DOI article:
Press, Ludwika: Rok 1991 - w dziesiątą rocznice śmierci Profesora dra Kazimierza Majewskiego
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.25993#0013
Ludwika Press
ROK 1991 - W DZIESIĄTĄ ROCZNICĘ ŚMIERCI
PROFESORA DRA KAZIMIERZA MAJEWSKIEGO
Od dziesięciu lat /27 lipca 1981 roku/ nie żyje Prof. dr Kazimierz Majewski,
archeolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek rzeczywisty Polskiej
Akademii Nauk, wychowawca kilku pokoleń uczniów na trzech wyższych
uczelniach — we Lwowie, Wrocławiu i Warszawie1, twórca własnej szkoły
archeologicznej, współorganizator i pierwszy kierownik ekspedycji Archeo-
logicznej Uniwersytetu Warszawskiego w Novae.
Każde z trzech miast uniwersyteckich odegrało inną rolę w życiu Prof.
Majewskiego. We Lwowie na Uniwersytecie Jana Kazimierza wybrał swoją
drogę życiową. Bardzo wcześnie młodym historykiem zainteresował się prof.
Edmund Bulanda, kierownik Katedry Archeologii Klasycznej, potem promo-
tor i zwierzchnik Kazimierza Majewskiego, który uzyskał doktorat i habilitację
z archeologii. Słuchał wykładów najwybitniejszych humanistów lwowskich,
brał udział w życiu kulturalno-naukowym miasta.
Z tych lat datują się liczne podróże naukowe Kazimierza Majewskiego,
ważne poznawczo, wprowadzające w europejskie środowisko naukowe, a także
pierwsze prace wykopaliskowe w ekspedycjach polskich i obcych. Wojna
zastała go na stanowisku kierownika katedry historii starożytnej Uniwersytetu
Jana Kazimierza. Potem nastąpił okres przeżyć wojennych, praca w jakiejś
firmie budowlanej, wreszcie w Muzeum, gdzie miał przynajmniej kontakt
z niektórymi zabytkami pradziejowymi.
Rok 1945 przyniósł możliwość repatriacji. Profesor Majewski wybrał
Wrocław, miasto, które ogromnie ucierpiało wskutek działań wojennych. Tam
z grupą podobnych zapaleńców budował od podstaw polskie życie kultural-
no-naukowe i przygotowywał otwarcie Uniwersytetu Wrocławskiego na przy-
jęcie pierwszych studentów nauk humanistycznych w roku akademickim
1945/1946. Pozostał w tym mieście do roku 1951, a jego talent pedagogiczny,
energia i bardzo indywidualny sposób organizowania pracy długo pozostanie
w pamięci wrocławskiego środowiska naukowego dzięki zapoczątkowanym
przez Profesora cennym inicjatywom humanistycznym.
W Warszawie dzielił czas między Uniwersytet a Zakład Archeologii
ROK 1991 - W DZIESIĄTĄ ROCZNICĘ ŚMIERCI
PROFESORA DRA KAZIMIERZA MAJEWSKIEGO
Od dziesięciu lat /27 lipca 1981 roku/ nie żyje Prof. dr Kazimierz Majewski,
archeolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek rzeczywisty Polskiej
Akademii Nauk, wychowawca kilku pokoleń uczniów na trzech wyższych
uczelniach — we Lwowie, Wrocławiu i Warszawie1, twórca własnej szkoły
archeologicznej, współorganizator i pierwszy kierownik ekspedycji Archeo-
logicznej Uniwersytetu Warszawskiego w Novae.
Każde z trzech miast uniwersyteckich odegrało inną rolę w życiu Prof.
Majewskiego. We Lwowie na Uniwersytecie Jana Kazimierza wybrał swoją
drogę życiową. Bardzo wcześnie młodym historykiem zainteresował się prof.
Edmund Bulanda, kierownik Katedry Archeologii Klasycznej, potem promo-
tor i zwierzchnik Kazimierza Majewskiego, który uzyskał doktorat i habilitację
z archeologii. Słuchał wykładów najwybitniejszych humanistów lwowskich,
brał udział w życiu kulturalno-naukowym miasta.
Z tych lat datują się liczne podróże naukowe Kazimierza Majewskiego,
ważne poznawczo, wprowadzające w europejskie środowisko naukowe, a także
pierwsze prace wykopaliskowe w ekspedycjach polskich i obcych. Wojna
zastała go na stanowisku kierownika katedry historii starożytnej Uniwersytetu
Jana Kazimierza. Potem nastąpił okres przeżyć wojennych, praca w jakiejś
firmie budowlanej, wreszcie w Muzeum, gdzie miał przynajmniej kontakt
z niektórymi zabytkami pradziejowymi.
Rok 1945 przyniósł możliwość repatriacji. Profesor Majewski wybrał
Wrocław, miasto, które ogromnie ucierpiało wskutek działań wojennych. Tam
z grupą podobnych zapaleńców budował od podstaw polskie życie kultural-
no-naukowe i przygotowywał otwarcie Uniwersytetu Wrocławskiego na przy-
jęcie pierwszych studentów nauk humanistycznych w roku akademickim
1945/1946. Pozostał w tym mieście do roku 1951, a jego talent pedagogiczny,
energia i bardzo indywidualny sposób organizowania pracy długo pozostanie
w pamięci wrocławskiego środowiska naukowego dzięki zapoczątkowanym
przez Profesora cennym inicjatywom humanistycznym.
W Warszawie dzielił czas między Uniwersytet a Zakład Archeologii