ka przedzielona jest poziomą kreską na dwa pola
zawierające odrębne przedstawienia. Ruiny fan-
tastycznej budowli w górnym polu są ściśle wzo-
rowane na fragmencie nadmorskiego krajobrazu
zdobiącego pl. 43 dzieła de Vilłe’a (ryc. 10) 50.
W porównaniu z wzorem w rysunku słabsza jest
iluzja przestrzeni, a kreska prowadzona jest
mniej pewnie. Krajobraz w dolnym polu mimo
dość zwartej kompozycji stanowi zbitkę dwu mo-
tywów: część lewa z piętrowym budynkiem i wy-
sokimi drzewami została przejęta z tła pl. 39
(ryc. 11), a grupa drzew z prawej — z pl. 24
(ryc. 12). Przy pewnej schematyczności i zuboże-
niu -— w stosunku do pierwowzoru — środków
formalnych dolny rysunek odznacza się zgrabnym
połączeniem obu części składowych w jedną ca-
łość, umiejętnym przedstawieniem głębi oraz po-
służeniem się innym niż we wzorze sposobem
kształtowania formy (grupa drzew w głębi). Fakt,
iż w tym samym tomie zachowały się nie tylko
9. Krzysztof Mieroszewski [?], Dwa krajobrazy, rysunek w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej (fot. W. Gumuła)
118
zawierające odrębne przedstawienia. Ruiny fan-
tastycznej budowli w górnym polu są ściśle wzo-
rowane na fragmencie nadmorskiego krajobrazu
zdobiącego pl. 43 dzieła de Vilłe’a (ryc. 10) 50.
W porównaniu z wzorem w rysunku słabsza jest
iluzja przestrzeni, a kreska prowadzona jest
mniej pewnie. Krajobraz w dolnym polu mimo
dość zwartej kompozycji stanowi zbitkę dwu mo-
tywów: część lewa z piętrowym budynkiem i wy-
sokimi drzewami została przejęta z tła pl. 39
(ryc. 11), a grupa drzew z prawej — z pl. 24
(ryc. 12). Przy pewnej schematyczności i zuboże-
niu -— w stosunku do pierwowzoru — środków
formalnych dolny rysunek odznacza się zgrabnym
połączeniem obu części składowych w jedną ca-
łość, umiejętnym przedstawieniem głębi oraz po-
służeniem się innym niż we wzorze sposobem
kształtowania formy (grupa drzew w głębi). Fakt,
iż w tym samym tomie zachowały się nie tylko
9. Krzysztof Mieroszewski [?], Dwa krajobrazy, rysunek w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej (fot. W. Gumuła)
118