DOI issue:
I. Z zagadnień sztuki obcej
DOI article:Waźbiński, Zygmunt: Tycjan - "nowy Apelles": O roli antycznego mitu w sztuce renesansu
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.13396#0058
52
ZYGMUNT WAZBINSKÎ
4. Botticelli, Oszczerstwo Apeli
esa
wzięci. Nic więc dziwnego, iż sile i czarowi jego
sztuki ulegli najwybitniejsi ludzie epoki ; m. m.
Aleksander Wielki pragnął, by jedynie Apellcs
malował jego portrety. Pełen podziwu dla jego
sztuki, odwiedzał go w pracowni, rozmawiał
z nim o sztuce, darzył go przyjaźnią2''.
Apelles nadał więc sztuce malarskiej szcze-
gólnego blasku i chwały; stal. się modelem dos-
konałego artysty, podniósł jego godność, a jego
życie stało się symbolem sukcesu. Stąd więc tak
charakterystyczny dla XV i XVI w. postulat con-
formitas Apelli był zarazem wyrazem marzenia
^yŁ. . o sukcesie, o sławie i wywyższeniu społecznym.
% *^^^ÊfÊÊ^ÊÊËËËÊL I tak Burgkmair przedstawiał siebie jako Apel-
"*V~ lesa przy pracy nad obrazem, który podziwia
Wimm>ù■. ''JÊ ^^^^^|k. % cesarz Maksymilian (il. 9)30. To marzenie o no-
щкт ymBSÊ wym statusie społecznym przejawiło się silnie u
% Durera, w jego licznych autoportretach jako gen-
M tiluomo i jako ,,twórca"3i. Antonius Mor przed-
ÉL a ' « Jj 29 Dolce, op. cit., s. 157—158.
к^ЁшЭН 30 Hans Burgkmair, Autoportret jako Apellcs w pra-
cowni, rycina z Weisskunig (ok. 1514—1516); por. A. Cha-
gSLflf stel, The Age oj Humanism, s. 189.
31 Por. Z. Waźbiński, Z zagadnień humanistycz-
^^^^^^^ш^^^^^^ШШяяШЫЯшшшШШШКИШШШ negQ aut0portretu (Na przykładzie jednego obrazu Durera)
5. Piero delia Francesca, Portret Federigo da Montefeltre [w:] Rocznik historii sztuki PAN, 6, 1966, s. 46 i nn.
ZYGMUNT WAZBINSKÎ
4. Botticelli, Oszczerstwo Apeli
esa
wzięci. Nic więc dziwnego, iż sile i czarowi jego
sztuki ulegli najwybitniejsi ludzie epoki ; m. m.
Aleksander Wielki pragnął, by jedynie Apellcs
malował jego portrety. Pełen podziwu dla jego
sztuki, odwiedzał go w pracowni, rozmawiał
z nim o sztuce, darzył go przyjaźnią2''.
Apelles nadał więc sztuce malarskiej szcze-
gólnego blasku i chwały; stal. się modelem dos-
konałego artysty, podniósł jego godność, a jego
życie stało się symbolem sukcesu. Stąd więc tak
charakterystyczny dla XV i XVI w. postulat con-
formitas Apelli był zarazem wyrazem marzenia
^yŁ. . o sukcesie, o sławie i wywyższeniu społecznym.
% *^^^ÊfÊÊ^ÊÊËËËÊL I tak Burgkmair przedstawiał siebie jako Apel-
"*V~ lesa przy pracy nad obrazem, który podziwia
Wimm>ù■. ''JÊ ^^^^^|k. % cesarz Maksymilian (il. 9)30. To marzenie o no-
щкт ymBSÊ wym statusie społecznym przejawiło się silnie u
% Durera, w jego licznych autoportretach jako gen-
M tiluomo i jako ,,twórca"3i. Antonius Mor przed-
ÉL a ' « Jj 29 Dolce, op. cit., s. 157—158.
к^ЁшЭН 30 Hans Burgkmair, Autoportret jako Apellcs w pra-
cowni, rycina z Weisskunig (ok. 1514—1516); por. A. Cha-
gSLflf stel, The Age oj Humanism, s. 189.
31 Por. Z. Waźbiński, Z zagadnień humanistycz-
^^^^^^^ш^^^^^^ШШяяШЫЯшшшШШШКИШШШ negQ aut0portretu (Na przykładzie jednego obrazu Durera)
5. Piero delia Francesca, Portret Federigo da Montefeltre [w:] Rocznik historii sztuki PAN, 6, 1966, s. 46 i nn.