DOI Artikel:
Szafrańska, Małgorzata: Kuszenie starożytności (Antyk w ogrodach renesansu)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13597#0119
KUSZENIE STAROŻYTNOŚCI
115
12. Projekt ogrodowego labiryntu,
w: C. Estienne, J. Liebault, Maison rustique, wyd. z 1583 r.
bez — il. 14)47. Ogrody rzeźb miały formę bądź zdeterminowaną przez kolekcję — jak w Belwederze lub
florenckim ogrodowym muzeum przy klasztorze San Marco, czy też giardino secreto willi d'Esté w Tivoli,
bądź podporządkowaną przestrzennym wymaganiom założenia zielonego — jak w charakterystycznych
dla renesansu włoskiego winnicach. Znane są takie właśnie winnice z kolekcjami już z XV wieku (Vigna
Carafa w Rzymie) i stulecia następnego (np. kardynała Andréa delia Valle, P. E. Cesi, R. P. de Carpi
i J. Goritza w Rzymie, a także podflorenckie Orti Oricellari)48. Rozstawianie starożytnych rzeźb w ogro-
dzie nie wiązało się z jego ozdabianiem, lecz było aktem rekonstruującym znaną z opisów dawną
rzeczywistość. Pirro Ligorio, urządzając ogród Villa d'Esté na Kwirynale, przeniósł tam wiele kolosal-
nych posągów bogów, które znalazł na terenie willi Hadriana w Tibur49. Ogród-muzeum sam stawał się
obiektem historycznych dociekań. Wiedziano, że w starożytnych ogrodach rzeźby były, lecz nie wiedzia-
47 Rzeźby wzdłuż murów stały np. w ogrodzie kardynała Paolo Emilie Cesi w Rzymie.
48 C. H iii s en, Romische Antikengarten des XVI Jahrhunderts, Heidelberg 1917; D. R. Coffin, The „Lex Hortorum" and
Accès to Gardens of Latium during the Renaissance, „Journal of Garden History", II: 1982, nr 3, s. 201 -232; G. Mason, Italian
Gardens, London 1966, s. 111 (dot. Bosco di Coricio); A. Cha s tel, Art et humanisme à Florence au temps de Laurent le Magnifique,
Paris 1959, s. 452 (dot. Orti Oricellari); F. Gilbert, Bernardo Rucellai and the Orti Oricellari. A Study on the Origin of Modem
Political Thought, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes", XII, 1949, s. 101 - 131. Rzymskie vigne (z rzeźbami lub bez)
omawia D. R. Coffin, The Villa in the Life of Renaissance Rome, Princeton 1979, s. 182, 190-193, 198.
49 Theurillat, op. cit., s. 79.
115
12. Projekt ogrodowego labiryntu,
w: C. Estienne, J. Liebault, Maison rustique, wyd. z 1583 r.
bez — il. 14)47. Ogrody rzeźb miały formę bądź zdeterminowaną przez kolekcję — jak w Belwederze lub
florenckim ogrodowym muzeum przy klasztorze San Marco, czy też giardino secreto willi d'Esté w Tivoli,
bądź podporządkowaną przestrzennym wymaganiom założenia zielonego — jak w charakterystycznych
dla renesansu włoskiego winnicach. Znane są takie właśnie winnice z kolekcjami już z XV wieku (Vigna
Carafa w Rzymie) i stulecia następnego (np. kardynała Andréa delia Valle, P. E. Cesi, R. P. de Carpi
i J. Goritza w Rzymie, a także podflorenckie Orti Oricellari)48. Rozstawianie starożytnych rzeźb w ogro-
dzie nie wiązało się z jego ozdabianiem, lecz było aktem rekonstruującym znaną z opisów dawną
rzeczywistość. Pirro Ligorio, urządzając ogród Villa d'Esté na Kwirynale, przeniósł tam wiele kolosal-
nych posągów bogów, które znalazł na terenie willi Hadriana w Tibur49. Ogród-muzeum sam stawał się
obiektem historycznych dociekań. Wiedziano, że w starożytnych ogrodach rzeźby były, lecz nie wiedzia-
47 Rzeźby wzdłuż murów stały np. w ogrodzie kardynała Paolo Emilie Cesi w Rzymie.
48 C. H iii s en, Romische Antikengarten des XVI Jahrhunderts, Heidelberg 1917; D. R. Coffin, The „Lex Hortorum" and
Accès to Gardens of Latium during the Renaissance, „Journal of Garden History", II: 1982, nr 3, s. 201 -232; G. Mason, Italian
Gardens, London 1966, s. 111 (dot. Bosco di Coricio); A. Cha s tel, Art et humanisme à Florence au temps de Laurent le Magnifique,
Paris 1959, s. 452 (dot. Orti Oricellari); F. Gilbert, Bernardo Rucellai and the Orti Oricellari. A Study on the Origin of Modem
Political Thought, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes", XII, 1949, s. 101 - 131. Rzymskie vigne (z rzeźbami lub bez)
omawia D. R. Coffin, The Villa in the Life of Renaissance Rome, Princeton 1979, s. 182, 190-193, 198.
49 Theurillat, op. cit., s. 79.