DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0012
w Cambridge i Oksfordzie, Uniwersytet Harvarda), twór-
cy warszawskiej uczelni realizowali szczytne ideały szkoły
wyższej posiadającej własne zbiory artystyczne, które od-
grywają istotną rolę w nauczaniu. Dokonania na polu sztu-
ki artystów-profesorów i ich uczniów byty nadto, po raz
pierwszy w dziejach całej polskiej kultury artystycznej, pre-
zentowane na tłumnie odwiedzanych publicznych wysta-
wach. Znakomite o nich wyobrażenie daje kilka szczęśli-
wie do dziś zachowanych obrazów, rycin i rysunków z XIX
wieku, które w znacznym stopniu pozwalają zrozumieć
dignitas pierwszego Uniwersytetu Warszawskiego. Do tych
oświeceniowych ideałów powracano jeszcze w okresie
międzywojennym, kiedy kupowano renesansowe medale
(zniszczone w czasie II wojny światowej) i pod egidą
Uniwersytetu prowadzono niezwykle owocne wykopaliska
archeologiczne w egipskim Edfu. Skomplikowane i niejed-
nokrotnie tragiczne losy Polski i jej stolicy, okrutnie złupio-
nej po powstaniu listopadowym, wreszcie niemal doszczęt-
nie zniszczonej w okresie II wojny światowej w dużym
stopniu rozwiały owe ambitne plany. Wkład pierwszego
Uniwersytetu Warszawskiego - niejako kontynuatora me-
cenatu artystycznego króla Stanisława Augusta — w kultu-
rę artystyczną Warszawy i całej Rzeczypospolitej jest mimo
to znaczny. Także liczne gmachy uniwersyteckie wzniesio-
ne w późniejszym okresie, znajdujące się w różnych dziel-
nicach Warszawy, odgrywają istotną rolę w pejzażu archi-
tektonicznym miasta.
O dziejach budowli uniwersyteckich, Ogrodzie Bota-
nicznym UW( problematyce dzieł malarstwa i rzeźby two-
rzonych na Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych, a następnie
w Szkole Sztuk Pięknych pisano już wielokrotnie; prekur-
sorami na tym polu byli Hipolit Skimborowicz (1865),
Franciszek M. Sobieszczański (1875) i Wojciech Gerson
(1897)'. Sporo miejsca poświęcają tej tematyce zarówno
prace ogólne (monumentalna monografia pierwszego Uni-
wersytetu Warszawskiego Józefa Bielińskiego, opublikowa-
na w latach 1907-1912) i zbiorowe (pod redakcją Stefana
Kieniewicza z 1981 roku i Andrzeja Garlickiego, wydana
rok później), jak też studia specjalistyczne, m.in. autorstwa
Jerzego Sienkiewicza (1936), Stefana Kozakiewicza (1952),
Ireny Jakimowicz i Andrzeja Ryszkiewicza (1964), Kaliny
Bartnickiej (1971), Marty Korotaj, Tomasza Mikockiego
9
cy warszawskiej uczelni realizowali szczytne ideały szkoły
wyższej posiadającej własne zbiory artystyczne, które od-
grywają istotną rolę w nauczaniu. Dokonania na polu sztu-
ki artystów-profesorów i ich uczniów byty nadto, po raz
pierwszy w dziejach całej polskiej kultury artystycznej, pre-
zentowane na tłumnie odwiedzanych publicznych wysta-
wach. Znakomite o nich wyobrażenie daje kilka szczęśli-
wie do dziś zachowanych obrazów, rycin i rysunków z XIX
wieku, które w znacznym stopniu pozwalają zrozumieć
dignitas pierwszego Uniwersytetu Warszawskiego. Do tych
oświeceniowych ideałów powracano jeszcze w okresie
międzywojennym, kiedy kupowano renesansowe medale
(zniszczone w czasie II wojny światowej) i pod egidą
Uniwersytetu prowadzono niezwykle owocne wykopaliska
archeologiczne w egipskim Edfu. Skomplikowane i niejed-
nokrotnie tragiczne losy Polski i jej stolicy, okrutnie złupio-
nej po powstaniu listopadowym, wreszcie niemal doszczęt-
nie zniszczonej w okresie II wojny światowej w dużym
stopniu rozwiały owe ambitne plany. Wkład pierwszego
Uniwersytetu Warszawskiego - niejako kontynuatora me-
cenatu artystycznego króla Stanisława Augusta — w kultu-
rę artystyczną Warszawy i całej Rzeczypospolitej jest mimo
to znaczny. Także liczne gmachy uniwersyteckie wzniesio-
ne w późniejszym okresie, znajdujące się w różnych dziel-
nicach Warszawy, odgrywają istotną rolę w pejzażu archi-
tektonicznym miasta.
O dziejach budowli uniwersyteckich, Ogrodzie Bota-
nicznym UW( problematyce dzieł malarstwa i rzeźby two-
rzonych na Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych, a następnie
w Szkole Sztuk Pięknych pisano już wielokrotnie; prekur-
sorami na tym polu byli Hipolit Skimborowicz (1865),
Franciszek M. Sobieszczański (1875) i Wojciech Gerson
(1897)'. Sporo miejsca poświęcają tej tematyce zarówno
prace ogólne (monumentalna monografia pierwszego Uni-
wersytetu Warszawskiego Józefa Bielińskiego, opublikowa-
na w latach 1907-1912) i zbiorowe (pod redakcją Stefana
Kieniewicza z 1981 roku i Andrzeja Garlickiego, wydana
rok później), jak też studia specjalistyczne, m.in. autorstwa
Jerzego Sienkiewicza (1936), Stefana Kozakiewicza (1952),
Ireny Jakimowicz i Andrzeja Ryszkiewicza (1964), Kaliny
Bartnickiej (1971), Marty Korotaj, Tomasza Mikockiego
9