DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.66393#0185
ROZDZIAŁ VI
Unia lubelska (1870)
Już od czasu zdobycia medalu za Skargę
Matejko miał prawo wystawiania na Salonach
paryskich z pominięciem jury dopuszczające-
go, a medal I klasy z wystawy światowej po-
stawił go poza konkursem, co oznaczało, że
krakowski artysta mógł aspirować jedynie do
medalu honorowego. Kolejny wielki obraz Ma-
tejki, Unia lubelska (il. 42), pokazana wcze-
śniej w Krakowie, Lwowie, Wiedniu i Pradze,
została zatem wysłana do Paryża i zawieszona
- podobnie jak niegdyś Kazanie Skargi -
w wielkiej sali wejściowej Palais de 1’Industrie,
zwanej dawniej salonem honorowym1.
Salon w roku 1870 - ostatni przed upad-
kiem II Cesarstwa - był zorganizowany na za-
sadach bardziej demokratycznych niż poprzed-
nie. Po raz pierwszy w historii wystaw2 całe ju-
ry pochodziło z wyboru, a prawo wyborcze
przysługiwało artystom, którzy choć raz
uczestniczyli wcześniej w Salonie. W sekcji
malarstwa i rysunku najwięcej głosów zdobyli
pejzażyści Daubigny i Corot, a także Léon
Bonnat reprezentujący kierunek umiarkowanie
' „1904 - L’union de Lu-
b-lin. - Le roi Sigismond
Auguste, les sénateurs et
nonces de la Pologne et de
la Lithuanie, prêtent ser-
ment sur l’Evangile, et
signent l’acte proclamant
l’unité définitive des deux
nations, à la Diète de
Lublin, le 18 août 1569”.
2 Z wyjątkiem rewolu-
cyjnych Salonów końca
XVIII w. i w r. 1848,
otwartych dla wszystkich.
Od r. 1868 artyści wybie-
rali 2/3 jury.
183
Unia lubelska (1870)
Już od czasu zdobycia medalu za Skargę
Matejko miał prawo wystawiania na Salonach
paryskich z pominięciem jury dopuszczające-
go, a medal I klasy z wystawy światowej po-
stawił go poza konkursem, co oznaczało, że
krakowski artysta mógł aspirować jedynie do
medalu honorowego. Kolejny wielki obraz Ma-
tejki, Unia lubelska (il. 42), pokazana wcze-
śniej w Krakowie, Lwowie, Wiedniu i Pradze,
została zatem wysłana do Paryża i zawieszona
- podobnie jak niegdyś Kazanie Skargi -
w wielkiej sali wejściowej Palais de 1’Industrie,
zwanej dawniej salonem honorowym1.
Salon w roku 1870 - ostatni przed upad-
kiem II Cesarstwa - był zorganizowany na za-
sadach bardziej demokratycznych niż poprzed-
nie. Po raz pierwszy w historii wystaw2 całe ju-
ry pochodziło z wyboru, a prawo wyborcze
przysługiwało artystom, którzy choć raz
uczestniczyli wcześniej w Salonie. W sekcji
malarstwa i rysunku najwięcej głosów zdobyli
pejzażyści Daubigny i Corot, a także Léon
Bonnat reprezentujący kierunek umiarkowanie
' „1904 - L’union de Lu-
b-lin. - Le roi Sigismond
Auguste, les sénateurs et
nonces de la Pologne et de
la Lithuanie, prêtent ser-
ment sur l’Evangile, et
signent l’acte proclamant
l’unité définitive des deux
nations, à la Diète de
Lublin, le 18 août 1569”.
2 Z wyjątkiem rewolu-
cyjnych Salonów końca
XVIII w. i w r. 1848,
otwartych dla wszystkich.
Od r. 1868 artyści wybie-
rali 2/3 jury.
183