DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.66393#0100
MATEJKO W PARYŻU
(11 V); R. Perl, Spediteur,
List z Wiednia do Wł.
Czartoryskiego, 3 V 1886;
Constantin Przeciszewski,
Bilet do Gadona, [maj
1886]. Wszystkie powyż-
sze papiery w Bibl. Czart.,
rkp. 7298 IV.
104 Zob. C. Sedelmeyer
(ed.), Christ before Pilate,
by M. de Munkacsy, Paris
1886; Z. Farkas, Mun-
kacsy és Sedelmeyer, w:
„A Magyar Müvészet-
tôrténeti Munkakôzôsség
Evkônyve”, 1953 (wyd.
1954), s. 607-613.
105 Brozik (1851-1901)
jeszcze jako student pras-
kiej akademii (w latach
1868-1870) zaprzysiągł
sobie przed obrazami
Matejki, że zostanie ma-
larzem historycznym.
P. Krakowski, Makart,
austro-węgierski histo-
ryzm i Matejko, „Rocz-
nik Krakowski” 56,
1990, s. 34, 39.
106 Zob. Z. Cieszkowski,
Obce głosy o Matejce,
„Przegląd Polski”, 1885,
t. 76, s. 82-118.
107 E. Rochlick, List
do Matejki, 14 IV 1888.
Dom Matejki, rkp. IX/
3224.
108 Dyplomy w Domu
Matejki: rkp. IX/3471
wówczas Munkâcsy’ego104, skądinąd wielokrot-
nego konkurenta Matejki na Salonach, nie zadbał
o odpowiednią reklamę Wernyhory. Nie wiemy,
jak Sedelmeyer oceniał krakowskiego malarza.
Jako teść wielbiciela Matejki, Vaclava Broźika105,
mógł wprawdzie szanować w nim mistrza gatun-
ku historycznego, ale chyba nie sądził, że obraz
o tak niejasnej treści mógłby się spodobać fran-
cuskiej czy tym bardziej amerykańskiej publicz-
ności, dla której często pracował. Jak wiadomo,
w Europie Wernyhora zbierał różne recenzje'06,
nieraz bardzo pozytywne; w Niemczech stał się
nawet tematem symfonii został też później do-
ceniony w Ameryce, gdzie w latach 1893 i 1894
przyznano Matejce medale na wystawach w Chi-
cago i San Francisco108.
Dnia 2 marca 1887, prosto z wystawy
w Kunstvereinie w Wiedniu, wysłano na adres
księcia Czartoryskiego Joannę d’Arc; rachun-
ki za przewóz koleją par grande vitesse miało
zapłacić wiedeńskie Towarzystwo z tantiem
należnych Matejce109. Już 13 marca firma
Pepin-Malherbe zmontowała wielkie malowi-
dło i zarejestrowała na Salonie; obyło się więc
bez komplikacji110. Wtedy chyba po raz ostatni
zajmował się sprawami Matejki Lubomir Ga-
don, który spośród paryskich Polaków oddał
naszemu malarzowi najwięcej przysług.
Transport Kościuszki na wystawę światową
w roku 1889 organizowała zapewne krajowa
komisja w Wiedniu, podobnie jak w latach
1867 i 1878.
98
(11 V); R. Perl, Spediteur,
List z Wiednia do Wł.
Czartoryskiego, 3 V 1886;
Constantin Przeciszewski,
Bilet do Gadona, [maj
1886]. Wszystkie powyż-
sze papiery w Bibl. Czart.,
rkp. 7298 IV.
104 Zob. C. Sedelmeyer
(ed.), Christ before Pilate,
by M. de Munkacsy, Paris
1886; Z. Farkas, Mun-
kacsy és Sedelmeyer, w:
„A Magyar Müvészet-
tôrténeti Munkakôzôsség
Evkônyve”, 1953 (wyd.
1954), s. 607-613.
105 Brozik (1851-1901)
jeszcze jako student pras-
kiej akademii (w latach
1868-1870) zaprzysiągł
sobie przed obrazami
Matejki, że zostanie ma-
larzem historycznym.
P. Krakowski, Makart,
austro-węgierski histo-
ryzm i Matejko, „Rocz-
nik Krakowski” 56,
1990, s. 34, 39.
106 Zob. Z. Cieszkowski,
Obce głosy o Matejce,
„Przegląd Polski”, 1885,
t. 76, s. 82-118.
107 E. Rochlick, List
do Matejki, 14 IV 1888.
Dom Matejki, rkp. IX/
3224.
108 Dyplomy w Domu
Matejki: rkp. IX/3471
wówczas Munkâcsy’ego104, skądinąd wielokrot-
nego konkurenta Matejki na Salonach, nie zadbał
o odpowiednią reklamę Wernyhory. Nie wiemy,
jak Sedelmeyer oceniał krakowskiego malarza.
Jako teść wielbiciela Matejki, Vaclava Broźika105,
mógł wprawdzie szanować w nim mistrza gatun-
ku historycznego, ale chyba nie sądził, że obraz
o tak niejasnej treści mógłby się spodobać fran-
cuskiej czy tym bardziej amerykańskiej publicz-
ności, dla której często pracował. Jak wiadomo,
w Europie Wernyhora zbierał różne recenzje'06,
nieraz bardzo pozytywne; w Niemczech stał się
nawet tematem symfonii został też później do-
ceniony w Ameryce, gdzie w latach 1893 i 1894
przyznano Matejce medale na wystawach w Chi-
cago i San Francisco108.
Dnia 2 marca 1887, prosto z wystawy
w Kunstvereinie w Wiedniu, wysłano na adres
księcia Czartoryskiego Joannę d’Arc; rachun-
ki za przewóz koleją par grande vitesse miało
zapłacić wiedeńskie Towarzystwo z tantiem
należnych Matejce109. Już 13 marca firma
Pepin-Malherbe zmontowała wielkie malowi-
dło i zarejestrowała na Salonie; obyło się więc
bez komplikacji110. Wtedy chyba po raz ostatni
zajmował się sprawami Matejki Lubomir Ga-
don, który spośród paryskich Polaków oddał
naszemu malarzowi najwięcej przysług.
Transport Kościuszki na wystawę światową
w roku 1889 organizowała zapewne krajowa
komisja w Wiedniu, podobnie jak w latach
1867 i 1878.
98