DOI Artikel:
Kołoszyńska, Irena; Sleńdziński, Ludomir [Ill.]: Pamiętnik Ludomira Sleńdzińskiego: Lata 1889 - 1962
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19557#0459
Irena Kołoszyńska
PAMIĘTNIK LUDOMIRA SLEŃDZIŃSKIEGO
Lata 1889—1962
j^udomir Sleńdziński na osiemnastu planszach powiązanych ze sobą parami, w charaktery-
stycznym dla każdej z nich obramieniu, jak gdyby na rozwartych kartach wielkiej księgi, opowie-
dział pędzlem dzieje swego życia i twórczości.
Bogate i pełne wydarzeń było życie Artysty, które odsłonił on w swoim pamiętniku. Różno-
rodna jest galeria portretów tych, z którymi zetknął go los, z którymi łączyły go więzy pokre-
wieństwa, przyjaźni i koleżeństwa.
Niekończącym się ciągiem poszukiwań twórczych była naznaczona droga artystyczna Ludo-
mira Sleńdzińskiego. Nie uważa on jej za skończoną. To, co opowiedział, nazwał częścią pierwszą.
Jego życie osobiste weszło w nowy etap. Ze sztuką nadal łączy go trwała więź. Obecnie — wolny
od zajęć na uczelni — poświęca jej prawie bez reszty swój czas.
Artysta został obdarzony nieprzeciętną pamięcią i z wielką precyzją potrafi odtwarzać wyda-
rzenia dawnych lat. Jego dar opowiadania jest powszechnie znany. Potrafi też kreślić obrazy
słowem nie gorzej niż pędzlem. Opowieść o swym życiu pragnął jednak przekazać w sposób
najbardziej mu właściwy — nie piórem, lecz narzędziem, z którym nie rozstawał się od wczesnej
młodości. Pragnął nadać wszystkim wydarzeniom kształt wizualny, plastyczny, posiadający
siłę bezpośredniego działania. Niezwykła pamięć Artysty, jego dar obserwacji sprawiły to, że
cały szereg epizodów zyskuje wartość dokumentu.
Droga Ludomira Sleńdzińskiego jako malarza posiada zdumiewającą ciągłość, nie ma na
niej pustych miejsc, miejsc w których nie przejawiłaby się zawsze twórcza i pełna napięcia myśl
artystyczna. Jego życie osobiste, wydarzenia minionych lat są jakby kanwą, na której wyraźnie
rysuje się główny motyw — praca artysty. Jego sztuka, poprzez nowe pomysły i rozwiązania,
coraz nowe przybierała kształty i coraz bardziej wyrazistą stawała się niezwykle konsekwentna,
logiczna linia rozwojowa jego twórczości. Wcześnie nakreślona i przez całe życie kształtowana,
nabierając blasku doskonałości chwilami zdawało się, że zwalniała swe napięcie i jakby wchodząc
do innego łożyska była gotowa potoczyć się innym torem. Lecz oto znowu przyjmowała kształt
tej najbardziej właściwej dla Artysty wypowiedzi, wzbogaconej o nowe doświadczenia.
455
PAMIĘTNIK LUDOMIRA SLEŃDZIŃSKIEGO
Lata 1889—1962
j^udomir Sleńdziński na osiemnastu planszach powiązanych ze sobą parami, w charaktery-
stycznym dla każdej z nich obramieniu, jak gdyby na rozwartych kartach wielkiej księgi, opowie-
dział pędzlem dzieje swego życia i twórczości.
Bogate i pełne wydarzeń było życie Artysty, które odsłonił on w swoim pamiętniku. Różno-
rodna jest galeria portretów tych, z którymi zetknął go los, z którymi łączyły go więzy pokre-
wieństwa, przyjaźni i koleżeństwa.
Niekończącym się ciągiem poszukiwań twórczych była naznaczona droga artystyczna Ludo-
mira Sleńdzińskiego. Nie uważa on jej za skończoną. To, co opowiedział, nazwał częścią pierwszą.
Jego życie osobiste weszło w nowy etap. Ze sztuką nadal łączy go trwała więź. Obecnie — wolny
od zajęć na uczelni — poświęca jej prawie bez reszty swój czas.
Artysta został obdarzony nieprzeciętną pamięcią i z wielką precyzją potrafi odtwarzać wyda-
rzenia dawnych lat. Jego dar opowiadania jest powszechnie znany. Potrafi też kreślić obrazy
słowem nie gorzej niż pędzlem. Opowieść o swym życiu pragnął jednak przekazać w sposób
najbardziej mu właściwy — nie piórem, lecz narzędziem, z którym nie rozstawał się od wczesnej
młodości. Pragnął nadać wszystkim wydarzeniom kształt wizualny, plastyczny, posiadający
siłę bezpośredniego działania. Niezwykła pamięć Artysty, jego dar obserwacji sprawiły to, że
cały szereg epizodów zyskuje wartość dokumentu.
Droga Ludomira Sleńdzińskiego jako malarza posiada zdumiewającą ciągłość, nie ma na
niej pustych miejsc, miejsc w których nie przejawiłaby się zawsze twórcza i pełna napięcia myśl
artystyczna. Jego życie osobiste, wydarzenia minionych lat są jakby kanwą, na której wyraźnie
rysuje się główny motyw — praca artysty. Jego sztuka, poprzez nowe pomysły i rozwiązania,
coraz nowe przybierała kształty i coraz bardziej wyrazistą stawała się niezwykle konsekwentna,
logiczna linia rozwojowa jego twórczości. Wcześnie nakreślona i przez całe życie kształtowana,
nabierając blasku doskonałości chwilami zdawało się, że zwalniała swe napięcie i jakby wchodząc
do innego łożyska była gotowa potoczyć się innym torem. Lecz oto znowu przyjmowała kształt
tej najbardziej właściwej dla Artysty wypowiedzi, wzbogaconej o nowe doświadczenia.
455