DOI Artikel:
Miziołek, Jerzy: Ascensio, Apotheosis czy Resurrectio?: Rozważania o Currus Solis w mauzoleum Juliuszy pod bazyliką watykańską
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13597#0036
32
JERZY MIZIOŁEK
17. Ilustracja w Fenomena Aratosa, Biblioteka Miejska, Boulogne sur Mer
(VIII, 1): „Każdy kto w jakikolwiek sposób przyjmuje na siebie imię Chrystusa, staje się «Synem
Wschodu». Tak bowiem napisano o Chrystusie: «Oto mąż, a imię jego Wschôd». Stwierdzono więc, że
kto przyjmuje imię Chrystusa, ten jest «synem Wschodu»"80. O Chrystusie - Słońcu sprawiedliwo-
ści i czystości przychodzącym o świcie (gdy słońce wschodzi) pisał również około 300 r. Metody
z Olimpu w Uczcie (Symposion péri agneias, VI, 4)81.
Cytowane dotąd teksty, choć niezwykle wymowne w kontekście orientowanego wyobrażenia Helio-
sa/Sol w mauzoleum M, mówią tylko ogólnie o symbolice Wschodu. Jeszcze ważniejsze dla naszych
rozważań są te pisma teologów chrześcijańskich i kaznodziejów z pierwszych stuleci chrześcijaństwa,
które wiążą się ze Zmartwychwstaniem i przez to z symboliką sepulkralną.
O Zmartwychwstaniu Chrystusa ,,o świcie", „gdy słońce wzeszło" mówią zgodnie wszyscy Ewange-
liści (Mateusz 28,1; Marek 16,2; Łukasz 24,1; Jan 20,1). Do tych informacji i do Zachariaszowego Oriens
nawiązał w homilii wielkanocnej wspomniany już wcześniej biskup małoazjatycki Meliton z Sardes
nazywając Zmartwychwstałego Chrystusa prawdziwym Słońcem wschodzącym82. Około 200 r. Klemens
80 Ory genes, Homilie o Księgach Liczb, Jozuego, Sędziów, s. 175; Origène, Homélies sur Josue, Sources chrétiennes, 71, éd.
A. Jaubert, Paris 1960, s. 286, 287. Zob. też: Kantorowicz, op.cit., s. 138.
81 Św.MetodyzOlimpu, Uczta, [w:] Pisma starochrześcijańskich pisarzy, t. XXIV, przekład S.Kalinkowski, Warszawa
1980, s. 65. Méthode d'Olympe, Le banquet, Sources chrétiennes, 95, ed. Musirillo —Debidour, Paris 1963, s. 172.
82 Zob. Dólger, Sol Salutis, s. 342-345; R ah ner, op.cit., s. 115.
JERZY MIZIOŁEK
17. Ilustracja w Fenomena Aratosa, Biblioteka Miejska, Boulogne sur Mer
(VIII, 1): „Każdy kto w jakikolwiek sposób przyjmuje na siebie imię Chrystusa, staje się «Synem
Wschodu». Tak bowiem napisano o Chrystusie: «Oto mąż, a imię jego Wschôd». Stwierdzono więc, że
kto przyjmuje imię Chrystusa, ten jest «synem Wschodu»"80. O Chrystusie - Słońcu sprawiedliwo-
ści i czystości przychodzącym o świcie (gdy słońce wschodzi) pisał również około 300 r. Metody
z Olimpu w Uczcie (Symposion péri agneias, VI, 4)81.
Cytowane dotąd teksty, choć niezwykle wymowne w kontekście orientowanego wyobrażenia Helio-
sa/Sol w mauzoleum M, mówią tylko ogólnie o symbolice Wschodu. Jeszcze ważniejsze dla naszych
rozważań są te pisma teologów chrześcijańskich i kaznodziejów z pierwszych stuleci chrześcijaństwa,
które wiążą się ze Zmartwychwstaniem i przez to z symboliką sepulkralną.
O Zmartwychwstaniu Chrystusa ,,o świcie", „gdy słońce wzeszło" mówią zgodnie wszyscy Ewange-
liści (Mateusz 28,1; Marek 16,2; Łukasz 24,1; Jan 20,1). Do tych informacji i do Zachariaszowego Oriens
nawiązał w homilii wielkanocnej wspomniany już wcześniej biskup małoazjatycki Meliton z Sardes
nazywając Zmartwychwstałego Chrystusa prawdziwym Słońcem wschodzącym82. Około 200 r. Klemens
80 Ory genes, Homilie o Księgach Liczb, Jozuego, Sędziów, s. 175; Origène, Homélies sur Josue, Sources chrétiennes, 71, éd.
A. Jaubert, Paris 1960, s. 286, 287. Zob. też: Kantorowicz, op.cit., s. 138.
81 Św.MetodyzOlimpu, Uczta, [w:] Pisma starochrześcijańskich pisarzy, t. XXIV, przekład S.Kalinkowski, Warszawa
1980, s. 65. Méthode d'Olympe, Le banquet, Sources chrétiennes, 95, ed. Musirillo —Debidour, Paris 1963, s. 172.
82 Zob. Dólger, Sol Salutis, s. 342-345; R ah ner, op.cit., s. 115.