DOI Artikel:
Press, Ludwika: Rok 1991 - w dziesiątą rocznice śmierci Profesora dra Kazimierza Majewskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.25993#0014
8
Antycznej IHKM PAN. Ale kiedy przyszła chwila, że z nakazu władz trzeba się
było zdecydować na jedno miejsce pracy, porf. Majewski wybrał Uniwersytet,
a więc pracę dydaktyczno-naukową. Dużo czasu poświęcał kierowanej przez
siebie ekspedycji archeologicznej UW w Novae2. Pracował zawsze bardzo
intensywnie, należał do towarzystw naukowych polskich i zagranicznych, był
członkiem rad kilku instytutów i komitetów redakcyjnych, a przy tym ani na
chwilę nie osłabiał rytmu swojej twórczości badawczo-naukowej.
Bogatą i twórczą spuściznę tego uczonego próbowano już kilkakrotnie
opisywać, ale nawet jego uczniowie nie potrafią odtworzyć tego, co ulotne
i niepowtarzalne, lecz pozostające w świadomości ludzi wrażliwych na zawsze.
Myślę o atmosferze niezapomnianych posiedzeń czwartkowych z młodymi
archeologami, po mistrzowsku prowadzonych dyskusjach naukowych, wy-
kładach i seminariach. Profesor bardzo poważnie traktował pracę dydaktycz-
ną; stanowiła ona, obok pracy naukowej, istotną treść jego życia. Oto jedna
z refleksji Profesora nad zakresem nauczania młodzieży akademickiej — przy-
szłych archeologów: „Nie wystarczy naszym studentom dać w wykładach
encyklopedyczną wiedzę o klasycznym świecie grecko-rzymskim, na semina-
riach zaś nauczyć metodycznie poprawnej pracy badawczej w tym zakresie, ale
trzeba ich wychowywać w duchu humanistycznym, trzeba wskazywać na treści
humanistyczne, jakie tkwią w mitach i w literaturze, w poezji, rzeźbie,
malarstwie i w naukach ścisłych Greków i Rzymian. Trzeba wskazywać na to,
co w tych bogatych dziedzinach twórczości klasycznej jest żywego i trwałego,
co sprawia, że mamy świadomość więzi między starożytnością grecko-rzymską
a naszym światem...”
Tematy wykładów monograficznych Profesora wynikały z prowadzonych
przez niego w tym samym czasie badań własnych, co nadawało każdemu
spotkaniu wyjątkowy charakter; studenci dopuszczeni do warsztatu pracy
Uczonego przeżywali je jak szczególną przygodę intelektualną.
Prof. Majewski poświęcał dużo uwagi każdemu myślącemu studentowi,
który okazywał zainteresowanie przeszłością. Z dyskusji nad przedstawionymi
pracami seminaryjnymi wynikały zagadnienia dotyczące problemów merytory-
cznych, źródłoznawczych, stosunku do literatury przedmiotu, konstrukcji
pracy — wszystkie sprowokowane pytaniami Profesora, który stawiał je
w sposób szczególny i prowadzący nieomylnie do zamierzonego celu.
Bogata skala zainteresowań Profesora sprawiła, że nigdy nie ograniczał się
do głównych nurtów swoich prac badawczo-naukowych, to jest do kultury
egejskiej czyli kultury brązu w Grecji w III i II tysiącleciu3, kultury materialnej
Greków i Rzymian4 oraz relacji między światem antycznym a „barbaricum” ze
szczególnym uwzględnieniem kontaktów ludności naszych ziem z Imperium
Rzymskim5. W każdej z tych dziedzin Prof. Majewski pozostawił znakomite
prace, które zapewniły mu uznanie nie tylko w kraju lecz także poza jego
granicami. Natomiast w licznych studiach szczegółowych dał wyraz swoim
Antycznej IHKM PAN. Ale kiedy przyszła chwila, że z nakazu władz trzeba się
było zdecydować na jedno miejsce pracy, porf. Majewski wybrał Uniwersytet,
a więc pracę dydaktyczno-naukową. Dużo czasu poświęcał kierowanej przez
siebie ekspedycji archeologicznej UW w Novae2. Pracował zawsze bardzo
intensywnie, należał do towarzystw naukowych polskich i zagranicznych, był
członkiem rad kilku instytutów i komitetów redakcyjnych, a przy tym ani na
chwilę nie osłabiał rytmu swojej twórczości badawczo-naukowej.
Bogatą i twórczą spuściznę tego uczonego próbowano już kilkakrotnie
opisywać, ale nawet jego uczniowie nie potrafią odtworzyć tego, co ulotne
i niepowtarzalne, lecz pozostające w świadomości ludzi wrażliwych na zawsze.
Myślę o atmosferze niezapomnianych posiedzeń czwartkowych z młodymi
archeologami, po mistrzowsku prowadzonych dyskusjach naukowych, wy-
kładach i seminariach. Profesor bardzo poważnie traktował pracę dydaktycz-
ną; stanowiła ona, obok pracy naukowej, istotną treść jego życia. Oto jedna
z refleksji Profesora nad zakresem nauczania młodzieży akademickiej — przy-
szłych archeologów: „Nie wystarczy naszym studentom dać w wykładach
encyklopedyczną wiedzę o klasycznym świecie grecko-rzymskim, na semina-
riach zaś nauczyć metodycznie poprawnej pracy badawczej w tym zakresie, ale
trzeba ich wychowywać w duchu humanistycznym, trzeba wskazywać na treści
humanistyczne, jakie tkwią w mitach i w literaturze, w poezji, rzeźbie,
malarstwie i w naukach ścisłych Greków i Rzymian. Trzeba wskazywać na to,
co w tych bogatych dziedzinach twórczości klasycznej jest żywego i trwałego,
co sprawia, że mamy świadomość więzi między starożytnością grecko-rzymską
a naszym światem...”
Tematy wykładów monograficznych Profesora wynikały z prowadzonych
przez niego w tym samym czasie badań własnych, co nadawało każdemu
spotkaniu wyjątkowy charakter; studenci dopuszczeni do warsztatu pracy
Uczonego przeżywali je jak szczególną przygodę intelektualną.
Prof. Majewski poświęcał dużo uwagi każdemu myślącemu studentowi,
który okazywał zainteresowanie przeszłością. Z dyskusji nad przedstawionymi
pracami seminaryjnymi wynikały zagadnienia dotyczące problemów merytory-
cznych, źródłoznawczych, stosunku do literatury przedmiotu, konstrukcji
pracy — wszystkie sprowokowane pytaniami Profesora, który stawiał je
w sposób szczególny i prowadzący nieomylnie do zamierzonego celu.
Bogata skala zainteresowań Profesora sprawiła, że nigdy nie ograniczał się
do głównych nurtów swoich prac badawczo-naukowych, to jest do kultury
egejskiej czyli kultury brązu w Grecji w III i II tysiącleciu3, kultury materialnej
Greków i Rzymian4 oraz relacji między światem antycznym a „barbaricum” ze
szczególnym uwzględnieniem kontaktów ludności naszych ziem z Imperium
Rzymskim5. W każdej z tych dziedzin Prof. Majewski pozostawił znakomite
prace, które zapewniły mu uznanie nie tylko w kraju lecz także poza jego
granicami. Natomiast w licznych studiach szczegółowych dał wyraz swoim