DOI article:
Rostworowski, Marek: Leonarda da Vinci portret ,,Damy z Gronostajem''
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.21218#0026
zwracają się tylko nogi wraz z biodrami w stronę, w którą spogląda oko
i o tym objawie dużo by jeszcze powiedzieć można” 24) (ryc. 11). Powyższą
analizę ruchu, spowodowanego przyczyną zewnętrzną można odnieść z po-
wodzeniem do krakowskiego obrazu.
Wynikiem leonardowskiej teorii światła było konsekwentne przenoszenie
na obraz tego, co widzi oko. W związku z tym przestrzega on przed kontu-
rowaniem kształtu przedmiotów: „Nie należy otaczać zarysem przedmiotu
dla odbicia go na innym, bez tego powinien się odbić” 25). — Tak właśnie wy-
konany został łebek gronostaja „odbijający się” od koloru karnacji. Ten zaś
malarz, który poprawiając twórcę obrazu, okonturował go z lewej strony,
dał- tym samym dowód niezrozumienia nowatorskiego malarstwa Leonarda.
W poszukiwaniu bogactwa kształtów zwraca też Leonardo uwagę na różne
sposoby fałdowania się szat: ,,... a szczególniej w obrazie staraj się o rozmaitość
ubiorów, niech będą niektóre załamane, co zdarza się w materiałach ciężkich,
inne niech mają fałdy miękkie, a brzegi nie poodwracane, inne niech będą
zmięte” 26). — Fałdy sukni „Damy z gronostajem” nie są zbyt obfite, ale są
różnorodne; inaczej fałduje się zwisająca narzutka z odwiniętą podszewką,
inaczej rękaw gładko leżący na ramieniu, inaczej zmięta koszula na łokciu,
a jeszcze inaczej obcisły rękaw, otaczający przedramię pierścieniowatymi fał-
dami.
Ryc. 9. Ryc. 10. Ryc. 11.
Leonardo da Vinci: ryc. 9. Studium Ledy, Windsor, Biblioteka Królewska (wg Bodmera,
Leonardo), — ryc. 10. Szkic ś. Marii Magdaleny, Cheltenham, Kolekcja Fentoick (wg
Pophama, Leonardo da Yinci drawings), — ryc. 11. Studium młodzieńca z lancą, Windsor,
Biblioteka Królewska (wg Bodmera, Leonardo).
24) Ibid., CCXLVII, str. 60.
25) Ibid., CCCXXXII, str. 81.
26) Ibid., CCCLYIII, str. 88.
20
i o tym objawie dużo by jeszcze powiedzieć można” 24) (ryc. 11). Powyższą
analizę ruchu, spowodowanego przyczyną zewnętrzną można odnieść z po-
wodzeniem do krakowskiego obrazu.
Wynikiem leonardowskiej teorii światła było konsekwentne przenoszenie
na obraz tego, co widzi oko. W związku z tym przestrzega on przed kontu-
rowaniem kształtu przedmiotów: „Nie należy otaczać zarysem przedmiotu
dla odbicia go na innym, bez tego powinien się odbić” 25). — Tak właśnie wy-
konany został łebek gronostaja „odbijający się” od koloru karnacji. Ten zaś
malarz, który poprawiając twórcę obrazu, okonturował go z lewej strony,
dał- tym samym dowód niezrozumienia nowatorskiego malarstwa Leonarda.
W poszukiwaniu bogactwa kształtów zwraca też Leonardo uwagę na różne
sposoby fałdowania się szat: ,,... a szczególniej w obrazie staraj się o rozmaitość
ubiorów, niech będą niektóre załamane, co zdarza się w materiałach ciężkich,
inne niech mają fałdy miękkie, a brzegi nie poodwracane, inne niech będą
zmięte” 26). — Fałdy sukni „Damy z gronostajem” nie są zbyt obfite, ale są
różnorodne; inaczej fałduje się zwisająca narzutka z odwiniętą podszewką,
inaczej rękaw gładko leżący na ramieniu, inaczej zmięta koszula na łokciu,
a jeszcze inaczej obcisły rękaw, otaczający przedramię pierścieniowatymi fał-
dami.
Ryc. 9. Ryc. 10. Ryc. 11.
Leonardo da Vinci: ryc. 9. Studium Ledy, Windsor, Biblioteka Królewska (wg Bodmera,
Leonardo), — ryc. 10. Szkic ś. Marii Magdaleny, Cheltenham, Kolekcja Fentoick (wg
Pophama, Leonardo da Yinci drawings), — ryc. 11. Studium młodzieńca z lancą, Windsor,
Biblioteka Królewska (wg Bodmera, Leonardo).
24) Ibid., CCXLVII, str. 60.
25) Ibid., CCCXXXII, str. 81.
26) Ibid., CCCLYIII, str. 88.
20