DOI Artikel:
Wojtczak, Katarzyna Anna: Dekoracja rzeźbiarska fasady gmachu Dyrekcji Kolei w Gdańsku oraz jej twórcy
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43437#0230
Katarzyna
Wojtczak
II. 20. Die Erdgebundene, ok. 1920-1930,
Stanislaus Cauer, wg Elke Masa, Stanislaus
Cauer 1867-1943, Amsterdam 2000
II. 21. Śpiąca, 1932 r., Stanislaus
Cauer, wg Elke Masa, Stanislaus
Cauer 1867-1943, Amsterdam 2000
Pomimo znaczących różnic w biografiach obu rzeźbiarzy, wiele ich łączy
Twórczość obu rozpięta była między dwoma silnymi środowiskami przełomu
wieków - bardziej tradycjonalistyczną szkołą Reinholda Begasa i grupą zwo-
lenników nowych zasad Adolfa von Hildebrandta. Wokół Begasa utworzył
się z czasem szeroki krąg twórców i naśladowców. Ten wybitnie uzdolniony
syn rzeźbiarza ukształtował swój styl podczas pobytu we Włoszech, pozosta-
jąc pod silnym wpływem późnych prac Michała Anioła i baroku Berniniego.
Odrzucił jednocześnie klasycyzm wpajany mu przez Christiana Daniela Rau-
cha, w którego atelier Begas wcześniej pobierał nauki. Jego rozedrgane kom-
pozycje, zarazem zmysłowe i pompatyczne, o skomplikowanych draperiach
i malarskiej powierzchni okazały się tym środkiem, którego cesarz sobie życzył
do prezentacji władzy Begas stał się więc nadwornym twórcą Hohenzoller-
nów, a jego dekoracyjny i zarazem werystyczny neobarok przekształcił się
w oficjalny styl państwowy. Co ciekawe, w momencie, w którym ten łubiany
przez uczniów mistrz zdecydował się poświęcić swój talent cesarzowi, w ber-
lińskiej szkole rzeźbiarskiej ukształtowała się silna opozycja stylistyczna, a jej
najważniejszymi postaciami byli jego dawni uczniowie. W tej grupie znalazł
się również Louis Tauillon, który w czasie, gdy zaprzyjaźnił się ze Stanislau-
sem Cauerem przechodził właśnie do opozycji pod wpływem teorii Konrada
Fiedlera, Hansa von Mareesa, a zwłaszcza Hildebrandta. Sam Hildebrandt był
zupełnym zaprzeczeniem Begasa, zarówno jako twórca, jak i myśliciel. Mimo
228
Wojtczak
II. 20. Die Erdgebundene, ok. 1920-1930,
Stanislaus Cauer, wg Elke Masa, Stanislaus
Cauer 1867-1943, Amsterdam 2000
II. 21. Śpiąca, 1932 r., Stanislaus
Cauer, wg Elke Masa, Stanislaus
Cauer 1867-1943, Amsterdam 2000
Pomimo znaczących różnic w biografiach obu rzeźbiarzy, wiele ich łączy
Twórczość obu rozpięta była między dwoma silnymi środowiskami przełomu
wieków - bardziej tradycjonalistyczną szkołą Reinholda Begasa i grupą zwo-
lenników nowych zasad Adolfa von Hildebrandta. Wokół Begasa utworzył
się z czasem szeroki krąg twórców i naśladowców. Ten wybitnie uzdolniony
syn rzeźbiarza ukształtował swój styl podczas pobytu we Włoszech, pozosta-
jąc pod silnym wpływem późnych prac Michała Anioła i baroku Berniniego.
Odrzucił jednocześnie klasycyzm wpajany mu przez Christiana Daniela Rau-
cha, w którego atelier Begas wcześniej pobierał nauki. Jego rozedrgane kom-
pozycje, zarazem zmysłowe i pompatyczne, o skomplikowanych draperiach
i malarskiej powierzchni okazały się tym środkiem, którego cesarz sobie życzył
do prezentacji władzy Begas stał się więc nadwornym twórcą Hohenzoller-
nów, a jego dekoracyjny i zarazem werystyczny neobarok przekształcił się
w oficjalny styl państwowy. Co ciekawe, w momencie, w którym ten łubiany
przez uczniów mistrz zdecydował się poświęcić swój talent cesarzowi, w ber-
lińskiej szkole rzeźbiarskiej ukształtowała się silna opozycja stylistyczna, a jej
najważniejszymi postaciami byli jego dawni uczniowie. W tej grupie znalazł
się również Louis Tauillon, który w czasie, gdy zaprzyjaźnił się ze Stanislau-
sem Cauerem przechodził właśnie do opozycji pod wpływem teorii Konrada
Fiedlera, Hansa von Mareesa, a zwłaszcza Hildebrandta. Sam Hildebrandt był
zupełnym zaprzeczeniem Begasa, zarówno jako twórca, jak i myśliciel. Mimo
228