238
JERZY KOWALCZYK
(1729 —1730)165. Jak zwykle, nie było to dosłowne kopiowanie wzoru, ale pewna jego trawestacja, choć
współzależność jest ewidentna (il. 14).
Z dzieł Carla Fontany pewne wzięcie miał w Polsce słynny ołtarz główny z kościoła S. Maria delia
Traspontina w Rzymie (1674). Struktura tego ołtarza przypominająca konfesje — tempietta, polega na
centralnej kompozycji złożonej z kolumn ustawionych koliście, z przerwanymi przyczółkami nad nimi,
ustawionymi dośrodkowo, z siedzącymi aniołami, podtrzymującymi wielką, choć lekką, bo z blachy
wykonaną kopułę przypominającą koronę zamkniętą (il. 15). Kompozycja została powtórzona przez
Fontanę w ołtarzu maryjnym w katedrze w Fuldzie (ok. 1700)166. Podobną kompozycję nadał Kacper
165 Ołtarz w Siemiatyczach został przypisany K. A. Bayowi przez Romanę Zdziarską (op. cit., s. 117 — 118). Bernatowicza
należy uznać tylko za wykonawcę projektu; wobec jego choroby i śmierci, robotę ukończył jego pomocnik Jakub Dzierżawski
(zob. Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, t. I, Wrocław 1971, s. 140).
166 E. Coudenhove-Erthal, Carlo Fontana und die Architektur des Rômischen Spàtbarocks, Wien 1930, s. 42, 146, il. 15,
tabl. 26, 28.
JERZY KOWALCZYK
(1729 —1730)165. Jak zwykle, nie było to dosłowne kopiowanie wzoru, ale pewna jego trawestacja, choć
współzależność jest ewidentna (il. 14).
Z dzieł Carla Fontany pewne wzięcie miał w Polsce słynny ołtarz główny z kościoła S. Maria delia
Traspontina w Rzymie (1674). Struktura tego ołtarza przypominająca konfesje — tempietta, polega na
centralnej kompozycji złożonej z kolumn ustawionych koliście, z przerwanymi przyczółkami nad nimi,
ustawionymi dośrodkowo, z siedzącymi aniołami, podtrzymującymi wielką, choć lekką, bo z blachy
wykonaną kopułę przypominającą koronę zamkniętą (il. 15). Kompozycja została powtórzona przez
Fontanę w ołtarzu maryjnym w katedrze w Fuldzie (ok. 1700)166. Podobną kompozycję nadał Kacper
165 Ołtarz w Siemiatyczach został przypisany K. A. Bayowi przez Romanę Zdziarską (op. cit., s. 117 — 118). Bernatowicza
należy uznać tylko za wykonawcę projektu; wobec jego choroby i śmierci, robotę ukończył jego pomocnik Jakub Dzierżawski
(zob. Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, t. I, Wrocław 1971, s. 140).
166 E. Coudenhove-Erthal, Carlo Fontana und die Architektur des Rômischen Spàtbarocks, Wien 1930, s. 42, 146, il. 15,
tabl. 26, 28.