DOI Artikel:
Mikocka-Rachubowa, Katarzyna: Mistrz Nagrobka Provany - rzeźbiarz krakowski przełomu XVI i XVII wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13596#0023
MISTRZ NAGROBKA PROVANY - RZEŹBIARZ KRAKOWSKI PRZEŁOMU XVI I XVII WIEKU
19
11. Nagrobek Piotra Kostki — figura Prudentii w niszy lewego skrzydła.
u figur w zwieńczeniu, gdzie draperia na sukniach, pozbawiona punktu zaczepienia, zamiast miękko
opadać, układa się sztywno. Te znacznie słabsze od pozostałych figury wydają się zbliżone w jakiś
sposób do przedstawień w przyłuczach nagrobka Leśniowolskiego — mają za duże twarze o mało
subtelnych rysach, wielkich, okrągłych oczach, zbyt szerokich ustach i nisko umieszczonych, odstających
uszach, o zaledwie ogólnie zaznaczonych pasmach krótkich włosów. Ich modelowane bardzo ogólnie
szaty układają się w grube fałdy, zacierające anatomię postaci, oblepiając kształty ugiętych w kolanach
nóg. Zostały one jednak upozowane na linii łuku archiwolty dość wdzięcznie, prezentując atrybuty
w sposób pełen swobody.
Figury w zwieńczeniu nagrobka Leśniowolskiego są prawie niewidoczne dla widza. Dzieje się tak ze
względu na małe rozmiary kaplicy i znaczną wysokość nagrobka, co uniemożliwia osiągnięcie odpo-
wiedniej perspektywy, a ponadto umieszczone są na tle okna, a więc ocienione. Wydaje się jednak, że są
one w jakimś stopniu zbliżone do figur w przyłuczach.
Stojące w skrzydłach nagrobka Leśniowolskiego figury Temperantii i Prudentii (il. 13), wysokim po-
ziomem wykonania wyraźnie przewyższają pozostałą rzeźbę figuralną omawianych nagrobków. Stoją one
w swobodnym, wdzięcznym kontrapoście, nadającym płynności i dynamiki ich układom, w lekkim zwrocie
ku środkowi kompozycji, w wyraźnie ze sobą korespondujących pozach. Ich okrągłe, lekko uśmiechnięte
oblicza o plastycznych, bryłowatych formach miękko modelowanych i polerowanych partii wypukłych
policzków i czół, o małych ustach i okrągłych, wyraźnie zaznaczonych podbródkach, o migdałowatego
19
11. Nagrobek Piotra Kostki — figura Prudentii w niszy lewego skrzydła.
u figur w zwieńczeniu, gdzie draperia na sukniach, pozbawiona punktu zaczepienia, zamiast miękko
opadać, układa się sztywno. Te znacznie słabsze od pozostałych figury wydają się zbliżone w jakiś
sposób do przedstawień w przyłuczach nagrobka Leśniowolskiego — mają za duże twarze o mało
subtelnych rysach, wielkich, okrągłych oczach, zbyt szerokich ustach i nisko umieszczonych, odstających
uszach, o zaledwie ogólnie zaznaczonych pasmach krótkich włosów. Ich modelowane bardzo ogólnie
szaty układają się w grube fałdy, zacierające anatomię postaci, oblepiając kształty ugiętych w kolanach
nóg. Zostały one jednak upozowane na linii łuku archiwolty dość wdzięcznie, prezentując atrybuty
w sposób pełen swobody.
Figury w zwieńczeniu nagrobka Leśniowolskiego są prawie niewidoczne dla widza. Dzieje się tak ze
względu na małe rozmiary kaplicy i znaczną wysokość nagrobka, co uniemożliwia osiągnięcie odpo-
wiedniej perspektywy, a ponadto umieszczone są na tle okna, a więc ocienione. Wydaje się jednak, że są
one w jakimś stopniu zbliżone do figur w przyłuczach.
Stojące w skrzydłach nagrobka Leśniowolskiego figury Temperantii i Prudentii (il. 13), wysokim po-
ziomem wykonania wyraźnie przewyższają pozostałą rzeźbę figuralną omawianych nagrobków. Stoją one
w swobodnym, wdzięcznym kontrapoście, nadającym płynności i dynamiki ich układom, w lekkim zwrocie
ku środkowi kompozycji, w wyraźnie ze sobą korespondujących pozach. Ich okrągłe, lekko uśmiechnięte
oblicza o plastycznych, bryłowatych formach miękko modelowanych i polerowanych partii wypukłych
policzków i czół, o małych ustach i okrągłych, wyraźnie zaznaczonych podbródkach, o migdałowatego