DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.66393#0086
MATEJKO W PARYŻU
fiński pisał do ojca w liś-
cie z 30 XI 1872:„chodzą
wieści, iż cesarz ma zaku-
pić Batorego”. Serafińska,
op. cit., s. 352.
38 Jan III Sobieski boso,
modlący się [1862], miej-
sce przechowywania nie-
znane. Matejko. Obrazy
olejne. Katalog, s. 72.
39 Gorzkowski, loc. cit.;
J. Kossowicz, List do Ma-
tejki, 24 XI 1876. Dom
Matejki, rkp. IX/2902;
Matejko, List do Kosso-
wicza (i glosa tłumacza
Hieronima Bońkowskiego
z 25 XII 1878), 4 XII
1876. Dom Matejki, rkp.
IX/2954; Kossowicz, List
do Matejki, 29 XII 1876.
Dom Matejki, rkp. IX/
2903.
40 Kossowicz, List do
Matejki, 29 XII 1876.
41 Wg Gorzkowskiego
(op. cit., s. 151) „pierwsze
dwie raty były spłacone
sumiennie i dopiero trze-
cia rata doznała zwłoki”.
Wcześniej (s. 150) pisze
jednak, że Matejko chciał
zdyskontować weksel
Tyszkiewicza przed ter-
kiewicza ustalono na 30 000 florenów, czyli
60 000 franków, płatnych w trzech ratach po
20 000. Pierwsza wypłata nastąpiła od razu,
a następne zabezpieczono wekslami płatnymi
uRothschilda 1 stycznia 1877 i 1 stycznia 1878.
Ostatnia rata miała zostać powiększona o roczne
odsetki w wysokości 5%; Tyszkiewicz miał też
zapłacić prowizję dla Kossowicza (5-6%). Obraz
dotarł do Paryża 27 grudnia 1876 i został przez
Kossowicza umieszczony w nowo najętym
mieszkaniu Tyszkiewicza przy pl. Vendôme 10.
Matejko wysłał także ramy, prosząc, by zostały
odnowione w Paryżu na jego koszt, a w dowód
wdzięczności dla Kossowicza ofiarował olejny
szkic38 i fotografie obrazów39. Ponowne pojawie-
nie się Batorego w Paryżu zrobiło na mieszkają-
cych tam Polakach duże wrażenie. Zadowolony
Kossowicz pisał do Matejki w stylu zdradzają-
cym gorliwego towiańczyka: „Bije [z obrazu],
szczególniej z [...] postaci Stefana, taki majestat,
bez śladu pychy, taka podniosła i natchniona
potęga, taka uroczystość, że tak ja, jako i paru
przyjaciół mych, rodaków, zbliżamy się do niego
jak do przedmiotu noszącego cechę Niebiańskiej
Świętości”40. Matejko także nie miał powodu się
skarżyć: wskutek korzystnego kursu wymiany
otrzymał za obraz więcej niż się spodziewał.
Później jednak nastąpiły komplikacje: Tyszkie-
wicz nie zapłacił obiecanych procentów od ostat-
niej raty i - jak pisze Gorzkowski - „należało
z nim ciągać się za pośrednictwem Skarżyńskie-
go w Krakowie i Kołłupajły w Paryżu”41.
84
fiński pisał do ojca w liś-
cie z 30 XI 1872:„chodzą
wieści, iż cesarz ma zaku-
pić Batorego”. Serafińska,
op. cit., s. 352.
38 Jan III Sobieski boso,
modlący się [1862], miej-
sce przechowywania nie-
znane. Matejko. Obrazy
olejne. Katalog, s. 72.
39 Gorzkowski, loc. cit.;
J. Kossowicz, List do Ma-
tejki, 24 XI 1876. Dom
Matejki, rkp. IX/2902;
Matejko, List do Kosso-
wicza (i glosa tłumacza
Hieronima Bońkowskiego
z 25 XII 1878), 4 XII
1876. Dom Matejki, rkp.
IX/2954; Kossowicz, List
do Matejki, 29 XII 1876.
Dom Matejki, rkp. IX/
2903.
40 Kossowicz, List do
Matejki, 29 XII 1876.
41 Wg Gorzkowskiego
(op. cit., s. 151) „pierwsze
dwie raty były spłacone
sumiennie i dopiero trze-
cia rata doznała zwłoki”.
Wcześniej (s. 150) pisze
jednak, że Matejko chciał
zdyskontować weksel
Tyszkiewicza przed ter-
kiewicza ustalono na 30 000 florenów, czyli
60 000 franków, płatnych w trzech ratach po
20 000. Pierwsza wypłata nastąpiła od razu,
a następne zabezpieczono wekslami płatnymi
uRothschilda 1 stycznia 1877 i 1 stycznia 1878.
Ostatnia rata miała zostać powiększona o roczne
odsetki w wysokości 5%; Tyszkiewicz miał też
zapłacić prowizję dla Kossowicza (5-6%). Obraz
dotarł do Paryża 27 grudnia 1876 i został przez
Kossowicza umieszczony w nowo najętym
mieszkaniu Tyszkiewicza przy pl. Vendôme 10.
Matejko wysłał także ramy, prosząc, by zostały
odnowione w Paryżu na jego koszt, a w dowód
wdzięczności dla Kossowicza ofiarował olejny
szkic38 i fotografie obrazów39. Ponowne pojawie-
nie się Batorego w Paryżu zrobiło na mieszkają-
cych tam Polakach duże wrażenie. Zadowolony
Kossowicz pisał do Matejki w stylu zdradzają-
cym gorliwego towiańczyka: „Bije [z obrazu],
szczególniej z [...] postaci Stefana, taki majestat,
bez śladu pychy, taka podniosła i natchniona
potęga, taka uroczystość, że tak ja, jako i paru
przyjaciół mych, rodaków, zbliżamy się do niego
jak do przedmiotu noszącego cechę Niebiańskiej
Świętości”40. Matejko także nie miał powodu się
skarżyć: wskutek korzystnego kursu wymiany
otrzymał za obraz więcej niż się spodziewał.
Później jednak nastąpiły komplikacje: Tyszkie-
wicz nie zapłacił obiecanych procentów od ostat-
niej raty i - jak pisze Gorzkowski - „należało
z nim ciągać się za pośrednictwem Skarżyńskie-
go w Krakowie i Kołłupajły w Paryżu”41.
84