DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.29895#0218
BARBARICUM WE WCZESNYM CHRZEŚCIJAŃSTWIE
199
trwały wątki odległej, pogańskiej tradycji bez głębszych konfliktów z nowym
stylem, niesionym przez chrześcijaństwo. W Europie karolińskiej silnie odcisnęły
się wpływy irlandzkie dzięki obecności uczonych i artystów z tego kraju na
dworze Karola Wielkiego i Karola Łysego. Najazdy wikińskie wygnały ze
zniszczonych klasztorów wielu mistrzów i skrybów, których oddziaływanie daje
się zauważyć w skryptoriach na kontynencie w wielu ośrodkach. Wreszcie
działalność misyjna wśród Germanów, a nawet po części Słowian (nad środko-
wym i gómym Dunajem) pozostawia ślady w tamtejszej sztuce.
Na północy Europy, już w znacznym stopniu chrześcijańskiej, powstała
rozległa prowincja sztuki, którą można nazwać hibemo-irlandzką, w której
splotły się, w tmdny do rozwikłania węzeł, wpływy późnopogańskich stylów
zwierzęcych ze Skandynawii, motywów sztuki piktyjskiej z chrześcijańskimi
wątkami sztuki irlandzkiej. Sztuka owej prowincji kulturowej stanowi samo-
dzielny wkład północy Europy w nowy kształt twórczości artystycznej wczes-
nego średniowiecza, sięgały swym zasięgiem, aż do wczesnych miast północnej
Rusi (Clapham 1934).
Tak oto sztuka pradziejowa wkraczała w nowy świat, ogamięty odmiennymi
ideami rozprzestrzeniającego się chrześcijaństwa, nie tyle ustępując, ile splatając
się z nim innymi więzami, przenosząc się wreszcie na niższe piętra sztuki
ludowej, by w niej przetrwać po czasy najnowsze.
199
trwały wątki odległej, pogańskiej tradycji bez głębszych konfliktów z nowym
stylem, niesionym przez chrześcijaństwo. W Europie karolińskiej silnie odcisnęły
się wpływy irlandzkie dzięki obecności uczonych i artystów z tego kraju na
dworze Karola Wielkiego i Karola Łysego. Najazdy wikińskie wygnały ze
zniszczonych klasztorów wielu mistrzów i skrybów, których oddziaływanie daje
się zauważyć w skryptoriach na kontynencie w wielu ośrodkach. Wreszcie
działalność misyjna wśród Germanów, a nawet po części Słowian (nad środko-
wym i gómym Dunajem) pozostawia ślady w tamtejszej sztuce.
Na północy Europy, już w znacznym stopniu chrześcijańskiej, powstała
rozległa prowincja sztuki, którą można nazwać hibemo-irlandzką, w której
splotły się, w tmdny do rozwikłania węzeł, wpływy późnopogańskich stylów
zwierzęcych ze Skandynawii, motywów sztuki piktyjskiej z chrześcijańskimi
wątkami sztuki irlandzkiej. Sztuka owej prowincji kulturowej stanowi samo-
dzielny wkład północy Europy w nowy kształt twórczości artystycznej wczes-
nego średniowiecza, sięgały swym zasięgiem, aż do wczesnych miast północnej
Rusi (Clapham 1934).
Tak oto sztuka pradziejowa wkraczała w nowy świat, ogamięty odmiennymi
ideami rozprzestrzeniającego się chrześcijaństwa, nie tyle ustępując, ile splatając
się z nim innymi więzami, przenosząc się wreszcie na niższe piętra sztuki
ludowej, by w niej przetrwać po czasy najnowsze.