DOI Artikel:
Howorus-Czajka, Magdalena: Kościół parafialny w Stężycy: zarys problematyki badawczej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27559#0147
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLVHI-XLIX, zeszyt 4 - 2000-2001
MAGDALENA HOWORUS-CZAJKA
Gdynia
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY W STĘŻYCY
ZARYS PROBLEMATYKI BADAWCZEJ
Kościół parafialny p.w. św. Marcina w Stężycy nad Wisłą (fot. 1) należy
do nielicznych przykładów gotyku na terenie obecnego województwa lubel-
skiego. Poprzez stulecia nie została zatarta oryginalna, późnogotycka bryła,
co stanowi niewątpliwie ewenement na tym terenie. Inną wartą podkreślenia
osobliwością fary stężyckiej są oryginalne w formie portale renesansowe,
będące przykładem wysokiego kunsztu rzeźbiarskiego.
Kościół usytuowany jest w południowej części osady przy ulicy Kościel-
nej prowadzącej do Wisły. Jest zbudowany z cegły, nietynkowany, z wi-
docznymi otworami moculcowymi, orientowany. Założony na planie prosto-
kąta z nieco węższym prezbiterium, do którego przylega od północy pro-
stokątna zakrystia poprzedzona kruchtą, również na planie prostokąta. Do
nawy przylegają dwie kaplice: od południa kaplica Matki Bożej Różańco-
wej, założona na planie kwadratu, i od północy kaplica św. Walentego,
założona na planie prostokąta. Obie umieszczone są w części przyprezbite-
rialnej naprzeciw siebie. Ponadto do nawy przylegają od strony południowej
i zachodniej prostokątne kruchty (rye. 1).
Nawa i kaplica południowa są nieco wyższe, niż prezbiterium. Kruchta
południowa sięga kalenicą dolnej połaci dachu nawy, podobnie jak za-
krystia.
Nawa, prezbiterium i kaplica południowa kryte są dachem dwuspadowym,
kaplica północna - kopulastym hełmem, a zakrystia i południowa kruchta
- dachem pulpitowym. Niemal w całości kościół pokryty jest tzw. kar-
piówką (wyjątek stanowi jedynie kaplica północna, kryta ocynkowaną bla-
Tom XLVHI-XLIX, zeszyt 4 - 2000-2001
MAGDALENA HOWORUS-CZAJKA
Gdynia
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY W STĘŻYCY
ZARYS PROBLEMATYKI BADAWCZEJ
Kościół parafialny p.w. św. Marcina w Stężycy nad Wisłą (fot. 1) należy
do nielicznych przykładów gotyku na terenie obecnego województwa lubel-
skiego. Poprzez stulecia nie została zatarta oryginalna, późnogotycka bryła,
co stanowi niewątpliwie ewenement na tym terenie. Inną wartą podkreślenia
osobliwością fary stężyckiej są oryginalne w formie portale renesansowe,
będące przykładem wysokiego kunsztu rzeźbiarskiego.
Kościół usytuowany jest w południowej części osady przy ulicy Kościel-
nej prowadzącej do Wisły. Jest zbudowany z cegły, nietynkowany, z wi-
docznymi otworami moculcowymi, orientowany. Założony na planie prosto-
kąta z nieco węższym prezbiterium, do którego przylega od północy pro-
stokątna zakrystia poprzedzona kruchtą, również na planie prostokąta. Do
nawy przylegają dwie kaplice: od południa kaplica Matki Bożej Różańco-
wej, założona na planie kwadratu, i od północy kaplica św. Walentego,
założona na planie prostokąta. Obie umieszczone są w części przyprezbite-
rialnej naprzeciw siebie. Ponadto do nawy przylegają od strony południowej
i zachodniej prostokątne kruchty (rye. 1).
Nawa i kaplica południowa są nieco wyższe, niż prezbiterium. Kruchta
południowa sięga kalenicą dolnej połaci dachu nawy, podobnie jak za-
krystia.
Nawa, prezbiterium i kaplica południowa kryte są dachem dwuspadowym,
kaplica północna - kopulastym hełmem, a zakrystia i południowa kruchta
- dachem pulpitowym. Niemal w całości kościół pokryty jest tzw. kar-
piówką (wyjątek stanowi jedynie kaplica północna, kryta ocynkowaną bla-