DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.38679#0214
Pejzaż medytacyjny
Nr 28.
CYPRIAN NORWID / 1821—1883
Emil na Gozdawiu. Poema.
[Fragment]
208 Gdziekolwiek w muru wyniosłego szczerbie
Smukła zapuści korzeń jarzębina.
Rzucając koral swój z wiatrem po herbie
Lub gzymsie, co się starością ugina;
Gdziekolwiek mech się ściele niewidzialny
Na tępe głazy i barwę ich mieni —
Tam śpią Legendy, tam świat idealny
Nieujętymi tęczami promieni.
Tło — myśl nasuwa, tło — słowo podrzuca,
Nieci uczucie wyrażone mało;
I widz sam nie wie, czemu się zasmuca?
I czyli się co w takim miejscu stało?
Aż czas nareszcie podanie ocuca,
Jakby niemowlę, co tam wdzięcznie spało.
— Bywa, iż nadto prawdziwe zdarzenie,
Przychodząc w pomoc, same się układa
W harmonię, której go owiało tchnienie,
A rzeczywistość unosi ballada.
Nr 28.
CYPRIAN NORWID / 1821—1883
Emil na Gozdawiu. Poema.
[Fragment]
208 Gdziekolwiek w muru wyniosłego szczerbie
Smukła zapuści korzeń jarzębina.
Rzucając koral swój z wiatrem po herbie
Lub gzymsie, co się starością ugina;
Gdziekolwiek mech się ściele niewidzialny
Na tępe głazy i barwę ich mieni —
Tam śpią Legendy, tam świat idealny
Nieujętymi tęczami promieni.
Tło — myśl nasuwa, tło — słowo podrzuca,
Nieci uczucie wyrażone mało;
I widz sam nie wie, czemu się zasmuca?
I czyli się co w takim miejscu stało?
Aż czas nareszcie podanie ocuca,
Jakby niemowlę, co tam wdzięcznie spało.
— Bywa, iż nadto prawdziwe zdarzenie,
Przychodząc w pomoc, same się układa
W harmonię, której go owiało tchnienie,
A rzeczywistość unosi ballada.