DOI Artikel:
Krakowski, Piotr: Historia sztuki nowoczesnej na Uniwersytecie Jagiellońskim po drugiej wojnie, Światowej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.26759#0168
150
gresach i organizowaniu zagranicznych wystaw kończąc. Jako komisarz pol-
skiego pawilonu na Biennale w Wenecji wyjeżdżał Porębski parokrotnie do
Włoch, na tej samej zasadzie odwiedził w r. 1959 Sao Paulo. Na okres 1960/61
uzyskał drugie stypendium do Paryża, co pozwoliło mu przygotować książki
Granica współczesności i Kubizm. Bierze czynny udział w kongresach AICA,
wygłaszając referaty, jak np. w Lizbonie (wrzesień 1976), gdzie wystąpił
z referatem Presence de FAfric/ue czy w Kassel i Kolonii, gdzie wzbudziła
powszechne zainteresowanie jego inauguracyjna prelekcja Les critiąues et la
methode (Die Kritiker und die Methode — Sehen łassen, hdren lassen, lesen
lassen) 58. Oprócz tego na odnotowanie zasługuje udział w kongresie La
pittura nella Mitteleuropa (1890—1930), zorganizowanym w ramach Incontri
Culturali Mitteleuropei w Gorycji w roku 1975. Porębski wygłosił tam referat
St. I. Witkiewicz et le modernisme, opublikowany później w Zeszytach Nauko-
wych UJ. Odwiedził także Związek Radziecki (w r. 1959 jako konsultant
wystawy sztuki polskiej w Moskwie), Republikę Federalną Niemiec (wyjazd
w r. 1974 na zaproszenie Folkwang-Museum w Essen), Londyn i Amerykę
Północną; był wreszcie parokrotnie w Lublanie jako członek jury nagród
tamtejszego Międzynarodowego Biennale Grafiki.
Wreszcie należy zwrócić uwagę na udane próby godzenia i łączenia pra-
cy uniwersyteckiej z działalnością muzealniczą. W trzy i pół roku po objęciu
kierownictwa katedry Historii Sztuki Nowoczesnej zostaje Porębski kura-
torem działu polskiej sztuki nowoczesnej oraz grafiki, rysunków i akwarel
w krakowskim Muzeum Narodowym. W ten sposób udaje mu się zreali-
zować — jak to podkreśla Białostocki — „idealną formę współdziałania
badacza sztuki z muzealnictwem, które pozwala na wykorzystanie w pracy
muzealnej bogatej historycznej wiedzy i doświadczenia teoretycznego uczo-
nego, a z drugiej strony umożliwia wprowadzenie studentów w problematykę
muzealną. Owocem tego współdziałania były konferencje i wystawy organizo-
wane przez Muzeum Narodowe w Krakowie, a także niezwykle interesująca
działalność mecenasowska tej instytucji” 59.
Rzeczywiście wykorzystanie możliwości, jakie daje praca w muzeum,
bezpośredni, codzienny kontakt z dziełami sztuki, było bardzo wielostronne
i bardzo owocne. Przede wszystkim nastąpilo łączenie pracy muzealniczej
z pracą dydaktyczno-wychowawczą zarówno poprzez odpowiednie rozdzie-
lanie tematów prac magisterskich, ściśle związanych z konkretnymi dziełami
znajdującymi się w muzeum, jak i poprzez oddziaływanie na środowisko
młodszych kolegów, przeważnie pracowników muzuem i kierowanie ich pra-
cami. Jednocześnie Porębski przygotowuje nową stałą ekspozycję polskiego
malarstwa dziewiętnastowiecznego w Sukiennicach i dwudziestowiecznego
w Nowym Gmachu, a także szereg problemowych wystaw czasowych. Będą
to takie, jak Ekspresjonizm w grafice polskiej (Nowy Gmach 1976), Witold
68 Zob.: Die Kritiker und Methode (Kunstmagazin, 1977, nr 4).
89 Białostocki, Opinia..., s. 2.
gresach i organizowaniu zagranicznych wystaw kończąc. Jako komisarz pol-
skiego pawilonu na Biennale w Wenecji wyjeżdżał Porębski parokrotnie do
Włoch, na tej samej zasadzie odwiedził w r. 1959 Sao Paulo. Na okres 1960/61
uzyskał drugie stypendium do Paryża, co pozwoliło mu przygotować książki
Granica współczesności i Kubizm. Bierze czynny udział w kongresach AICA,
wygłaszając referaty, jak np. w Lizbonie (wrzesień 1976), gdzie wystąpił
z referatem Presence de FAfric/ue czy w Kassel i Kolonii, gdzie wzbudziła
powszechne zainteresowanie jego inauguracyjna prelekcja Les critiąues et la
methode (Die Kritiker und die Methode — Sehen łassen, hdren lassen, lesen
lassen) 58. Oprócz tego na odnotowanie zasługuje udział w kongresie La
pittura nella Mitteleuropa (1890—1930), zorganizowanym w ramach Incontri
Culturali Mitteleuropei w Gorycji w roku 1975. Porębski wygłosił tam referat
St. I. Witkiewicz et le modernisme, opublikowany później w Zeszytach Nauko-
wych UJ. Odwiedził także Związek Radziecki (w r. 1959 jako konsultant
wystawy sztuki polskiej w Moskwie), Republikę Federalną Niemiec (wyjazd
w r. 1974 na zaproszenie Folkwang-Museum w Essen), Londyn i Amerykę
Północną; był wreszcie parokrotnie w Lublanie jako członek jury nagród
tamtejszego Międzynarodowego Biennale Grafiki.
Wreszcie należy zwrócić uwagę na udane próby godzenia i łączenia pra-
cy uniwersyteckiej z działalnością muzealniczą. W trzy i pół roku po objęciu
kierownictwa katedry Historii Sztuki Nowoczesnej zostaje Porębski kura-
torem działu polskiej sztuki nowoczesnej oraz grafiki, rysunków i akwarel
w krakowskim Muzeum Narodowym. W ten sposób udaje mu się zreali-
zować — jak to podkreśla Białostocki — „idealną formę współdziałania
badacza sztuki z muzealnictwem, które pozwala na wykorzystanie w pracy
muzealnej bogatej historycznej wiedzy i doświadczenia teoretycznego uczo-
nego, a z drugiej strony umożliwia wprowadzenie studentów w problematykę
muzealną. Owocem tego współdziałania były konferencje i wystawy organizo-
wane przez Muzeum Narodowe w Krakowie, a także niezwykle interesująca
działalność mecenasowska tej instytucji” 59.
Rzeczywiście wykorzystanie możliwości, jakie daje praca w muzeum,
bezpośredni, codzienny kontakt z dziełami sztuki, było bardzo wielostronne
i bardzo owocne. Przede wszystkim nastąpilo łączenie pracy muzealniczej
z pracą dydaktyczno-wychowawczą zarówno poprzez odpowiednie rozdzie-
lanie tematów prac magisterskich, ściśle związanych z konkretnymi dziełami
znajdującymi się w muzeum, jak i poprzez oddziaływanie na środowisko
młodszych kolegów, przeważnie pracowników muzuem i kierowanie ich pra-
cami. Jednocześnie Porębski przygotowuje nową stałą ekspozycję polskiego
malarstwa dziewiętnastowiecznego w Sukiennicach i dwudziestowiecznego
w Nowym Gmachu, a także szereg problemowych wystaw czasowych. Będą
to takie, jak Ekspresjonizm w grafice polskiej (Nowy Gmach 1976), Witold
68 Zob.: Die Kritiker und Methode (Kunstmagazin, 1977, nr 4).
89 Białostocki, Opinia..., s. 2.