DOI article:
Jaworska, Władysława: "Kobieta z rudymi włosami"
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.13597#0283
KOBIETA Z RUDYMI WŁOSAMI
279
6. George F. Watts, Nadzieja, 1885, ol. pł., Tate Gallery, Londyn
Podobieństwo do nimfy wodnej, niesienie jej po wierzchu wody, nieznajomość swego położenia
i czucie się w wodzie jak w swoim żywiole — to wszystko składa się na kompleks Ofelii. Woda mianowicie
jest dla Ofelii przyjazna — przyjmuje ją, lecz jej nie uśmierca. Ofelia nie może utonąć, nie może umrzeć.
Jest przeniesiona w inną sferę bytowania — z wodą i w wodzie. Jest to tonięcie wieczne — noyade
éternelle.
Temat podejmowany w romantycznym malarstwie XIX w. ożyje na przełomie wieków w malarstwie
symbolizmu. Interpretacje malarskie są różne. Wybieram trzy.
1. Obraz Delacroix Tonąca Ofelia (podejmowany kilkakrotnie między 1838 —1844)8. W romantycz-
nym krajobrazie Ofelia płynie na wznak (wszystkie Ofelie toną na wznak) unoszona wezbranym nurtem
porywistego, rozlanego strunr ;nia. Ma wieniec z liści na głowie, otwarte oczy, jest trochę przestraszona,
ale (trzeba przyznać dość pr. /tomnie) chwyta muskularnym ramieniem wystającą nad wodą gałąź
drzewa — oczywiście drzewa życia — jak gdyby chciała się ratować. (Interpretacja z gałęzią, która się pod
nią miała złamać — jest prawie dosłowna z przytoczonymi słowami Królowej z Hamleta.)
Obraz 2: Sir John E^erett Millais z Bractwa Prerafaelitów w pokaźnych rozmiarów płótnie (1852)9
przedstawia Szekspirowską bohaterkę zanurzoną, ale dokładnie widoczną pod powierzchnią, tym razem
8 Staatsgemâldesammlungen w Monachium; Luwr.
9 Tate Gallery, Londyn.
279
6. George F. Watts, Nadzieja, 1885, ol. pł., Tate Gallery, Londyn
Podobieństwo do nimfy wodnej, niesienie jej po wierzchu wody, nieznajomość swego położenia
i czucie się w wodzie jak w swoim żywiole — to wszystko składa się na kompleks Ofelii. Woda mianowicie
jest dla Ofelii przyjazna — przyjmuje ją, lecz jej nie uśmierca. Ofelia nie może utonąć, nie może umrzeć.
Jest przeniesiona w inną sferę bytowania — z wodą i w wodzie. Jest to tonięcie wieczne — noyade
éternelle.
Temat podejmowany w romantycznym malarstwie XIX w. ożyje na przełomie wieków w malarstwie
symbolizmu. Interpretacje malarskie są różne. Wybieram trzy.
1. Obraz Delacroix Tonąca Ofelia (podejmowany kilkakrotnie między 1838 —1844)8. W romantycz-
nym krajobrazie Ofelia płynie na wznak (wszystkie Ofelie toną na wznak) unoszona wezbranym nurtem
porywistego, rozlanego strunr ;nia. Ma wieniec z liści na głowie, otwarte oczy, jest trochę przestraszona,
ale (trzeba przyznać dość pr. /tomnie) chwyta muskularnym ramieniem wystającą nad wodą gałąź
drzewa — oczywiście drzewa życia — jak gdyby chciała się ratować. (Interpretacja z gałęzią, która się pod
nią miała złamać — jest prawie dosłowna z przytoczonymi słowami Królowej z Hamleta.)
Obraz 2: Sir John E^erett Millais z Bractwa Prerafaelitów w pokaźnych rozmiarów płótnie (1852)9
przedstawia Szekspirowską bohaterkę zanurzoną, ale dokładnie widoczną pod powierzchnią, tym razem
8 Staatsgemâldesammlungen w Monachium; Luwr.
9 Tate Gallery, Londyn.