DOI Artikel:
Dobrowolski, Tadeusz: Podzątki malarstwa krakowskiego w epoce gotyku (Metoda i perfekcjonizm)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20360#0069
58. Św. Maria Magdalena, część obrazu ze sceną Opła-
kiwania Jezusa w ołtarzu dominikańskim. Muz Nar. w
Krakowie. Wg albumu Sztuka sakralna w Polsce (fot.
W. Gumuła)
się nieliczne ich szczątki, dziełami tymi muszą
być ołtarze, rozproszone po miastach i wsiach
Małopolski czy sąsiedniego Spiszą, wysyłane tak-
że na Śląsk, w Sieradzkie, Kieleckie, Wieluńskie,
do Lwowa itd. Dodać jednak wypadnie, że w sa-
mej stolicy zwróciły uwagę przynależne do szko-
ły nie tylko, jak o tym już pisano, malowidła
ścienne i miniaturowe. Oprócz obrazów sztalugo-
wych z okolic Krakowa odnalazło się ostatnio
w samym mieście, mianowicie w kościele Mariac-
kim, sprawnie malowane popiersie Matki Boskiej
z Dzieciątkiem w relikwiarzowych ramach (ryc.
41), niewątpliwie związane z omawianą grupą ma-
lowideł.
Za zasługę J. Gadomskiego należy uznać
stwierdzenie, że część znanych obrazów szkoły
zdobiła kościoły prowincjonalne od początku, że
nie wszystkie były późną darowizną, związaną
z przetrzebieniem ołtarzy krakowskich w epoce
rozprawę42, powtarzanie podanych w niej argu-
mentów wydaje się zbędne, tym bardziej że
wschodzi w grę chyba oczywistość. Przypomni się
więc tylko, że Kraków był stolicą państwa i die-
cezji oraz najwńększym i najdogodniejszym w
Małopolsce rynkiem zbytu, że w stosunku do
Sądecczyzny, Spiszą, Śląska i ziem wschodnich
(dokąd eksportowano produkcję szkoły) miał po-
łożenie bardziej centralne niż wysunięty na po-
łudnie Nowy Sącz, że w Krakowie i jego oko-
licy zachowały się zabytki omawianego malar-
stwa. Kraków już w 1 połowie XV w. posiadał
wreszcie licznych malarzy (por. przyp. 18), któ-
rych dzieła, przynajmniej w części, powinny by-
ły przetrwać. Ponieważ pod Wawelem zachowały
57. Matka Boska, część obrazu ze sceną Koronacji Mat-
ki Boskiej w ołtarzu dominikańskim, po r. 1460. Wg
albumu Sztuka sakralna w Polsce (fot. W. Gumuła)
12 T. Dobrowolski, Nowy Sącz czy Kraków [...]
Sztuka i historia, Księga pamiątkowa ku czci profesora
Michała Walickiego, Warszawa 1966, s. 78—91.
61
kiwania Jezusa w ołtarzu dominikańskim. Muz Nar. w
Krakowie. Wg albumu Sztuka sakralna w Polsce (fot.
W. Gumuła)
się nieliczne ich szczątki, dziełami tymi muszą
być ołtarze, rozproszone po miastach i wsiach
Małopolski czy sąsiedniego Spiszą, wysyłane tak-
że na Śląsk, w Sieradzkie, Kieleckie, Wieluńskie,
do Lwowa itd. Dodać jednak wypadnie, że w sa-
mej stolicy zwróciły uwagę przynależne do szko-
ły nie tylko, jak o tym już pisano, malowidła
ścienne i miniaturowe. Oprócz obrazów sztalugo-
wych z okolic Krakowa odnalazło się ostatnio
w samym mieście, mianowicie w kościele Mariac-
kim, sprawnie malowane popiersie Matki Boskiej
z Dzieciątkiem w relikwiarzowych ramach (ryc.
41), niewątpliwie związane z omawianą grupą ma-
lowideł.
Za zasługę J. Gadomskiego należy uznać
stwierdzenie, że część znanych obrazów szkoły
zdobiła kościoły prowincjonalne od początku, że
nie wszystkie były późną darowizną, związaną
z przetrzebieniem ołtarzy krakowskich w epoce
rozprawę42, powtarzanie podanych w niej argu-
mentów wydaje się zbędne, tym bardziej że
wschodzi w grę chyba oczywistość. Przypomni się
więc tylko, że Kraków był stolicą państwa i die-
cezji oraz najwńększym i najdogodniejszym w
Małopolsce rynkiem zbytu, że w stosunku do
Sądecczyzny, Spiszą, Śląska i ziem wschodnich
(dokąd eksportowano produkcję szkoły) miał po-
łożenie bardziej centralne niż wysunięty na po-
łudnie Nowy Sącz, że w Krakowie i jego oko-
licy zachowały się zabytki omawianego malar-
stwa. Kraków już w 1 połowie XV w. posiadał
wreszcie licznych malarzy (por. przyp. 18), któ-
rych dzieła, przynajmniej w części, powinny by-
ły przetrwać. Ponieważ pod Wawelem zachowały
57. Matka Boska, część obrazu ze sceną Koronacji Mat-
ki Boskiej w ołtarzu dominikańskim, po r. 1460. Wg
albumu Sztuka sakralna w Polsce (fot. W. Gumuła)
12 T. Dobrowolski, Nowy Sącz czy Kraków [...]
Sztuka i historia, Księga pamiątkowa ku czci profesora
Michała Walickiego, Warszawa 1966, s. 78—91.
61