DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.48410#0391
PVNCTIS, COLIS ET COMMATIS VS. 367
Idem ex Aristotele probare satagit Clericus in arte Cri- CAP.
tica part.III.seCl, Lc. 1 o.§. ip. Sed optime tenendum EZZ.
interpunctionum signa in scholis quidem Graecorum nota
et vsitata fuisse, quippe in quibus Grammatici erat, osten-
dere rationem legendi et pronuntiandi: sed in libris exa-
randis ante septimum saeculum, et quod excurrit, omnis
interpungendi ratio negligebatur. Pertinent huc veriihma
Montfauconii veiba; palaeogr. Graec. p. 3 3. Verum haec
omnia (quae de interpunctione ab Aristophane inuenta dixe-
rat) ante feptimum faeculum ci Librariis negle&a prorfus vi-
dentur: nam codices vetufifuni quintifextiuefaeculi iis pror-
fus carent; quare ante feptimum faeculum in SOL1S GRAM-
MATICORVM LIBRIS obferuata fuijfe videntur. At-
que sic condat, aetatem interpunCtionis inuentae, ab aetate
interpunCtionis frequentatae esse diilinguendum.
Ι1Ϊ. Nec ineleganter animaduertit eruditissimus ^Ά-υι.Όΐβΐη-
ius in Examine Crit. N, Γ. Rich. Simonii cap. XXXW.<Vow7wor*-
€.3. p.477. originem distindionum istarum ad EbraeosC?"” ad
esse referendam; quorum accentus inijgnem lemper referendam
distinguendis vocibus vsum habuisie; et siguras sane ac-c/^.
centuum Ebraeorum cum Graecis Latinisque diflindio-
nibus conuenire; inter alia Sakeph - Katon, vel Soph-
Pasuk κωλον; Rebhia pundum; Tebhir semicolon; Paschta
comma referente, figura aeque ac saepius potestate.
Relinquimus haec auCtori suo, probe gnari, qualemcun-
que si mi) itu din em non satis tuto veram rei cuiusdam origi-
nem comprobare. /diam, eamque multo verisimiliorem
sententiam videbis in Henninii ξλληνισμω οξΰωι^ω p. jg,
Vossii L. de poematum cantu et viribus Rythmi,p. 1 J.sqq.
Saltem id verum eit, monente Salmasio (seq.) quod vir-
gulae, duo punita, semicola noltra, veteribus plane fue-
rint ignorata,
IV. Qualis autem olim fuerit distmguendi ratio apud /r. Qualis
Graecos, inuentore Aristophane, doceat nos iterum vir^"^
incomparabilis, Cl. Salmasius: ille ergo ita inquit: in
dem verfit. quomodo ττεξίο^οι et κωλχ difiingueremur^ Arifto-tore Arp
phanes inuenit, et notus ad huec interuaUa lignanda com~If.are ci!'
q rr^ e t \ < J \ 1 liinpuendi
mentus ejl. Ires puere, <τιγμ.η·, υττο^ιγα-η et ρεση,ρα(ι0} ex
Bmmam proprie vocarunt diflinclionem Latini, fecundam Salmafio.
fiibdifiinchonem, tertiam medianam. tMmA ςαγμΐ] pun-
ctam erat, quod collocabatur in capite vel apice v It imi
elementi, in quo periodus definebat. Tura^iypri in ima lit-
terae parte ponebatur, η ρ&ση ad mediam partem.
Totidem
Idem ex Aristotele probare satagit Clericus in arte Cri- CAP.
tica part.III.seCl, Lc. 1 o.§. ip. Sed optime tenendum EZZ.
interpunctionum signa in scholis quidem Graecorum nota
et vsitata fuisse, quippe in quibus Grammatici erat, osten-
dere rationem legendi et pronuntiandi: sed in libris exa-
randis ante septimum saeculum, et quod excurrit, omnis
interpungendi ratio negligebatur. Pertinent huc veriihma
Montfauconii veiba; palaeogr. Graec. p. 3 3. Verum haec
omnia (quae de interpunctione ab Aristophane inuenta dixe-
rat) ante feptimum faeculum ci Librariis negle&a prorfus vi-
dentur: nam codices vetufifuni quintifextiuefaeculi iis pror-
fus carent; quare ante feptimum faeculum in SOL1S GRAM-
MATICORVM LIBRIS obferuata fuijfe videntur. At-
que sic condat, aetatem interpunCtionis inuentae, ab aetate
interpunCtionis frequentatae esse diilinguendum.
Ι1Ϊ. Nec ineleganter animaduertit eruditissimus ^Ά-υι.Όΐβΐη-
ius in Examine Crit. N, Γ. Rich. Simonii cap. XXXW.<Vow7wor*-
€.3. p.477. originem distindionum istarum ad EbraeosC?"” ad
esse referendam; quorum accentus inijgnem lemper referendam
distinguendis vocibus vsum habuisie; et siguras sane ac-c/^.
centuum Ebraeorum cum Graecis Latinisque diflindio-
nibus conuenire; inter alia Sakeph - Katon, vel Soph-
Pasuk κωλον; Rebhia pundum; Tebhir semicolon; Paschta
comma referente, figura aeque ac saepius potestate.
Relinquimus haec auCtori suo, probe gnari, qualemcun-
que si mi) itu din em non satis tuto veram rei cuiusdam origi-
nem comprobare. /diam, eamque multo verisimiliorem
sententiam videbis in Henninii ξλληνισμω οξΰωι^ω p. jg,
Vossii L. de poematum cantu et viribus Rythmi,p. 1 J.sqq.
Saltem id verum eit, monente Salmasio (seq.) quod vir-
gulae, duo punita, semicola noltra, veteribus plane fue-
rint ignorata,
IV. Qualis autem olim fuerit distmguendi ratio apud /r. Qualis
Graecos, inuentore Aristophane, doceat nos iterum vir^"^
incomparabilis, Cl. Salmasius: ille ergo ita inquit: in
dem verfit. quomodo ττεξίο^οι et κωλχ difiingueremur^ Arifto-tore Arp
phanes inuenit, et notus ad huec interuaUa lignanda com~If.are ci!'
q rr^ e t \ < J \ 1 liinpuendi
mentus ejl. Ires puere, <τιγμ.η·, υττο^ιγα-η et ρεση,ρα(ι0} ex
Bmmam proprie vocarunt diflinclionem Latini, fecundam Salmafio.
fiibdifiinchonem, tertiam medianam. tMmA ςαγμΐ] pun-
ctam erat, quod collocabatur in capite vel apice v It imi
elementi, in quo periodus definebat. Tura^iypri in ima lit-
terae parte ponebatur, η ρ&ση ad mediam partem.
Totidem