Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (24.1980)

6 tygodni i sporządziłem protokół obiektów przekazanych przez Rząd Radziecki, jako mienie
rewindykacyjne, pochodzące z Muzeum w Poznaniu.

Niezależnie od tych zajęć brałem udział w różnych wystawach, organizowanych na terenie
naszego muzeum i rejestrowałem z kolegami mnóstwo napływających z różnych źródeł obiektów
zabytkowych (rewindykacja, mienie poniemieckie, mienie podworskie, dary i zakupy). Z chwilą
gdy zbiory muzeum z zakresu sztuki zdobniczej na tyle się rozrosły, że można było pomyśleć
o reorganizacji wystawy, i zaistniały po temu korzystne warunki, sprawa została pomyślnie
zrealizowana. Było to w 1957 roku. Zbiory zostały rozmieszczone na parterze muzeum w tzw.
części Ii-ej (sale klinkierowe) oraz również na parterze w tzw. części V-ej. Były to znakomite
wielkie sale, w których mieściły się świetnie zarówno meble, jak i gobeliny. W tych kilkunastu
salach pokazana została sztuka zdobnicza od wczesnego średniowiecza aż po wiek XIX w., w ukła-
dzie chronologicznym. W dziale średniowiecznym przeważało malarstwo i rzeźba, w części
ze sztuką nowożytną (od renesansu) malarstwo specjalnie, portretowe i ikonograficzne, towa-
rzyszyło obiektom sztuki zdobniczej. Wystawę organizowaliśmy wspólnie, naradzając się ze
wszystkimi pracownikami działu. Korzystaliśmy również z pomocy i konsultacji kolegów
z innych galerii. Wystawa cieszyła się dużą frekwencją i zainteresowaniem zwiedzającej publicz-
ności. Wystawa trwała do roku 1962 włącznie. W związku z narastaniem zbiorów innych galerii
nastąpiła częściowa reorganizacja wystawiennictwa muzeum. Sztuka średniowieczna została
objęta przez dra Dobrzenieckiego, a zbiory sztuki zdobniczej nowożytnej częściowo zostały
zmagazynowane ewentualnie przekazywane stopniowo do oddziałów muzeum, lub w charakterze
depozytów do innych muzeów. Dla ekspozycji sztuki zdobniczej nowożytnej zabrakło sal wysta-
wowych.

W międzyczasie, w latach pięćdziesiątych, współdziałałem przy urządzaniu dla Urzędu Rady
Ministrów dawnego pałacu Namiestnikowskiego na Krakowskim Przedmieściu. Przeszły pewne
obiekty z muzeum, ale przede wszystkim ze składnic muzealnych.

Oddzielnym zagadnieniem była sprawa wyposażenia wnętrz budynku Sejmu, przebudowanego
przez prof. Bohdana Pniewskiego, gdzie specjalne sale przeznaczone były na rzecz Kancelarii
Rady Państwa, m. in. pomieszczenia przeznaczone dla Przewodniczącego Rady Państwa Alek-
sandra Zawadzkiego. Profesor Pniewski nie znajdując możliwości wykonania nowoczesnego
wyposażenia sal Rady Państwa zwrócił się w kierunku urządzenia ich meblami zabytkowymi.
Powołana została w tym celu komisja pod przewodnictwem dyrektora Biura Gospodarczego
Kancelarii Rady Państwa — Regulskiego. W jej skład wchodzili architekci z nadzoru budowy,
ja i inne osoby. Komisja w przeciągu kilku lat wykonała swe zadanie. Meble, dywany i inne
przedmioty do wyposażenia sal pochodzą przeważnie z zakupów za pośrednictwem „Desy”.
Równolegle uzupełniane jest wyposażenie pałacu Belwederskiego, który po przejściowym użytko-
waniu przez Urząd Rady Ministrów powraca do Kancelarii Rady Państwa. Jako konsultant
w sprawach wyposażenia Belwederu jestem czynny aż do 1970 roku.

Na głównym terenie mojej działalności w Muzeum Narodowym ja osobiście, jak i moi koledzy

393