DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.66393#0235
ANEKS I
roche’a, Flandrina, Lehmanna, Caba-
nela), wielokrotnie ubolewał nad
upadkiem malarstwa historycznego
i powierzchownością sztuki współcze-
snej. W 1861 docenił oryginalność
wczesnych prac Puvisa de Chavannes
(Concordia, Bellum)'5, później jednak
odrzucił jego stylistykę. W 1870 szu-
kał w malarstwie „stylu, czyli sztuki
upiększania prawdy”. Był przeciwni-
kiem realizmu, ale nie akceptował też
stylizacji historycznej (nazywał ją
„stylem bric-à-brac’"').
Bibliografia: Vapereau 6; Larousse;
DBF t. 10; Sloane; Bouillon; - Émile
Michel, Henri Delaborde, GBA,
1899, t. II, s. 71-81; Marc Sandoz, Le
Vicomte Henri Delaborde peintre
d’histoire (1811-1899), „Bulletin de
la Société de l’histoire de l’Art
français”, 1968, s. 135-148.
20. Paul Depelchin
Debiutował jako recenzent Salonów
prawdopodobnie w 1870, w czaso-
piśmie „Clocher” i w „Le Monde”, na
którego łamach pisał o Matejce w la-
tach 1870, 1878 i 1880.
21. Maxime Du Camp (ur. 1822,
zm. 1894), pisarz, publicysta i krytyk
sztuki.
W młodości próbował malarstwa.
W latach 1844-1845 wraz z Flauber-
tem podróżował na Bliski Wschód.
W 1848 w szeregach Gwardii Narodo-
wej został ranny podczas „dni czerw-
cowych”. W latach 1849-1851 wysła-
ny z misją Ministerstwa Oświecenia
Publicznego, przebywał w Afryce
Północnej i Azji Mniejszej, wykonu-
jąc liczne zdjęcia fotograficzne. Jego
relacja z tej podróży, wydana w 1852,
była podobno pierwszą w dziejach
drukarstwa książką ilustrowaną foto-
grafiami. W 1860, mimo niemłodego
wieku i męczących chorób (katary, sy-
filis i reumatyzm), jako ochotnik to-
warzyszył na własny koszt wyprawie
„Tysiąca” Garibaldiego na Sycylię
(wspomnienia przetłumaczono m. in.
na język polski).
Du Camp był jednym z założycieli
konkurencyjnej wobec „Revue des
deux mondes” „Revue de Paris”
(1851) i do zamknięcia pisma w 1858
publikował w nim recenzje Salonów
(1852-1857). Dopuszczony w 1858
do „Revue des deux mondes”, recen-
zował wystawy w latach 1863-1867.
W 1867 poświęcił się pracy nad wie-
lotomowym dziełem o instytucjach
Paryża (Paris, ses organes, ses fonc-
tions, sa vie, dans la seconde moitié
du XIXe siècle, t. 1-6, Paris 1869-
1876), opartych m. in. na tajnych do-
kumentach udostępnionych mu przez
prefekta policji Josepha Piétri. Do
przyjaciół Du Campa w politycznych
15 Delaborde, Le Salon de 1861, „Revue
des deux mondes”, 1861, 15 VI, s. 894.
16 Idem, Le Salon de 1870, “Revue des
deux mondes”, 1870, 1 VI, s. 695.
233
roche’a, Flandrina, Lehmanna, Caba-
nela), wielokrotnie ubolewał nad
upadkiem malarstwa historycznego
i powierzchownością sztuki współcze-
snej. W 1861 docenił oryginalność
wczesnych prac Puvisa de Chavannes
(Concordia, Bellum)'5, później jednak
odrzucił jego stylistykę. W 1870 szu-
kał w malarstwie „stylu, czyli sztuki
upiększania prawdy”. Był przeciwni-
kiem realizmu, ale nie akceptował też
stylizacji historycznej (nazywał ją
„stylem bric-à-brac’"').
Bibliografia: Vapereau 6; Larousse;
DBF t. 10; Sloane; Bouillon; - Émile
Michel, Henri Delaborde, GBA,
1899, t. II, s. 71-81; Marc Sandoz, Le
Vicomte Henri Delaborde peintre
d’histoire (1811-1899), „Bulletin de
la Société de l’histoire de l’Art
français”, 1968, s. 135-148.
20. Paul Depelchin
Debiutował jako recenzent Salonów
prawdopodobnie w 1870, w czaso-
piśmie „Clocher” i w „Le Monde”, na
którego łamach pisał o Matejce w la-
tach 1870, 1878 i 1880.
21. Maxime Du Camp (ur. 1822,
zm. 1894), pisarz, publicysta i krytyk
sztuki.
W młodości próbował malarstwa.
W latach 1844-1845 wraz z Flauber-
tem podróżował na Bliski Wschód.
W 1848 w szeregach Gwardii Narodo-
wej został ranny podczas „dni czerw-
cowych”. W latach 1849-1851 wysła-
ny z misją Ministerstwa Oświecenia
Publicznego, przebywał w Afryce
Północnej i Azji Mniejszej, wykonu-
jąc liczne zdjęcia fotograficzne. Jego
relacja z tej podróży, wydana w 1852,
była podobno pierwszą w dziejach
drukarstwa książką ilustrowaną foto-
grafiami. W 1860, mimo niemłodego
wieku i męczących chorób (katary, sy-
filis i reumatyzm), jako ochotnik to-
warzyszył na własny koszt wyprawie
„Tysiąca” Garibaldiego na Sycylię
(wspomnienia przetłumaczono m. in.
na język polski).
Du Camp był jednym z założycieli
konkurencyjnej wobec „Revue des
deux mondes” „Revue de Paris”
(1851) i do zamknięcia pisma w 1858
publikował w nim recenzje Salonów
(1852-1857). Dopuszczony w 1858
do „Revue des deux mondes”, recen-
zował wystawy w latach 1863-1867.
W 1867 poświęcił się pracy nad wie-
lotomowym dziełem o instytucjach
Paryża (Paris, ses organes, ses fonc-
tions, sa vie, dans la seconde moitié
du XIXe siècle, t. 1-6, Paris 1869-
1876), opartych m. in. na tajnych do-
kumentach udostępnionych mu przez
prefekta policji Josepha Piétri. Do
przyjaciół Du Campa w politycznych
15 Delaborde, Le Salon de 1861, „Revue
des deux mondes”, 1861, 15 VI, s. 894.
16 Idem, Le Salon de 1870, “Revue des
deux mondes”, 1870, 1 VI, s. 695.
233