DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25716#0277
Na apel rządu Sudanu o ratowanie zabytków, które
wkrótce zostaną zalane wodami Nilu w związku z budo-
wą tamy na IV katarakcie, Centrum bierze udział w wiel-
kiej międzynarodowej akcji archeologicznej na tym tere-
nie. W ramach naszej koncesji pracują trzy misje, w tym
jedna współpracuje z Muzeum Narodowym w Warszawie,
a druga z Muzeum Archeologicznym w Poznaniu. Wła-
dze Sudanu obiecują nagrodzić zabytkami uczestniczące
w akcji instytucje. Wkrótce zatem popłyną znowu do Pol-
ski skrzynie z bezcennymi skarbami starożytności.
Ponad ćwierć wieku temu Kazimierz Michałowski pi-
sał: „Zdobyłem dla Polski zabytki sztuki starożytnej, że już
pominę ich unikalną wartość historyczną, które, szacowa-
ne według przyjętych w wielkich międzynarodowych an-
tykwariatach cen umownych, przewyższają wszystkie sumy,
jakie kiedykolwiek otrzymałem z Polski na prowadzenie
wykopalisk zagranicznych”18. Ta refleksja nie traci nic z ak-
tualności.
Ostatnim wielkim osiągnięciem Centrum Archeologii
Śródziemnomorskiej im. K. Michałowskiego jest odkrycie
w Aleksandrii pozostałości najstarszego znanego nam uni-
wersytetu (V-VI w. po Chr.19). W samym centrum antycz-
nego miasta odkopano kompleks doskonale zachowanych
sal wykładowych, wzniesionych wzdłuż kolumnady duże-
go placu miejskiego. W skład antycznej uczelni wchodziło
także wielkie, mogące pomieścić kilkuset studentów „Au-
ditorium Maximum” (il. 159); budowlę tę do tej pory okre-
ślano jako „teatr”. Starożytny „uniwersytet” w Aleksandrii
świadczy o tym, że już piętnaście wieków temu wiedziano
doskonale, iż uprawianie Nauki jest warunkiem sine qua
non rozwoju cywilizacji.
Przypisy
1 Kolendo 1993, s. 135-145. Zob. także Mikocki, Szafrański 1993; Ja-
worski 2003, s. 463-474. Opisana poniżej historia zbiorów jest oparta na
informacjach zawartych w powyższych studiach.
2 Lorentz 1957, s. 20.
3 Por. Bieliński 1907, t. 1, s. 538; Dolińska 2003, s. 447, przypis 17. Fran-
ciszek Maksymilian Sobieszczański opisując w 1848 roku Gabinet Zoolo-
giczny, wspomina tylko jedną mumię, por. Mikocki, Szafrański 1993, s. 157;
Jaworski 2003, s. 468 i przypis 56. Przytaczana za sprawą Hieronima Kacz-
274
wkrótce zostaną zalane wodami Nilu w związku z budo-
wą tamy na IV katarakcie, Centrum bierze udział w wiel-
kiej międzynarodowej akcji archeologicznej na tym tere-
nie. W ramach naszej koncesji pracują trzy misje, w tym
jedna współpracuje z Muzeum Narodowym w Warszawie,
a druga z Muzeum Archeologicznym w Poznaniu. Wła-
dze Sudanu obiecują nagrodzić zabytkami uczestniczące
w akcji instytucje. Wkrótce zatem popłyną znowu do Pol-
ski skrzynie z bezcennymi skarbami starożytności.
Ponad ćwierć wieku temu Kazimierz Michałowski pi-
sał: „Zdobyłem dla Polski zabytki sztuki starożytnej, że już
pominę ich unikalną wartość historyczną, które, szacowa-
ne według przyjętych w wielkich międzynarodowych an-
tykwariatach cen umownych, przewyższają wszystkie sumy,
jakie kiedykolwiek otrzymałem z Polski na prowadzenie
wykopalisk zagranicznych”18. Ta refleksja nie traci nic z ak-
tualności.
Ostatnim wielkim osiągnięciem Centrum Archeologii
Śródziemnomorskiej im. K. Michałowskiego jest odkrycie
w Aleksandrii pozostałości najstarszego znanego nam uni-
wersytetu (V-VI w. po Chr.19). W samym centrum antycz-
nego miasta odkopano kompleks doskonale zachowanych
sal wykładowych, wzniesionych wzdłuż kolumnady duże-
go placu miejskiego. W skład antycznej uczelni wchodziło
także wielkie, mogące pomieścić kilkuset studentów „Au-
ditorium Maximum” (il. 159); budowlę tę do tej pory okre-
ślano jako „teatr”. Starożytny „uniwersytet” w Aleksandrii
świadczy o tym, że już piętnaście wieków temu wiedziano
doskonale, iż uprawianie Nauki jest warunkiem sine qua
non rozwoju cywilizacji.
Przypisy
1 Kolendo 1993, s. 135-145. Zob. także Mikocki, Szafrański 1993; Ja-
worski 2003, s. 463-474. Opisana poniżej historia zbiorów jest oparta na
informacjach zawartych w powyższych studiach.
2 Lorentz 1957, s. 20.
3 Por. Bieliński 1907, t. 1, s. 538; Dolińska 2003, s. 447, przypis 17. Fran-
ciszek Maksymilian Sobieszczański opisując w 1848 roku Gabinet Zoolo-
giczny, wspomina tylko jedną mumię, por. Mikocki, Szafrański 1993, s. 157;
Jaworski 2003, s. 468 i przypis 56. Przytaczana za sprawą Hieronima Kacz-
274