobrowolnym akcie posłuszeństwa Bogu,
immolacja-wylanie krwi i śmierć, cel-przebłaganie
za grzechy: „Któż jest równie sprawiedliwym i świę-
tym kapłanem, jak syn Boży [...] I cóż mogło być
tak mile ofiarowane i przyjęte, jak ciało naszej
ofiary, które jest zarazem ciałem naszego kapłana?
W każdej ofierze brać należy pod uwagę cztery
rzeczy: komu się ją składa? kto ją składa? co i za
kogo ofiarowuje? — Otóż ten sam jedyny i praw-
dziwy Pośrednik, godząc nas z Bogiem przez ofiarę
133 A. Gaudel, Sacrifice [w:] Dictionnaire de Theologie
Catholiąue, XIV/1, Paris 1939, szp. 662-692. — M. Gihr,
Ofiara Mszy św. Wykład dogmatyczny, liturgiczny i ascetyczny
dla duchowieństwa i świeckich, Poznań-Warszawa-Wilno-
-Lublin 1933, s. 19-25. — S. Huet, Eucharystia. Traktat
teologiczno-moralny, Warszawa 1956, s. 125 n. — W. Granat,
Chrystus Odkupiciel i Kościół — Jego mistyczne ciało, Lublin
1960, s. 43-46.
102
modlitwy kanonu w tzw. Tiptoft Missale z początku w. XIV.
Pierpont Morgan Library, Ms. 107, fol. 142 (wg The Pierpont
Morgan Library. Exhibition of Illuminated Manuscrits...).
23. Ukrzyżowanie i Scena z liturgii mszy ko., miniatury
poprzedzające modlitwy kanonu w mszale z połowy
w. XIV. Awinion, Bibl. Municipale, Ms. 133, fol. 133v
(wg Leroąuais).
Ojca, który przyjmuje i akceptuje obydwie formy
ofiary. Jako że zarówno męka jak i msza Św. posia-
dają wspólny sens ofiarniczy.
Ofiara (sacrificium) w znaczeniu zarówno staro-
testamentowym jak i chrześcijańskim polega na tym,
że przedstawiciel danej społeczności (kapłan —
sacerdos) składa Bogu dar, rzecz materialną (oblatio)
w akcie ofiarniczym (immolatio), który polega na
realnej bądź symbolicznej zmianie daru, na jego
realnym bądź symbolicznym zniszczeniu; celem
jest przebłaganie, dziękczynienie względnie uwiel-
bienie133.
W śmierci krzyżowej zaistniały wszystkie istotne
cechy ofiary: Chrystus-kapłan, dar-życie Chrystusa
złożone w dobrowolnym akcie posłuszeństwa Bogu,
immolacja-wylanie krwi i śmierć, cel-przebłaganie
za grzechy: „Któż jest równie sprawiedliwym i świę-
tym kapłanem, jak syn Boży [...] I cóż mogło być
tak mile ofiarowane i przyjęte, jak ciało naszej
ofiary, które jest zarazem ciałem naszego kapłana?
W każdej ofierze brać należy pod uwagę cztery
rzeczy: komu się ją składa? kto ją składa? co i za
kogo ofiarowuje? — Otóż ten sam jedyny i praw-
dziwy Pośrednik, godząc nas z Bogiem przez ofiarę
133 A. Gaudel, Sacrifice [w:] Dictionnaire de Theologie
Catholiąue, XIV/1, Paris 1939, szp. 662-692. — M. Gihr,
Ofiara Mszy św. Wykład dogmatyczny, liturgiczny i ascetyczny
dla duchowieństwa i świeckich, Poznań-Warszawa-Wilno-
-Lublin 1933, s. 19-25. — S. Huet, Eucharystia. Traktat
teologiczno-moralny, Warszawa 1956, s. 125 n. — W. Granat,
Chrystus Odkupiciel i Kościół — Jego mistyczne ciało, Lublin
1960, s. 43-46.
102