DOI Heft:
Starożytność
DOI Artikel:Niwiński, Andrzej; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: "Domki dusz" i tace ofiarne z Edfu w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19628#0104
łagodnie wymodelowanych uskokach ku podstawie, podczas gdy ściana z lewej strony, podobnie
jak obszerny fragment przedniej części stropu i spągu, uległa zniszczeniu.
Stan zachowania: Zabytek składa się z siedmiu większych i kilku mniejszych luźnych
fragmentów. W kilku miejscach widoczne ślady uzupełnień gipsowych. Przednia część stropu
i spągu oraz ściany komory z lewej strony nie zachowały się.
16. MODEL GROBU, TYP II (il. 31—34). Nr inw. 139491 MN/911:38 UW. Zabytek stanowi
depozyt Muzeum Narodowego w Warszawie w Muzeum-Zamku w Łańcucie, nr dep. 301 MŁ.
Literatura: Tell Edfou, t. II, nr kat. 610, tabl. XLII, 1; Michałowski, Zbiory,
jw. (wyd. I i II), s. 18; tenże, Zbiory, jw. (wyd. III), s. 51 ; N i w i ń s к i, jw., s. 110—111,
il. 35.
Miejsce znalezienia: bliżej nieokreślone; sektor NOI.
Wymiary: dł. 0,12 m; szer. 0,18 m; wys. 0,095 m; grubość ścian i podstawy 0,015 m; wyso-
kość komory 0,05 m—0,065 m; sklepienie: długość osi 0,08 m; rozpiętość jjw świetle 0,055 m—
0,07 m; strzałka 0,02 m; czoło 0,015 m; grubość 0,01 m; pacha 0,015 m—0,025 m.
Materiał: glina wypalona koloru czerwonego, z domieszką, średnio twarda, porowata;
przełom dwubarwny o szaro-czarnym rdzeniu. Powierzchnia wygładzona, pokryta angobą
z białej glinki.
Opis: Model przedstawia dwa bliźniacze pomieszczenia o prostokątnym przekroju pozio-
mym, posiadające sklepieniaa beczkowe i połączone wspólną ścianą działową, obramowane od
tyłu i z obu boków rodzajem obmurowania, którego ściany posiadają wysokość równą wyso-
kości tylnej części obu pomieszczeń. Wysokość ta równa się w przybliżeniu ich szerokości,
przy czym zarówno jedna jak i druga przybierają największe wartości w przedniej części mode-
lu, zmniejszając się nieco ku jego tyłowi. Całość spoczywa na wspólnej podstawie, której grubość
równa się grubości ścian pomieszczeń. Czoła obu sklepień i płaszczyzny ścian fasady są deko-
racyjnie poszerzone tak, że rozpiętość w świetle pomiędzy tymi ścianami w obu wypadkach
przewyższa szerokość wejścia. Podstawa oraz prawa ściana obramowująca model tego zespołu
architektonicznego wykraczają poza jego fasadęb, jednak z powodu uszkodzenia zabytku w tej
części nie sposób ustalić, jak daleko oba te elementy od niej odbiegły.
Komentarz:
a — Stosowana tu terminologia techniczna została oparta na „Słowniku terminologicznym
sztuk pięknych" pod red. S. Kozakiewicza. Warszawa 1969, s. 320—322, hasło: sklepienie.
b — Być może również lewa ściana obmurowania wykraczała tu poza fasadę zespołu; zabytek
jest w tym miejscu uzupełniony gipsem.
Stan zachowania: Zabytek jest sklejony z pięciu fragmentów i uzupełniony w kilku
miejscach gipsem. Przednia część podstawy i ściany obramowania z prawej strony nie zachowały
się.
100
jak obszerny fragment przedniej części stropu i spągu, uległa zniszczeniu.
Stan zachowania: Zabytek składa się z siedmiu większych i kilku mniejszych luźnych
fragmentów. W kilku miejscach widoczne ślady uzupełnień gipsowych. Przednia część stropu
i spągu oraz ściany komory z lewej strony nie zachowały się.
16. MODEL GROBU, TYP II (il. 31—34). Nr inw. 139491 MN/911:38 UW. Zabytek stanowi
depozyt Muzeum Narodowego w Warszawie w Muzeum-Zamku w Łańcucie, nr dep. 301 MŁ.
Literatura: Tell Edfou, t. II, nr kat. 610, tabl. XLII, 1; Michałowski, Zbiory,
jw. (wyd. I i II), s. 18; tenże, Zbiory, jw. (wyd. III), s. 51 ; N i w i ń s к i, jw., s. 110—111,
il. 35.
Miejsce znalezienia: bliżej nieokreślone; sektor NOI.
Wymiary: dł. 0,12 m; szer. 0,18 m; wys. 0,095 m; grubość ścian i podstawy 0,015 m; wyso-
kość komory 0,05 m—0,065 m; sklepienie: długość osi 0,08 m; rozpiętość jjw świetle 0,055 m—
0,07 m; strzałka 0,02 m; czoło 0,015 m; grubość 0,01 m; pacha 0,015 m—0,025 m.
Materiał: glina wypalona koloru czerwonego, z domieszką, średnio twarda, porowata;
przełom dwubarwny o szaro-czarnym rdzeniu. Powierzchnia wygładzona, pokryta angobą
z białej glinki.
Opis: Model przedstawia dwa bliźniacze pomieszczenia o prostokątnym przekroju pozio-
mym, posiadające sklepieniaa beczkowe i połączone wspólną ścianą działową, obramowane od
tyłu i z obu boków rodzajem obmurowania, którego ściany posiadają wysokość równą wyso-
kości tylnej części obu pomieszczeń. Wysokość ta równa się w przybliżeniu ich szerokości,
przy czym zarówno jedna jak i druga przybierają największe wartości w przedniej części mode-
lu, zmniejszając się nieco ku jego tyłowi. Całość spoczywa na wspólnej podstawie, której grubość
równa się grubości ścian pomieszczeń. Czoła obu sklepień i płaszczyzny ścian fasady są deko-
racyjnie poszerzone tak, że rozpiętość w świetle pomiędzy tymi ścianami w obu wypadkach
przewyższa szerokość wejścia. Podstawa oraz prawa ściana obramowująca model tego zespołu
architektonicznego wykraczają poza jego fasadęb, jednak z powodu uszkodzenia zabytku w tej
części nie sposób ustalić, jak daleko oba te elementy od niej odbiegły.
Komentarz:
a — Stosowana tu terminologia techniczna została oparta na „Słowniku terminologicznym
sztuk pięknych" pod red. S. Kozakiewicza. Warszawa 1969, s. 320—322, hasło: sklepienie.
b — Być może również lewa ściana obmurowania wykraczała tu poza fasadę zespołu; zabytek
jest w tym miejscu uzupełniony gipsem.
Stan zachowania: Zabytek jest sklejony z pięciu fragmentów i uzupełniony w kilku
miejscach gipsem. Przednia część podstawy i ściany obramowania z prawej strony nie zachowały
się.
100