Rocznik Historii Sztuki (20.1994)

т— -iskiej w Zbarażu, 1755.

t— ==teryzują się ścianami modelowanymi wklęsło, wy-
^^ściskają z boków bryłę, i odznaczają się efektami
o —Hia muru, jakby był z miękkiego tworzywa, był
_ЕЩ architektonicznej w jego dziełach, które szokowało
współczesnych, dopiero po śmierci mistrza za Q ^=j'rować sobie drogę do uznania; choć do powszech-
nego stosowania w Italii nie doszło, cieszyh EEEjecydowanie większym powodzeniem w środkowej

Fasady o formach dynamicznych
pukło lub faliście, jakby pod działaniem sił
światłocieniowymi. Prekursorem takiego tr
Francesco Borromini. Niezwykłe kształtowan

Europie. Proces rozpowszechniania jego sztu

przez Domenica de Rossi z 1702 i 1711 r. Alqr^-=H)święcone wyłącznie dziełom Borrominiego zaczęto

——1'ródłem inspiracji dla architektów w Polsce stały

podsumowujące koncepcję Borrominiego, wj
Chyba pierwszym w Polsce propagatorei
Ferrari. Ważną, bo najwcześniejszą realizacją

282 L'opéra di Francesco Borromini nelle incisioni e

283 Ten ważny temat został powierzchownie potr;
Polonia, [w:] Studi sul Borromini. Atti del Congresso pror
il. 6. Ani jednego przykładu z Polski nie podaje Paolo

przyśpieszony dzięki publikacjom rycin, zwłaszcza

wydawać znacznie później, dopiero w 1725
się trzy fasady mistrza Francesca: OratorJ^ ==|ipinów (1637—1644), S. Maria dei Sette Dolori
(1642— 1649) i S. Carlo aile Quattro Fontane =)Carlino (1664— 1667). Zwłaszcza to ostatnie dzieło,

|uży wpływ na polską architekturę283 (il. 63, 64).

i Borrominiego (ale też i Guariniego) był Pompeo
ej wprowadził Ferrari pofalowaną ścianę frontową,

co

ca barocca, a cura di D. de Bernardi Ferrero, Torino 1967.
w artykule Stanisława Wilińskiego, Influssi borrominiani in
Accademia Nazionale di San Luca, t. II, Roma 1967, s. 177 — 181,
s s i, Borromini nella cultura europea, Roma 1982.