Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (29.1985)

oraz na zachód dla celów gospodarskich i kuchennych. Trudności interpretacyjne przedstawiają
jedynie owe małe zbiorniki w obudowie basenu. Wydaje się, że można tu zaproponować funkcję
następującą: wiadomo nam z licznych wzmianek w źródłach pisanych (dotyczących wprawdzie
okresu wcześniejszego), że zarówno wspólnoty monastyczne jak i pojedynczy anachoreci trudnili
się w celach zarobkowych wyrobem powrozów, plecionek, mat i koszy. Materiałem wyjściowym
do produkcji tych wyrobów było włókno palmowe oraz różne rodzaje łyka i sitowia. Dla uzyska-
nia włókna palmowego a także dla zmiękczenia łyka należy te materiały moczyć w wodzie,
niekiedy przez czas dłuższy. Nie jest zatem rzeczą wykluczoną, że szereg zbiorników przy stud-
niach mógł służyć do przygotowywania surowca roślinnego do produkcji. W kilku zbiornikach
mógł być preparowany materiał pozostający w różnych fazach obróbki. Woda, użyta do nama-
czania włókien, nie nadająca się już do celów pitnych, mogła być spuszczana do basenu i stamtąd
kierownana kanałem wschodnim do nawadniania upraw poza murem monasteru. Jedynie zbior-
nik prostokątny, nie posiadający upustu i znajdujący się w zachodniej części obudowy basenu,
nie służył zapewne celom produkcyjnym. Wydaje się, że mógł być użytkowany jako poidło dla
zwierząt pociągowych i jucznych, o ile takowe znajdowały się w gospodarstwie monasteru lub
też przybywały z gośćmi czy pielgrzymami.

Wszystkie dane, przytoczone powyżej, zostały zebrane z terenu dwóch osiedli: Qusur el-Izeila
i Qusur Rubayyat. Nie zostały tu włączone wyniki starszych wykopalisk z terenu Qusur Eisa,
bowiem przekraczałoby to zakres raportu, poza tym zaś udział przedstawiciela Muzeum Naro-
dowego w tych pracach datuje się od 1981 roku. W ramach dwóch sezonów badawczych podej-
mowano trzy rodzaje badań : powierzchniowe, sondażowe i kompleksowe. Oczywiście nie można
oczekiwać, że w toku dwóch kampanii da się uzyskać wystarczającą ilość materiału, żeby już
w chwili obecnej stworzyć pełny obraz życia monastycznego Kellii. Jednakże wstępne próby
interpretacji dają już podstawy do stworzenia spójnej rekonstrukcji niektórych aspektów mo-
nastycyzmu kellijskiego.

Datowanie obiektów w obrębie obu osiedli będzie możliwe dopiero po całkowitym opraco-
waniu materiału epigraficznego14. Tymczasowy wynik, uzyskany z odczytanych a vista inskrypcji
oraz z danych ceramicznych15 wydaje się świadczyć, że osiedle Qusur el-Izeila rozwijało się
w ramach czasowych od drugiej połowy VI w. do drugiej połowy VII w., natomiast osiedle
Qusur Rubayyat należy do epoki nieco późniejszej, tzn. rozwijało się poprzez wiek VII, a trwało
przynajmniej do połowy wieku VIII.

14 Publikacja wszystkich odsłoniętych w toku obu kampanii napisów znajduje się w przygotowaniu; publi-
kacją kieruje prof. Rudolph Kasser, większość materiału opracowuje mgr Jan Partyka.

15 Materiał ceramiczny z obu kampanii przygotowuje do publikacji Françoise Bonnet; publikacja ta będzie
cennym uzupełnieniem systematyki Egloffa.