Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (16.1972)

Wszystko to co w swym pamiętniku Artysta opowiedział, w jego interpretacji przybrało postać
małych obrazków, wykonanych niemal miniaturową techniką o subtelnej, często pastelowej
barwie, ułożonych w szeregi przeplatane niekiedy wstęgami z tekstem, będącym krótkim komen-
tarzem do przedstawionych wydarzeń. Każda z plansz posiada swój własny napis tytułowy
i kolejny numer i obejmuje określony, zamknięty w sobie okres. Plansze są tym, czym rozdziały
w książce i może tak je tutaj należy traktować. Kolejno następujące po sobie epizody niepostrze-
żenie wciągają nas w pasjonującą grę prawidłowego odczytania treści Pamiętnika do końca.
Z zainteresowaniem śledzimy wydarzenia lat ubiegłych, zapoznajemy się z miejscami, w których
Artysta przebywał, mieszkał i działał ; śledzimy przebieg jego twórczości, jego wystawy, konkursy,
liczne podróże, sukcesy artystyczne. Sleńdziński opowiada w sposób bardzo czytelny i sugestywny,
zaś na odwrocie każdej z plansz umieszcza jej objaśnienie, które też stanowi szczególny rodzaj
kompozycji. Tekst, podobnie jak na starych dokumentach, został wypisany na zwojach białego
papieru umieszczonych, jak gdyby to było obwieszczenie na murze w obramieniu architektonicz-
nym, w otoczeniu bądź girlandy z liści, bądź palm wileńskich, bądź narzędzi pracy artysty. Czasem,
w zależności od treści pojawia się w tle konkretna architektura lub krajobraz, półki z książkami
lub rozrzucone czasopisma, w których można znaleźć wzmianki, wypowiedzi i artykuły o twór-
czości Artysty, a które stanowią zbiór bibliograficznych o nim wiadomości.

„Mój Pamiętnik obrazuje ważniejsze wydarzenia mojego życia w 17 planszach cz. I-ej'

Ten oto tekst z własnym podpisem umieścił Artysta na karcie tytułowej swego dzieła. To
jeszcze nie opowieść, to prezentacja najbliższej rodziny. I chociaż tytuł brzmi : Portrety Rodzinne
a większość wizerunków pochodzi ze znanych i wielokrotnie wystawianych portretów pędzla
Artysty, wydaje się, że w nieco odmiennym występują one tutaj charakterze. Wyeliminowane
ze swego tła, umieszczone na jednolitej, jasnej płaszczyźnie, nabierają innego wyrazu i zyskują
na ostrości. Tak jakby na świetlistym ekranie dokonywał się rzeczywisty akt prezentacji.

Wizerunki uszeregowane w czterech rzędach, po cztery w każdym, tworzą zwartą kompozycję,
stanowią zamkniętą w sobie galerię postaci. Przedstawione portrety pochodzą z różnych lat,
z różnych, nieraz tak bardzo oddalonych od siebie okresów.

Na pierwszym miejscu Autoportret z 1962 г., który powstał w Krakowie i na którym Artysta
występuje w tradycyjnym stroju mistrzów pędzla i dłuta w berecie na głowie. Obok
portret żony Ireny z domu Dobrowolskiej w szafirowym berecie i pełnym finezji układzie rąk,
namalowany w Rzymie w 1925 r. wkrótce po ślubie. Dalej matka Artysty Anna, pochodząca
z Kowieńszczyzny z domu Bolcewicz, l-voto De Rotte, 2-voto Czechowieżowa, 3-voto Sleń-
dzińska. Portret jej został wykonany w Wilnie w 1922 r. Na końcu matka żony — Otylia z Kac-
perskich Dobrowolska według portretu z 1926 r.

W drugim szeregu zajmują kolejne miejsca: druga żona Artysty Teresa z domu Houwalt
z portretu namalowanego w Krakowie w 1966 г., córka Julitta w fantazyjnym kapeluszu na

456