DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.66393#0218
MATEJKO W PARYŻU
1 Zob. K. Wyczańska,
Polacy w Komunie Pary-
skiej 1871 r., Warszawa
1957.
W dniu 12 lutego 1871 roku nowo wybrane
francuskie Zgromadzenie Narodowe powołało
nowy rząd, na czele którego stanął Adolf
Thiers. Już 26 lutego podpisał on preliminaria
pokoju z Niemcami, który w dniu 10 maja zo-
stał zawarty we Frankfurcie. Wcześniej, bo
w marcu 1871 roku, wybuchł konflikt pomię-
dzy rezydującym w Wersalu rządem a paryską
gwardią narodową i rewolucyjną radą, która
przybrała miano komuny. Po jej stronie opo-
wiedziało się kilkuset polskich emigrantów',
co po krwawej pacyfikacji komuny, zakończo-
nej w końcu maja 1871 roku, ściągnęło na nich
surowe represje. Wielu Polaków zginęło
w walkach, zostało deportowanych lub musia-
ło opuścić stolicę Francji. Wydarzenia te przy-
czyniły się do zmiany nastawienia społeczeń-
stwa francuskiego wobec Polaków, a Paryż
przestał być Mekką dla polskiej emigracji po-
litycznej .
Przegrana Francji przyspieszyła też re-
orientację francuskiej polityki zagranicznej
i zawiązanie sojuszu z Rosją. Już w ostatnich
latach II Cesarstwa, wobec pruskiego zagroże-
nia, próbowano zacieśnić stosunki z Rosjana-
mi, a jedną z przeszkód była kwestia polska.
W roku 1869 w Petersburgu francuski generał
Fleury zadeklarował w imieniu swego rządu
désintéressement dla sprawy polskiej. Rok
później, po rozpoczęciu działań wojennych,
Rosja zażądała od Francji gwarancji, że nawet
w wypadku włączenia się Austrii do wojny
216
1 Zob. K. Wyczańska,
Polacy w Komunie Pary-
skiej 1871 r., Warszawa
1957.
W dniu 12 lutego 1871 roku nowo wybrane
francuskie Zgromadzenie Narodowe powołało
nowy rząd, na czele którego stanął Adolf
Thiers. Już 26 lutego podpisał on preliminaria
pokoju z Niemcami, który w dniu 10 maja zo-
stał zawarty we Frankfurcie. Wcześniej, bo
w marcu 1871 roku, wybuchł konflikt pomię-
dzy rezydującym w Wersalu rządem a paryską
gwardią narodową i rewolucyjną radą, która
przybrała miano komuny. Po jej stronie opo-
wiedziało się kilkuset polskich emigrantów',
co po krwawej pacyfikacji komuny, zakończo-
nej w końcu maja 1871 roku, ściągnęło na nich
surowe represje. Wielu Polaków zginęło
w walkach, zostało deportowanych lub musia-
ło opuścić stolicę Francji. Wydarzenia te przy-
czyniły się do zmiany nastawienia społeczeń-
stwa francuskiego wobec Polaków, a Paryż
przestał być Mekką dla polskiej emigracji po-
litycznej .
Przegrana Francji przyspieszyła też re-
orientację francuskiej polityki zagranicznej
i zawiązanie sojuszu z Rosją. Już w ostatnich
latach II Cesarstwa, wobec pruskiego zagroże-
nia, próbowano zacieśnić stosunki z Rosjana-
mi, a jedną z przeszkód była kwestia polska.
W roku 1869 w Petersburgu francuski generał
Fleury zadeklarował w imieniu swego rządu
désintéressement dla sprawy polskiej. Rok
później, po rozpoczęciu działań wojennych,
Rosja zażądała od Francji gwarancji, że nawet
w wypadku włączenia się Austrii do wojny
216