DOI Artikel:
Bryl, Mariusz: Pierwowzory obrazowe w twórczości Artura Grottgera
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13596#0394
390
MARIUSZ BRYL
54. Artur Grottger, Wdowa, VI karton cyklu Warszawa I, 1861.
W głębi obrazu za losującym, drugi już od losu do żołnierki przeznaczony właśnie pod miarą i żołnierz
zapisujący wzrost jego. A po prawej stronie losującego, nie sztachety tylko drzwi, a z przodu żołnierz
wzbraniający wstępu nieszczęśliwej matce właśnie losującego. Nie powiem aby ta zmiana pochlebiła
obrazowi, ale przyczyniła się do zupełnego wyjaśnienia odbywającego się na obrazie dramatu. Oczywiś-
cie, że tak jak w pierwszym już założeniu staraniem moim będzie, na figurę najgłówniejszą najwięcej dać
nacisku, aby reszta figur zupełnie myśli na nią skupionej nie odrywała".
Po trzech miesiącach już w Paryżu, Grottger powrócił do Losowania i dokonał kolejnych istotnych
poprawek. „Wymazałem — relacjonował — zupełnie stojącego pod miarą, odmieniłem zupełnie żoł-
nierza, który drzwi zamyka i kilka rzeczy w postaci młodego bohatera inaczej narysowałem. — Teraz
główna akcja, a raczej uwaga na nią, stała się dominującą w obrazie, niczym nie osłabioną — i już
całkiem wybitną". Powyższy autokomentarz przynosi bogaty materiał do interpretacji motywów i zasad
rządzących procesem dyspozycji elementów przedstawienia.
MARIUSZ BRYL
54. Artur Grottger, Wdowa, VI karton cyklu Warszawa I, 1861.
W głębi obrazu za losującym, drugi już od losu do żołnierki przeznaczony właśnie pod miarą i żołnierz
zapisujący wzrost jego. A po prawej stronie losującego, nie sztachety tylko drzwi, a z przodu żołnierz
wzbraniający wstępu nieszczęśliwej matce właśnie losującego. Nie powiem aby ta zmiana pochlebiła
obrazowi, ale przyczyniła się do zupełnego wyjaśnienia odbywającego się na obrazie dramatu. Oczywiś-
cie, że tak jak w pierwszym już założeniu staraniem moim będzie, na figurę najgłówniejszą najwięcej dać
nacisku, aby reszta figur zupełnie myśli na nią skupionej nie odrywała".
Po trzech miesiącach już w Paryżu, Grottger powrócił do Losowania i dokonał kolejnych istotnych
poprawek. „Wymazałem — relacjonował — zupełnie stojącego pod miarą, odmieniłem zupełnie żoł-
nierza, który drzwi zamyka i kilka rzeczy w postaci młodego bohatera inaczej narysowałem. — Teraz
główna akcja, a raczej uwaga na nią, stała się dominującą w obrazie, niczym nie osłabioną — i już
całkiem wybitną". Powyższy autokomentarz przynosi bogaty materiał do interpretacji motywów i zasad
rządzących procesem dyspozycji elementów przedstawienia.