DOI Heft:
Starożytność
DOI Artikel:Pawlicki, Franciszek; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Urny kanopskie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19628#0120
alabastrowych dzbanach z Muzeum Archeologicznego we Florencji22. Natomiast ze znale-
zionej w ruinach monasteru św. Jeremiasza w Sakkara steli dowiadujemy się, iż nosił on
również tytuł „pierwszy za królem"23.
Inskrypcja na piramidionie w muzeum w Lejdzie wymienia, obok tytułów Amenhotepa
Hwy, także imiona jego rodziców : ojca — Haby oraz matki noszącej tytuł : pani domu —
Tjutjuja24. Podaną przez Hayesa genealogię rodziny Amenhotepa Hwy opracował szerzej
E. Bogosłowski25. Syn Amenhotepa — Ipy oprócz godności królewskiego pisarza i wielkiego
majordomusa w Memfis, a więc urzędów dziedzicznych po ojcu, nosił także tytuł „nosiciela
wachlarza po prawej ręce króla"26, zaś jego brat przyrodni, słynny Ramose, pełnił funkcję
wezyra w Tebach. Drugi brat przyrodni, Meryptah, był wielkim zarządcą rzemieślników
w Hermopolis27.
Grobowiec Amenhotepa Hwy został odkryty podczas wykopalisk prowadzonych przez
włoskiego konsula G. Nizzoliego w Sakkara w 1822 г., a gros znalezionych w nim obiektów
(m.in. granitowy sarkofag) zostało przewiezionych do Włoch, gdzie nabył je diuk Leo-
pold II. Początkowo kolekcja znajdowała się w Uffizi we Florencji, a następnie przewieziono
ją do miejscowego Muzeum Archeologicznego28. W sprawozdaniach wykopaliskowych
Nizzoliego brak jakichkolwiek wzmianek na temat urn kanopskich. Hayes przypuszczał,
iż grobowiec został splądrowany przez rabusiów jeszcze na długo przed przybyciem do
Sakkara mnichów z klasztoru św. Jeremiasza, a wyjęte urny zostały wykorzystane ponownie
22 G. В a g n a n i, II Primo Intendente del Palazzo, Imenhotpe, detto Huy. Aegyptus 14 (1934), s. 38—40.
Te same tytuły występują także na statuetce z Muzeum Egipskiego w Kairze: L. Borchardt, Statuen und
Statuetten von Kônigen und Privatleuten im Muséum von Kairo. t. III, Berlin 1930, s. 78—79; także na łożu
Amenhotepa: L. H a b а с h i, An Embalming Bed of Amenhotep, Steward of Memphis under Amenophis III.
MDAIK 22 (1967), s. 42—47. Tytuł imy-pr wr wymieniony jest także na statuetce z Florencji: E. Schiapa-
r e 11 i, Museo Archeologico di Firenze. Antichità égizie. Roma 1887, s. 209, 349, nr 1509, 1617; uszebti z muze-
um watykańskiego: O. M a r u с с h i, Il Museo Egizio Vaticano. Roma 1899, s. 249.
23 J. E. Qui beli, The Monastery of Ара Jeremias (Excavations at Saqqara. 1908—9, 1909—10). Le
Caire 1912, s. 146, tabl. LXXXIV.
24 P. A. В о e s e r, Beschreibung der Aegyptischen Sammlung des Niederlândischen Reichsmuseums der
Altertiimer in Leiden. t. V, Haag 1913, s. 1—2, tabl. 23—23; W. Hayes, A writing-palette of the chief steward
Amenhotpe and some notes on its owner. JEA 24 (1938), s. 9—24; także W. H e 1 с к, Zur Verwaltung des Mitt-
leren und Neuen Reichs. Leiden 1958, s. 483—485.
25 E. Bogosłowski, Dwa pamiatnika spodwiżnika Amenhotpa III. WDI 2 (128), 1974, s. 86—96.
26 S. В o s t i с с o, Museo Archeologico di Firenze. Le stele égiziane del Nouvo Regno. Roma 1965, tabl.
32; druga stela stiuarda Ipy znajduje się w Ermitażu (nr 1072): N. B. Landa, Stela Jpj (pierwaja połowina
XIV w. do n.e.). WDI 2 (128), 1974, s. 97—104.
27 В o g o s ł o w s к i, jw.
28 [Nizzoli], Memorie relative el gabinetto di antichità (1824). [w:] Documenti inediti per servica alla
storia dei Musei dTtalia; Hayes, jw.
116
zionej w ruinach monasteru św. Jeremiasza w Sakkara steli dowiadujemy się, iż nosił on
również tytuł „pierwszy za królem"23.
Inskrypcja na piramidionie w muzeum w Lejdzie wymienia, obok tytułów Amenhotepa
Hwy, także imiona jego rodziców : ojca — Haby oraz matki noszącej tytuł : pani domu —
Tjutjuja24. Podaną przez Hayesa genealogię rodziny Amenhotepa Hwy opracował szerzej
E. Bogosłowski25. Syn Amenhotepa — Ipy oprócz godności królewskiego pisarza i wielkiego
majordomusa w Memfis, a więc urzędów dziedzicznych po ojcu, nosił także tytuł „nosiciela
wachlarza po prawej ręce króla"26, zaś jego brat przyrodni, słynny Ramose, pełnił funkcję
wezyra w Tebach. Drugi brat przyrodni, Meryptah, był wielkim zarządcą rzemieślników
w Hermopolis27.
Grobowiec Amenhotepa Hwy został odkryty podczas wykopalisk prowadzonych przez
włoskiego konsula G. Nizzoliego w Sakkara w 1822 г., a gros znalezionych w nim obiektów
(m.in. granitowy sarkofag) zostało przewiezionych do Włoch, gdzie nabył je diuk Leo-
pold II. Początkowo kolekcja znajdowała się w Uffizi we Florencji, a następnie przewieziono
ją do miejscowego Muzeum Archeologicznego28. W sprawozdaniach wykopaliskowych
Nizzoliego brak jakichkolwiek wzmianek na temat urn kanopskich. Hayes przypuszczał,
iż grobowiec został splądrowany przez rabusiów jeszcze na długo przed przybyciem do
Sakkara mnichów z klasztoru św. Jeremiasza, a wyjęte urny zostały wykorzystane ponownie
22 G. В a g n a n i, II Primo Intendente del Palazzo, Imenhotpe, detto Huy. Aegyptus 14 (1934), s. 38—40.
Te same tytuły występują także na statuetce z Muzeum Egipskiego w Kairze: L. Borchardt, Statuen und
Statuetten von Kônigen und Privatleuten im Muséum von Kairo. t. III, Berlin 1930, s. 78—79; także na łożu
Amenhotepa: L. H a b а с h i, An Embalming Bed of Amenhotep, Steward of Memphis under Amenophis III.
MDAIK 22 (1967), s. 42—47. Tytuł imy-pr wr wymieniony jest także na statuetce z Florencji: E. Schiapa-
r e 11 i, Museo Archeologico di Firenze. Antichità égizie. Roma 1887, s. 209, 349, nr 1509, 1617; uszebti z muze-
um watykańskiego: O. M a r u с с h i, Il Museo Egizio Vaticano. Roma 1899, s. 249.
23 J. E. Qui beli, The Monastery of Ара Jeremias (Excavations at Saqqara. 1908—9, 1909—10). Le
Caire 1912, s. 146, tabl. LXXXIV.
24 P. A. В о e s e r, Beschreibung der Aegyptischen Sammlung des Niederlândischen Reichsmuseums der
Altertiimer in Leiden. t. V, Haag 1913, s. 1—2, tabl. 23—23; W. Hayes, A writing-palette of the chief steward
Amenhotpe and some notes on its owner. JEA 24 (1938), s. 9—24; także W. H e 1 с к, Zur Verwaltung des Mitt-
leren und Neuen Reichs. Leiden 1958, s. 483—485.
25 E. Bogosłowski, Dwa pamiatnika spodwiżnika Amenhotpa III. WDI 2 (128), 1974, s. 86—96.
26 S. В o s t i с с o, Museo Archeologico di Firenze. Le stele égiziane del Nouvo Regno. Roma 1965, tabl.
32; druga stela stiuarda Ipy znajduje się w Ermitażu (nr 1072): N. B. Landa, Stela Jpj (pierwaja połowina
XIV w. do n.e.). WDI 2 (128), 1974, s. 97—104.
27 В o g o s ł o w s к i, jw.
28 [Nizzoli], Memorie relative el gabinetto di antichità (1824). [w:] Documenti inediti per servica alla
storia dei Musei dTtalia; Hayes, jw.
116