Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (27.1983)

Warszawy. Malowidło Brandla, dostrajając się do stylu świątyni, nie uległo najbardziej stereo-
typowej dla wnętrz naszych kościołów barokowej stylizacji. Ta zresztą epoka w bogatym muze-
um wyobraźni Brandla najmniej zajmowała miejsca. W cyklu graficznym Duch epok barok jest
również reprezentowany, ale zaskakująco skromnie—jedynie na niewielkiej powierzchni roz-
mieszczonymi detalami architektonicznymi wokół dynamicznie krętej kolumny. Brandel, dla
którego problem ruchu i jego dynamiki był zawsze bardzo istotny, nie znajdował wyraźnie dla
siebie pożywki w barokowej żywiołowości. Problemów tych poszukiwał przede wszystkim po-
przez logikę konstrukcji — zarówno gotyckiej katedry, jak i świątyni antycznej, czy, w później-
szym okresie życia, klasycznego umiaru paryskiego Panteonu.

Kiedy Brandel we wrześniu 1909 roku po raz pierwszy wyjeżdżał do Włoch, miał już za sobą
fascynację architekturą gotycką Francji i część z tej fascynacji powstałego, wspaniałego cyklu

1. Wnętrze kościoła Jezuitów przy ul. Świętojańskiej przed 1939 r., wg zdjęcia w archiwum Instytutu Sztuki PAN

19*

291