Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (29.1985)

Stan zachowania malowidła nie pozwala stwierdzić z całą pewnością, czy postacie świętych
były zaopatrzone w inskrypcje; jednakże żaden obszerniejszy tekst nie mógł być umieszczony
w tle malowidła, bowiem nimby wypełniają niemal całe pole. Identyfikacja postaci pozostaje
więc w sferze hipotez7.

Systematyczne badania komu nr 14 zostały po dziesięciu dniach kampanii przerwane, trzeba
było bowiem przyspieszyć badania sondażowe osiedla Qusur Rubayyat. W związku z tym prace
rozpoczęte w północno-zachodnim narożniku komu nr 14, tj. odsłanianie westybulu (czyli
pomieszczeń nr 2—3), oratorium (pomieszczenie nr 5) oraz celi pomiędzy nimi (pomieszczenie
nr 4) oraz pomieszczenia nr 20 w południowo-wschodnim narożniku dziedzińca dokończono
pospiesznie, metodami sondażowymi, co umożliwiło jednak uzyskanie sumarycznego obrazu
starszej części monasteru.

Stan zachowania murów północno-zachodniego zespołu pomieszczeń można ocenić jako
średnio dobry, tzn, ściany zachowane są do nasady sklepień, większość otworów wejściowych
oraz niemal wszystkie nisze posiadają swoje zwieńczenia, w pomieszczeniach nr 2, 4 i 5 od strony
północnej zachowały się częściowo skośne okienka-nawiewniki.

POMIESZCZENIA NR 2—3 (WESTYBUL)

Główne wejście do zespołu umieszczone jest jak zawsze we wschodniej ścianie westybulu,
w jego części południowej. W przeciwległej ścianie otwiera się wejście do korytarza, prowa-
dzącego do oratorium (korytarz nie jest zaznaczony na planie, nie był bowiem odsłaniany).
Nasada sklepienia wykazuje, że przekrycie obu pomieszczeń westybulu oparte było o tę samą
zasadę co większość pomieszczeń w Kellii, posiadających znaczniejsze rozmiary: dwóch kolebek
z wolnej ręki, wspartych na ścianach i centralnym łęku konstrukcyjnym. Pośpiech spowodowany
intensyfikacją badań sondażowych na Qusur Rubayyat nie pozwolił na kompletne odsłonięcie
całego westybulu, lecz sięgnięcie w jednym z narożników i w centrum do poziomu posadzki
wykazało, że konstrukcja jej nie odbiega od innych, tzn., że jest to twarda zaprawa wylana
w dwóch warstwach, z których górna posiada różowe zabarwienie i została dodatkowo pokryta

7 Tymczasowa identyfikacja trzech świętych wojowników, jaka się nam nasunęła w toku dyskusji z mgr
Janem Partyką, określała te postacie jako św. Wiktora, św. Teodora Stratelatosa i św. Menasa; wszyscy ci trzej
męczennicy występują z reguły w ikonografii wojowników, lecz najczęściej konno a nie pieszo; istotną też sprawą
pozostają towarzyszące postacie na ściankach bocznych niszy — niestety stan ich zachowania jest tak mierny,
że nie pozwala na razie na próby interpretacji.