DOI Artikel:
Brykowski, Ryszard: Inwentaryzacja kościołów i zabytków sepulkralnych na Pokuciu
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.22259#0459
Inwentaryzacja kościołów i zabytków sepulkralnych na Pokuciu
457
PRZYPISY
1 Autor serdecznie dziękuje koledze Rafałowi Quirini-Popławskiemu za od-
czytanie komunikatu na Ogólnopolskiej Sesji Naukowej pt. „Sztuka na ziemiach
wschodnich Rzeczypospolitej od średniowiecza po czasy współczesne”, która odbyła się
w Krakowie w dniach 18—20 maja 1995.
2 Według Hippolita Stupnickiego „Pokuciem zwano część Galicji między Prutem
i Dniestrem, mianowicie obwód kołomyjski”, który „graniczy na północ z czortkow-
skim, na wschód z czerniowieckim, na zachód ze stanisławowskim obwodem, na południe
zaś z Węgrami, i obejmuje 83 mil2” (H. Stupnicki, Galicya pod względem topografcz-
no-geograficzno-historycznym, Lwów 1849, s. 2 i 91). Jak stwierdza Grzegorz Mazur,
nawet przynależność Stanisławowa, założonego w 1662 r. przez Jędrzeja Potockiego, do
Pokucia może być sprawą dyskusyjną; równocześnie jednak autor ten przyjmuje nazwę
„Pokucie”, zgodnie z ówczesnym nastawieniem władz administracyjno-samorządowych,
dla całego województwa stanisławowskiego w okresie niepodległego dwudziestolecia
i ostatniej wojny (G. Mazur, Pokucie w latach drugiej wojny światowej. Położenie ludności,
polityka okupantów, działalność podziemna, Kraków 1994, s. 7).
3 Za: L. Wajgel, Rys miasta Kołomyi, Kołomyja 1877, s. 1 i 97—98, który cytuje
Wołyńsko-halicki litopys, opublikowany w 1871 r. we Lwowie przez ks. A. C.
Petruszewycza.
4 W skład zespołu wchodzili: mgr inż. Bolesław Mieczkowski (konstruktor
i mykolog); mgr inż. arch. Jarosław Skrzypczyk; dr Janusz Smaza (konserwator dzieł
sztuki) oraz przedstawiciel Stowarzyszenia mgr Andrzej Grzeszczuk (historyk). Zob.
też: R. Brykowski, Z prac Ośrodka d/s Polskiego Dziedzictwa Kulturowego poza
Granicami Kraju. Pokucie, „Biuletyn Stowarzyszenia «Wspólnota Polska»” 1994, nr
5 (28) czerwiec, s. 24—25.
5 Zalecenia dla prac budowlanych opracował B. Mieczkowski, pomiary i projekt
wykonał J. Skrzypczyk, zalecenia konserwatorskie J. Smaza.
6 Kościoły murowane: Bitków, Bohorodyczyn, Czernelica, Chocimierz, Delatyn,
Gwoździec, Horodenka, Kołomyja, Kołomyja-Mariahilf, Kosów, Kuty, Michalcze,
Nadworna, Obertyn, Otynia, Soroki, Śniatyń, Święty Józef, Woronów, Zabłotów;
kościoły drewniane: Bednarówka, Dżurków, Jabłonów, Kamionka Wielka, Nowosieli-
ca, Peczeniżyn, Pistyń, Żuków (wg: Schematismus Archidioecesis Leopoliensis ritus
latini, Lwów 1929).
7 W roku 1353 magistrat kołomyjski darował parafii wieś Oskrzesińce (Słownik
geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 4, Warszawa 1883,
s. 284). Ksiądz Józef Krętosz (Organizacja archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego
od XV wieku do 1772 roku, Lublin 1986, s. 185) podaje, że parafia w Kołomyi powstała
w 1453 r., jednak nie uzasadnia tej daty.
8 Parafie założone do roku 1772: Czernelica, Chocimierz, Gwoździec, Horoden-
ka, Kołomyja, Kosów, Kuty, Michalcze, Nadworna, Obertyn, Otynia, Śniatyń,
Woronów, Zabłotów, Żuków; parafie założone w okresie zaboru: Bednarówka,
Delatyn, Dżurków, Jabłonów, Kołomyja-Mariahilf, Nowosielica, Peczeniżyn, Pistyń,
Soroki, Święty Józef; parafie założone w okresie dwudziestolecia międzywojennego:
Bitków, Bohorodyczyn, Kamionka Wielka.
9 A. Betlej, Kościół 00. Bernardynów w Gwoźdźcu i architekt Franciszek Ksawery
Kulczycki [w:] Sztuka Kresów Wschodnich, red. J. K. Ostrowski, Kraków 1994,
s. 63—78; P. Krasny, O problemach atrybucji architektury nowożytnej. Kościoły
w Kołomyi, Busku, Brzozdowcach i Łopatynie a twórczość Bernarda Meretyna, „FHA”
30, 1994, s. 119—129.
457
PRZYPISY
1 Autor serdecznie dziękuje koledze Rafałowi Quirini-Popławskiemu za od-
czytanie komunikatu na Ogólnopolskiej Sesji Naukowej pt. „Sztuka na ziemiach
wschodnich Rzeczypospolitej od średniowiecza po czasy współczesne”, która odbyła się
w Krakowie w dniach 18—20 maja 1995.
2 Według Hippolita Stupnickiego „Pokuciem zwano część Galicji między Prutem
i Dniestrem, mianowicie obwód kołomyjski”, który „graniczy na północ z czortkow-
skim, na wschód z czerniowieckim, na zachód ze stanisławowskim obwodem, na południe
zaś z Węgrami, i obejmuje 83 mil2” (H. Stupnicki, Galicya pod względem topografcz-
no-geograficzno-historycznym, Lwów 1849, s. 2 i 91). Jak stwierdza Grzegorz Mazur,
nawet przynależność Stanisławowa, założonego w 1662 r. przez Jędrzeja Potockiego, do
Pokucia może być sprawą dyskusyjną; równocześnie jednak autor ten przyjmuje nazwę
„Pokucie”, zgodnie z ówczesnym nastawieniem władz administracyjno-samorządowych,
dla całego województwa stanisławowskiego w okresie niepodległego dwudziestolecia
i ostatniej wojny (G. Mazur, Pokucie w latach drugiej wojny światowej. Położenie ludności,
polityka okupantów, działalność podziemna, Kraków 1994, s. 7).
3 Za: L. Wajgel, Rys miasta Kołomyi, Kołomyja 1877, s. 1 i 97—98, który cytuje
Wołyńsko-halicki litopys, opublikowany w 1871 r. we Lwowie przez ks. A. C.
Petruszewycza.
4 W skład zespołu wchodzili: mgr inż. Bolesław Mieczkowski (konstruktor
i mykolog); mgr inż. arch. Jarosław Skrzypczyk; dr Janusz Smaza (konserwator dzieł
sztuki) oraz przedstawiciel Stowarzyszenia mgr Andrzej Grzeszczuk (historyk). Zob.
też: R. Brykowski, Z prac Ośrodka d/s Polskiego Dziedzictwa Kulturowego poza
Granicami Kraju. Pokucie, „Biuletyn Stowarzyszenia «Wspólnota Polska»” 1994, nr
5 (28) czerwiec, s. 24—25.
5 Zalecenia dla prac budowlanych opracował B. Mieczkowski, pomiary i projekt
wykonał J. Skrzypczyk, zalecenia konserwatorskie J. Smaza.
6 Kościoły murowane: Bitków, Bohorodyczyn, Czernelica, Chocimierz, Delatyn,
Gwoździec, Horodenka, Kołomyja, Kołomyja-Mariahilf, Kosów, Kuty, Michalcze,
Nadworna, Obertyn, Otynia, Soroki, Śniatyń, Święty Józef, Woronów, Zabłotów;
kościoły drewniane: Bednarówka, Dżurków, Jabłonów, Kamionka Wielka, Nowosieli-
ca, Peczeniżyn, Pistyń, Żuków (wg: Schematismus Archidioecesis Leopoliensis ritus
latini, Lwów 1929).
7 W roku 1353 magistrat kołomyjski darował parafii wieś Oskrzesińce (Słownik
geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 4, Warszawa 1883,
s. 284). Ksiądz Józef Krętosz (Organizacja archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego
od XV wieku do 1772 roku, Lublin 1986, s. 185) podaje, że parafia w Kołomyi powstała
w 1453 r., jednak nie uzasadnia tej daty.
8 Parafie założone do roku 1772: Czernelica, Chocimierz, Gwoździec, Horoden-
ka, Kołomyja, Kosów, Kuty, Michalcze, Nadworna, Obertyn, Otynia, Śniatyń,
Woronów, Zabłotów, Żuków; parafie założone w okresie zaboru: Bednarówka,
Delatyn, Dżurków, Jabłonów, Kołomyja-Mariahilf, Nowosielica, Peczeniżyn, Pistyń,
Soroki, Święty Józef; parafie założone w okresie dwudziestolecia międzywojennego:
Bitków, Bohorodyczyn, Kamionka Wielka.
9 A. Betlej, Kościół 00. Bernardynów w Gwoźdźcu i architekt Franciszek Ksawery
Kulczycki [w:] Sztuka Kresów Wschodnich, red. J. K. Ostrowski, Kraków 1994,
s. 63—78; P. Krasny, O problemach atrybucji architektury nowożytnej. Kościoły
w Kołomyi, Busku, Brzozdowcach i Łopatynie a twórczość Bernarda Meretyna, „FHA”
30, 1994, s. 119—129.