DOI Artikel:
Olszewski, Andreas: Warsztat rzeźbiarski Mistrza Pasji Przydonickiej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20357#0084
1. Grupa Ukrzyżowania, Przydonica (fot. E. Koziowska-Tomczyk).
różnice dotyczyłyby braku tak wyraźnego zaznacze-
nia linii żeber oraz uboższego w rzeźbie sądeckiej
ukształtowania perizonium. Tym silniej natomiast
rzucają się w oczy analogie między sądeckimi relie-
fami a figurami Matki Boskiej i św. Jana z Przydo-
nicy i Dębna. Chodzi tu o zwrócenie postaci ku
centrum kompozycji i o kształtowanie fałdów.
Porównać warto np. rurkowe fałdy sukni św. Barbary
sądeckiej z odpowiednimi draperiami w obu posta-
ciach św. Jana, względnie Madonny z Dębna, lub
rodzaj muszlowych fałdów pod prawą ręką św. Jana
Chrzciciela i lewą św. Barbary (na element ten
w Przydonicy i w Dębnie zwróciłem uwagę poprzed-
nio). Trzeba też zestawić rysy twarzy św. Barbary
sądeckiej z obliczami figur z Dębna: wykrój ust
4 J. E. Dutkiewicz, Powiat limanowski (Katalog Zabyt-
ków Sztuki w Polsce I, Warszawa 1953 s. 187, il. 410).
5 T. Chrzanowski, M. Kornecki, J. Samek, Powiat
oraz silnie zaznaczoną, małą brodę. Również dość
„kubiczne", bryłowate kształtowanie włosów Chrzci-
ciela z Sącza znajduje swój odpowiednik w posta-
ciach Ewangelisty z Przydonicy i Dębna.
Płaskorzeźby Madonny z Dzieciątkiem zacho-
wały się w Dobrej, w powiecie limanowskim (ryc.
5)4, i w Birczy (ryc. 4), w powiecie przemyskim
(obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Przemyślu)5.
Zamieszczone w tej pracy zdjęcia fotograficzne
zwalniają od wskazywania ich wzajemnych, uderza-
jących podobieństw. Natomiast należy zwrócić ba-
czniejszą uwagę na analogie tych reliefów z dzie-
łami omówionymi poprzednio. W obu przedstawie-
niach występuje w dolnej partii figur rurkowy układ
fałdów, widoczny w sukni Madonny — podobnie
przemyski (Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Województwo
rzeszowskie), maszynopis w Instytucie Sztuki PAN w War-
szawie.
76
różnice dotyczyłyby braku tak wyraźnego zaznacze-
nia linii żeber oraz uboższego w rzeźbie sądeckiej
ukształtowania perizonium. Tym silniej natomiast
rzucają się w oczy analogie między sądeckimi relie-
fami a figurami Matki Boskiej i św. Jana z Przydo-
nicy i Dębna. Chodzi tu o zwrócenie postaci ku
centrum kompozycji i o kształtowanie fałdów.
Porównać warto np. rurkowe fałdy sukni św. Barbary
sądeckiej z odpowiednimi draperiami w obu posta-
ciach św. Jana, względnie Madonny z Dębna, lub
rodzaj muszlowych fałdów pod prawą ręką św. Jana
Chrzciciela i lewą św. Barbary (na element ten
w Przydonicy i w Dębnie zwróciłem uwagę poprzed-
nio). Trzeba też zestawić rysy twarzy św. Barbary
sądeckiej z obliczami figur z Dębna: wykrój ust
4 J. E. Dutkiewicz, Powiat limanowski (Katalog Zabyt-
ków Sztuki w Polsce I, Warszawa 1953 s. 187, il. 410).
5 T. Chrzanowski, M. Kornecki, J. Samek, Powiat
oraz silnie zaznaczoną, małą brodę. Również dość
„kubiczne", bryłowate kształtowanie włosów Chrzci-
ciela z Sącza znajduje swój odpowiednik w posta-
ciach Ewangelisty z Przydonicy i Dębna.
Płaskorzeźby Madonny z Dzieciątkiem zacho-
wały się w Dobrej, w powiecie limanowskim (ryc.
5)4, i w Birczy (ryc. 4), w powiecie przemyskim
(obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Przemyślu)5.
Zamieszczone w tej pracy zdjęcia fotograficzne
zwalniają od wskazywania ich wzajemnych, uderza-
jących podobieństw. Natomiast należy zwrócić ba-
czniejszą uwagę na analogie tych reliefów z dzie-
łami omówionymi poprzednio. W obu przedstawie-
niach występuje w dolnej partii figur rurkowy układ
fałdów, widoczny w sukni Madonny — podobnie
przemyski (Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Województwo
rzeszowskie), maszynopis w Instytucie Sztuki PAN w War-
szawie.
76