DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.66393#0254
MATEJKO W PARYŻU
50. Albert Wolff (ur. 1835, zm.
1891), dziennikarz i krytyk sztuki.
Urodzony w Kolonii w rodzinie ży-
dowskiej, jako młody człowiek prakty-
kował w Paryżu w firmie handlowej.
Ponownie przybył do Francji w 1857,
w celu recenzowania Salonu dla gazety
augsburskiej. Był pół roku sekretarzem
A. Dumasa (ojca). Debiutował w „Gau-
lois”, następnie od 1859 pisał w „Figa-
ro” i „Charivari” (najpierw pod pseudo-
nimem Charles Brassac), był redakto-
rem „Événement” i „Figaro” (prowa-
dził kronikę). Od około 1861 przez dwa
lata pisał dla „Le Nain jaune” (rubryka
Echos de Paris), prowadził kronikę
w „Avenir national” (1865), „Univers
illustré” (1865-1867, jako Gérôme). Po
1870 naturalizowany we Francji, był
w „Figaro” specjalistą od spraw sztuki,
pisał też recenzje teatralne w „Événe-
ment”. Od 1885 redagował sezonowy
dodatek „Figaro-Salon”.
Inteligentny i dowcipny, stał się naj-
bardziej popularnym krytykiem Salo-
nów. Z dużym wyczuciem sytuacji ty-
pował medalistów, zwłaszcza zdo-
bywców medali honorowych i „Prix
du Salon”, które przyznawano mło-
dym artystom. Od początku lat osiem-
dziesiątych pisał jednorazowe „Salons
complets”, które ukazywały się
w dniu wernisażu.
Wolff był zapalonym zbieraczem.
Pierwszą kolekcję około 40 obrazów
i rzeźb (nie licząc rysunków) musiał
w 1877 sprzedać za 175 000 franków,
w celu spłacenia długów karcianych.
Już jednak w 1883 ściany jego pała-
cyku przy rue du Rocher zdobiły no-
we obrazy prawie 50 znanych arty-
stów. Wolff był jednym z najlepiej
opłacanych dziennikarzy XIX wieku
(w samym „Figaro” zarabiał 60 000
franków rocznie), ale sądzono po-
wszechnie, że znaczna część tej ko-
lekcji pochodziła nie z zakupów, lecz
z darów37.
Pseud.: Gérôme, Charles Brassac,
Méphistophélès.
Bibliografia: MDA; Quérard; Vape-
reau 6; Larousse; Sévin; Bouillon.
37 Zob. G. Toudouze, Albert Wolff: hi-
stoire d’un chroniqueur parisien, Paris
1883, s. 348-355.
50. Albert Wolff (ur. 1835, zm.
1891), dziennikarz i krytyk sztuki.
Urodzony w Kolonii w rodzinie ży-
dowskiej, jako młody człowiek prakty-
kował w Paryżu w firmie handlowej.
Ponownie przybył do Francji w 1857,
w celu recenzowania Salonu dla gazety
augsburskiej. Był pół roku sekretarzem
A. Dumasa (ojca). Debiutował w „Gau-
lois”, następnie od 1859 pisał w „Figa-
ro” i „Charivari” (najpierw pod pseudo-
nimem Charles Brassac), był redakto-
rem „Événement” i „Figaro” (prowa-
dził kronikę). Od około 1861 przez dwa
lata pisał dla „Le Nain jaune” (rubryka
Echos de Paris), prowadził kronikę
w „Avenir national” (1865), „Univers
illustré” (1865-1867, jako Gérôme). Po
1870 naturalizowany we Francji, był
w „Figaro” specjalistą od spraw sztuki,
pisał też recenzje teatralne w „Événe-
ment”. Od 1885 redagował sezonowy
dodatek „Figaro-Salon”.
Inteligentny i dowcipny, stał się naj-
bardziej popularnym krytykiem Salo-
nów. Z dużym wyczuciem sytuacji ty-
pował medalistów, zwłaszcza zdo-
bywców medali honorowych i „Prix
du Salon”, które przyznawano mło-
dym artystom. Od początku lat osiem-
dziesiątych pisał jednorazowe „Salons
complets”, które ukazywały się
w dniu wernisażu.
Wolff był zapalonym zbieraczem.
Pierwszą kolekcję około 40 obrazów
i rzeźb (nie licząc rysunków) musiał
w 1877 sprzedać za 175 000 franków,
w celu spłacenia długów karcianych.
Już jednak w 1883 ściany jego pała-
cyku przy rue du Rocher zdobiły no-
we obrazy prawie 50 znanych arty-
stów. Wolff był jednym z najlepiej
opłacanych dziennikarzy XIX wieku
(w samym „Figaro” zarabiał 60 000
franków rocznie), ale sądzono po-
wszechnie, że znaczna część tej ko-
lekcji pochodziła nie z zakupów, lecz
z darów37.
Pseud.: Gérôme, Charles Brassac,
Méphistophélès.
Bibliografia: MDA; Quérard; Vape-
reau 6; Larousse; Sévin; Bouillon.
37 Zob. G. Toudouze, Albert Wolff: hi-
stoire d’un chroniqueur parisien, Paris
1883, s. 348-355.