DOI Artikel:
Mikocka-Rachubowa, Katarzyna: Mistrz Nagrobka Provany - rzeźbiarz krakowski przełomu XVI i XVII wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13596#0039
MISTRZ NAGROBKA PROVANY - RZEŹBIARZ KRAKOWSKI PRZEŁOMU XVI I XVII WIEKU
35
25. Epitafium Jana i Anny Orzelskich w Kościanie (1595).
w formie liściastych esownic, a dekorację dolnej partii dzieła stanowią trupie czaszki, główka aniołka
i główki zdobiące wsporniki. Całości dopełniają ozdobne obramienia medalionów i tablicy inskrypcyj-
nej — głęboko wycięte, powyginane i luźno zwinięte w proste, kielichowate lub rozczłonkowane wałecz-
kami rolwerki — oraz marmurowe inkrustacje płaszczyzn obudowy. Wizerunki zmarłych, oddane w głę-
bokim reliefie, wyraźnie odrywają się od tła i wykraczają niekiedy poza granice zakreślone ramą meda-
lionu. W lewym polu umieszczono profilowo ujęte popiersie mężczyzny w zbroi, o podgolonych wysoko
włosach, z krótką brodą i podkręconymi wąsami, patrzącego w twarz żony. Kobieta, ujęta en trois
quarts, zwrócona jest w kierunku ołtarza; przedstawiono ją w stroju dworskim — z kryzą i zakrywają-
cym gors sukni naszyjnikiem z medalionem oraz w okrywającej czepiec i opadającej na ramiona chuście.
Dzieło to pod względem układu stanowi jakby zminiaturyzowaną i uproszczoną wersję nagrobków
naszej grupy, do których wyraźnie nawiązuje flankowaniem części środkowej przez wysunięte kolumny,
rozbudowanym belkowaniem z płaszczyzną podniebia gzymsu i układem form zwieńczenia, a także
tendencją do przestrzennego traktowania całości kompozycji i akcentowania plastyki poszczególnych jej
35
25. Epitafium Jana i Anny Orzelskich w Kościanie (1595).
w formie liściastych esownic, a dekorację dolnej partii dzieła stanowią trupie czaszki, główka aniołka
i główki zdobiące wsporniki. Całości dopełniają ozdobne obramienia medalionów i tablicy inskrypcyj-
nej — głęboko wycięte, powyginane i luźno zwinięte w proste, kielichowate lub rozczłonkowane wałecz-
kami rolwerki — oraz marmurowe inkrustacje płaszczyzn obudowy. Wizerunki zmarłych, oddane w głę-
bokim reliefie, wyraźnie odrywają się od tła i wykraczają niekiedy poza granice zakreślone ramą meda-
lionu. W lewym polu umieszczono profilowo ujęte popiersie mężczyzny w zbroi, o podgolonych wysoko
włosach, z krótką brodą i podkręconymi wąsami, patrzącego w twarz żony. Kobieta, ujęta en trois
quarts, zwrócona jest w kierunku ołtarza; przedstawiono ją w stroju dworskim — z kryzą i zakrywają-
cym gors sukni naszyjnikiem z medalionem oraz w okrywającej czepiec i opadającej na ramiona chuście.
Dzieło to pod względem układu stanowi jakby zminiaturyzowaną i uproszczoną wersję nagrobków
naszej grupy, do których wyraźnie nawiązuje flankowaniem części środkowej przez wysunięte kolumny,
rozbudowanym belkowaniem z płaszczyzną podniebia gzymsu i układem form zwieńczenia, a także
tendencją do przestrzennego traktowania całości kompozycji i akcentowania plastyki poszczególnych jej