DOI article:
Długosz, Dominika: Analiza planów urbanistycznych antycznych ośrodków miejskich i wiejskich w zachodniej Emilii Romanii (Italia)
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.41863#0121
Dominika Długosz
Warszawa
ANALIZA PLANÓW URBANISTYCZNYCH
ANTYCZNYCH OŚRODKÓW MIEJSKICH I WIEJSKICH
W ZACHODNIEJ EMILII ROMANII (ITALIA)
Romanizacja Niziny Padańskiej —w tym augustejskiego Regio Octava (dzisiej-
szy region Emilia Romania w północnych Włoszech) — była procesem złożonym
i długotrwałym. Etapy transformacji urbanistyczno-architektonicznej antycznego
regionu Aemilia wypływały z jego topografii i warunków geograficznych, które
warunkowały zagospodarowanie, podział terytorium i plany urbanistyczne
przyszłych ośrodków miejskich, takich jak: kolonie, municypia, fora oraz wiej-
skich: vici i pagi.
Placentia (Piacenza, kolonia latyńska od 218 r. p.n.e.)
Starożytny plan Placenti, z siatką ulic i dwiema głównymi osiami miasta: cardo
i decumanus, do dziś doskonale można rozpoznać w centrum współczesnego
miasta. Dzięki temu, że można dostrzec regularną szachownicę kwadratowych
insuli wraz z dwiema osiami miasta, przypuszcza się, że zbudowano je zgodnie ze
schematem, jaki Rzymianie stosowali przy planowaniu miast [Benevolo 1976].
Według stanu badań z 1965 r. [Mansuelli 1971, 66-67], przypuszczalnie pierwotny
plan urbanistyczny przewidywał 36 insulae. Z czasem miasto powiększyło się i przy-
brało formę prostokąta przez dodanie 6 kwadratów na wschodzie i 18 na zachodzie
[Mansuelli 1971, 66-67] (fig. 1). Decumanus identyfikowany jest z przebiegiem via
Aemilia, cardo zaś z drogą prowadzącą obecnie przez Pad do Mediolanu. Jest to
tylko hipoteza, ponieważ nie znamy biegu rzeki pod koniec III w. p.n.e., który
warunkował konstrukcję mostu i budowę drogi [Mansuelli 1971, 66-67].
Badania archeologiczne prowadzone w ostatniej dekadzie w Piacenzy
dostarczają nowych źródeł i podstaw do rekonstrukcji planu rzymskiego. Według
Warszawa
ANALIZA PLANÓW URBANISTYCZNYCH
ANTYCZNYCH OŚRODKÓW MIEJSKICH I WIEJSKICH
W ZACHODNIEJ EMILII ROMANII (ITALIA)
Romanizacja Niziny Padańskiej —w tym augustejskiego Regio Octava (dzisiej-
szy region Emilia Romania w północnych Włoszech) — była procesem złożonym
i długotrwałym. Etapy transformacji urbanistyczno-architektonicznej antycznego
regionu Aemilia wypływały z jego topografii i warunków geograficznych, które
warunkowały zagospodarowanie, podział terytorium i plany urbanistyczne
przyszłych ośrodków miejskich, takich jak: kolonie, municypia, fora oraz wiej-
skich: vici i pagi.
Placentia (Piacenza, kolonia latyńska od 218 r. p.n.e.)
Starożytny plan Placenti, z siatką ulic i dwiema głównymi osiami miasta: cardo
i decumanus, do dziś doskonale można rozpoznać w centrum współczesnego
miasta. Dzięki temu, że można dostrzec regularną szachownicę kwadratowych
insuli wraz z dwiema osiami miasta, przypuszcza się, że zbudowano je zgodnie ze
schematem, jaki Rzymianie stosowali przy planowaniu miast [Benevolo 1976].
Według stanu badań z 1965 r. [Mansuelli 1971, 66-67], przypuszczalnie pierwotny
plan urbanistyczny przewidywał 36 insulae. Z czasem miasto powiększyło się i przy-
brało formę prostokąta przez dodanie 6 kwadratów na wschodzie i 18 na zachodzie
[Mansuelli 1971, 66-67] (fig. 1). Decumanus identyfikowany jest z przebiegiem via
Aemilia, cardo zaś z drogą prowadzącą obecnie przez Pad do Mediolanu. Jest to
tylko hipoteza, ponieważ nie znamy biegu rzeki pod koniec III w. p.n.e., który
warunkował konstrukcję mostu i budowę drogi [Mansuelli 1971, 66-67].
Badania archeologiczne prowadzone w ostatniej dekadzie w Piacenzy
dostarczają nowych źródeł i podstaw do rekonstrukcji planu rzymskiego. Według