DOI Artikel:
Miziołek, Jerzy: Ascensio, Apotheosis czy Resurrectio?: Rozważania o Currus Solis w mauzoleum Juliuszy pod bazyliką watykańską
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13597#0034
30
JERZY MIZIOŁEK
15. Brązowa statuetka Konstantyna-Heliosa,
Muzeum Narodowe, Kopenhaga
solarne określenia, chrystianizując pogańskie święta i zwyczaje Kościół asymilował pogański kult Słońca,
którego акте przypadło na III w. i 1 ćwierć wieku następnego76. W niezwykle bogatej chrześcijańskiej
spekulacji solarnej Chrystus, zwany prawdziwym, nowym i wiecznym Słońcem, czy, za Malachiaszem,
Słońcem sprawiedliwości zajął miejsce „starego", pogańskiego Solis. Problematyka ta omawiana była już
wielokrotnie w literaturze naukowej, co zwalnia od szerszego poruszania jej tutaj i pozwala na przejście
do rozważań na temat istotnej dla nas symboliki Wschodu zawartej w pismach Ojców Kościoła i innych
pisarzy chrześcijańskich.
76 O kulcie Słońca w późnym antyku: F. Cumont, La théologie solaire du paganisme romain, Paris 1909; G. H. Hals-
berghe, The Cuit of Sol Invictus, Études préliminaires aux religions orientales dans l'Empire romain, t. 23, Leiden 1972. Zob. też
M. P. Nilsson, Geschichte der griechischen Religion, t. II: Die hellenistische undrômische Zeit, Miinchen 1961, s. 507 — 519. Na temat
tegoż kultu w czasach Konstantyna Wielkiego (i stosunku do niego samego cesarza): A. Alfoldi, Constantino tra paganesimo
e cristianesimo, Roma —Bari 1976, passim (najpierw publikowane po angielskuw 1948 г.). Zob. teżJ. Maurice, La dynastie solaire
des seconds Flaviens, „Revue Archéologique", XVII: 1911, s. 377-405.
JERZY MIZIOŁEK
15. Brązowa statuetka Konstantyna-Heliosa,
Muzeum Narodowe, Kopenhaga
solarne określenia, chrystianizując pogańskie święta i zwyczaje Kościół asymilował pogański kult Słońca,
którego акте przypadło na III w. i 1 ćwierć wieku następnego76. W niezwykle bogatej chrześcijańskiej
spekulacji solarnej Chrystus, zwany prawdziwym, nowym i wiecznym Słońcem, czy, za Malachiaszem,
Słońcem sprawiedliwości zajął miejsce „starego", pogańskiego Solis. Problematyka ta omawiana była już
wielokrotnie w literaturze naukowej, co zwalnia od szerszego poruszania jej tutaj i pozwala na przejście
do rozważań na temat istotnej dla nas symboliki Wschodu zawartej w pismach Ojców Kościoła i innych
pisarzy chrześcijańskich.
76 O kulcie Słońca w późnym antyku: F. Cumont, La théologie solaire du paganisme romain, Paris 1909; G. H. Hals-
berghe, The Cuit of Sol Invictus, Études préliminaires aux religions orientales dans l'Empire romain, t. 23, Leiden 1972. Zob. też
M. P. Nilsson, Geschichte der griechischen Religion, t. II: Die hellenistische undrômische Zeit, Miinchen 1961, s. 507 — 519. Na temat
tegoż kultu w czasach Konstantyna Wielkiego (i stosunku do niego samego cesarza): A. Alfoldi, Constantino tra paganesimo
e cristianesimo, Roma —Bari 1976, passim (najpierw publikowane po angielskuw 1948 г.). Zob. teżJ. Maurice, La dynastie solaire
des seconds Flaviens, „Revue Archéologique", XVII: 1911, s. 377-405.