DOI Artikel:
Kalinowski, Lech: Motywy antyczne w dekoracji kaplicy Zygmuntowskiej
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20360#0088
Ariadny, której posąg zachowany w Rzymie, od
w. XVI w Zbiorach Watykańskich, z tego tylko
powodu odczytywano aż do w. XVIII jako po-
dobiznę Kleopatry (ryc. 15)47.
Wawelska Kleopatra jest przykładem, choćby
tylko powtórzonym, takiej mylnej identyfikacji.
Rzecz pozostaje zagadką o tyle, że bezpośrednie-
go wzoru rzeźby nie znamy.
Natomiast wyraz bólu na twarzy Kleopatry-
-Wenus w kaplicy Zygmuntowskiej może być od-
biciem tych przedstawień Ewy w typie Venus
pudica, w których Ewa wyobrażona jest z otwar-
tymi ustami, bolejąc nad popełnieniem grzechu,
jak w scenie Wypędzenia Pierwszych Rodziców
z Raju w Cappella Brancacci w Santa Maria del
Carmine we Florencji pędzla Masaccia, skopio-
wanej w latach 1504—1505 przez Michała Anioła
na rysunku sangwiną w Luwrze48. Przedstawie-
niom Ewy bliskie są pod tym względem rze-
źbione Kleopatry północnowłoskie z początku
w. XVI.
:.0t x
5#*' ** * •> v ' ■
WWW
I '
Wlfsfc
lilii
■
ii§
14. Złota bransoleta z Pompei, I w. p.n.e. lub I n.e,
Neapol, Museo Archeologico (wg Carducciego)
talogtexte von C. Carducci, Wien-Miinchen 1962,
tabl. 51 do tekstu s. 50.
47 J. J. W i n c k e 1 m a n n, Geschichte der Kunst
des Altertums (1764), Berlin 1942, s. 179 podaje, że „bran-
solety mają zazwyczaj postać wężów (z głową). Takie
właśnie bransolety noszą na ramionach śpiące nimfy
w Watykanie i Willi Medici, które z tego powodu uzna-
no za Kleopatrę i tak opisano”. Patrz także B r u m m e r,
o. c., s. 153—184.
48 Ch. de Tolnay, Michelangelo a Firenze [w:]
30
w. XVI w Zbiorach Watykańskich, z tego tylko
powodu odczytywano aż do w. XVIII jako po-
dobiznę Kleopatry (ryc. 15)47.
Wawelska Kleopatra jest przykładem, choćby
tylko powtórzonym, takiej mylnej identyfikacji.
Rzecz pozostaje zagadką o tyle, że bezpośrednie-
go wzoru rzeźby nie znamy.
Natomiast wyraz bólu na twarzy Kleopatry-
-Wenus w kaplicy Zygmuntowskiej może być od-
biciem tych przedstawień Ewy w typie Venus
pudica, w których Ewa wyobrażona jest z otwar-
tymi ustami, bolejąc nad popełnieniem grzechu,
jak w scenie Wypędzenia Pierwszych Rodziców
z Raju w Cappella Brancacci w Santa Maria del
Carmine we Florencji pędzla Masaccia, skopio-
wanej w latach 1504—1505 przez Michała Anioła
na rysunku sangwiną w Luwrze48. Przedstawie-
niom Ewy bliskie są pod tym względem rze-
źbione Kleopatry północnowłoskie z początku
w. XVI.
:.0t x
5#*' ** * •> v ' ■
WWW
I '
Wlfsfc
lilii
■
ii§
14. Złota bransoleta z Pompei, I w. p.n.e. lub I n.e,
Neapol, Museo Archeologico (wg Carducciego)
talogtexte von C. Carducci, Wien-Miinchen 1962,
tabl. 51 do tekstu s. 50.
47 J. J. W i n c k e 1 m a n n, Geschichte der Kunst
des Altertums (1764), Berlin 1942, s. 179 podaje, że „bran-
solety mają zazwyczaj postać wężów (z głową). Takie
właśnie bransolety noszą na ramionach śpiące nimfy
w Watykanie i Willi Medici, które z tego powodu uzna-
no za Kleopatrę i tak opisano”. Patrz także B r u m m e r,
o. c., s. 153—184.
48 Ch. de Tolnay, Michelangelo a Firenze [w:]
30