Polska Akademia Umieje̜tności <Krakau> / Komisja Historii Sztuki [Editor]; Polska Akademia Nauk <Warschau> / Oddział <Krakau> / Komisja Teorii i Historii Sztuki [Editor]: Folia Historiae Artium (9.1973)

w głąb"82 i podkreślenie akcji głównej przez wy-
sunięcie jej na plan pierwszy. Spośród postaci
obrazu krakowskiego omówił Tomkiewicz szcze-
gółowo jedynie Marię Magdalenę, którą uznał za
jedną z „najlepszych Magdalen w malarstwie we-
neckim". Jego zdaniem ta postać została przez na-
szego artystę „najbardziej przemyślana"83. Porów-
nując ją z wyobrażeniami tej świętej w utworach
Veronesa, związał ją — ale jedynie pod względem
typu fizycznego — z twórczością mistrza weneckiego.

Monografista ten zwrócił bowiem uwagę i podkreślił
dobitnie odmienność „przeżyć wewnętrznych" Mag-
daleny Dolabelli, która według niego „góruje
ekspresją nad swymi weneckimi wzorami". Tomkie-
wicz stwierdził, że Maria Magdalena w malowidłach
Veronesa przedstawiana jest jako „pokorna służeb-
nica", stanowiąca „obiekt dyskusji", a „między [...]
postaciami nie ma mowy [...] o wzajemnym porozu-
mieniu"; Dolabella natomiast, przeciwnie, wyobraził
świętą jako główną postać, jak gdyby w stanie eksta-

18. Fragment Uczty w domu Szymona, T. Dolabella (fot. W. Wolny).

110