Rocznik Historii Sztuki (20.1994)

130

MARIUSZ KARPOWICZ

8. В. Fontana, anioł lewy ołtarza Św. Jana. Kraków, kościół Św. Anny.

tam podtrzymujące, owe owale z reliefami, muszle i gałęzie lauru, kartusze i wazy z kwiatami — wszyst-
ko to odżyje w twórczości Baltazara w sposób niezwykle bliski Barberiniemu. A ponadto będzie Fontana
obserwował typową dla Barberiniego regułę podkreślania ornamentem tektoniki ścian i sklepienia,
prowadzenia ornamentu po szwach sklepienia, na przykład lunet.

Podniesione wyżej podobieństwa warsztatowe i techniczne są tak znaczne, że zmuszają do postawie-
nia hipotezy, że właśnie stary Barberini był mistrzem Baltazara, przede wszystkim w zakresie ornamen-
tyki, zasad dekoracji i repertuaru motywów. Musiał być zatem tym, który młodemu człowiekowi układał
rękę, który pierwszy, poza ojcem, wtajemniczył go w arkana zawodu.

Spośród rozlicznych dzieł Barberiniego chcemy tu przywołać tylko trzy, jako przykłady sztuki, której
Baltazar wiele zawdzięcza (il. 5, 6, 7). Pierwsze — to dekoracja Oratorio di S. Cecilia w Como. Przypisał
ją Barberiniemu jeszcze Hoffmann, ostatnio zajęli się nią Maria Clotilde Magni oraz Darko Pandako-