DOI Artikel:
Arbanitopulos, Apostolos S.: Thessalikai epigraphai
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0073
Θεσσαλικαι επιγραφαί: Γ') Γόννων ύπό Α. Αρβανποπονλον. 41
τοις συνόροις ένέδραις, καθ' άς οί ημέτεροι παρε-
φύλαττον ύδρευόμενον ΤοΟρκον στρατιώτήν., φυ-
λασσόμενον ύπ άλλων κεκρυμμένων ομοθρήσκων
αΰτου.
Στί/. 4. Η μνεία του Ομολίου καθίστα εμφα-
νές ότι τα περιγραφόμενα έτελέσθησαν κατά την
Ιξοδον των Γεμπών εγγύς του ΠηνειοΟ' ακριβώς
ενταύθα ύπηρνον, ώς ήκάσαμεν έν τοις άνω, τά
περιμάνητα οικόπεδα κατά τήν θέσιν Ποϋναιεΰς'
βλ. κάτω τά εις στί/. 11-12. Μετά τήν λέξιν
"' Ομόλιον άφείθη μικρόν κενόν διάστημα ύπο τοΰ'
χαράκτου.
Στί/. 4-6. 'ΕνταΟθα συνεχίζεται ή κατάθεσις,
του μάρτυρος αναφερόντος και έτερον σύντροφον,
τον Ρλαυκίαν, και ίσως δεύτερον ετι, μεθ' ών είδε
τά διατρέξαντα' άλλ' εκ της φθοράς ενταύθα δέν
δύναται νά συγκομισθή άσφαλές τι διανόημα.
Στί/. 7-10 Ό μάρτυς λέγει ότι μετά των μνη-
μονευθέντων συντοόοων αύτοϋ" άνέβη -ου έπί υψη-
λής θέσεως, ένθα ύπήρ/ον οί όροι τών Γοννέων και
Ηρακλειωτών' ή Οέσις αύτη ένεκα του Ομολίον
έν στί/. 4 και του τεμέΐ'ονς έν στί/. 12 είναι πι-
Οανώτατον ότι εκείτο μεταξύ Πυργετου και Ραψά-
νης, ώρισμένως δέ ύπέρ τον νυν σταθμόν του σιδη-
ροδρόμου κατά τήν άριστεράν ό/θην τοΟ Πηνειού,
ενθα τά κράσπεδα του ορούς, εις ο θά άνέβησαν οί
Γοννεί'ς παραφυλάττοντες. Περί της έν στί/. 9 συμ-
πληρώσεως άκμην βλ. τά προειρημένα έν άρ.'Ι65Α
στίχ. 22-23.
Στί/. 11. Το όρος τοΟτο καλείται όρϋ'όν, ήτοι
όλισθηρόν και άπότομον' τοιούτον δ' είναι μάλιστα
τό μνημονευθέν ύπό τήν 'Ραψάνην προς τήν έξοδον
τών Τεμπών, όπερ και ήμεΐς δις άνέοημεν καϊ κα-
τέοημεν τοΟτο δέν είναι μεν λίαν ύψηλον ούδέ δα-
σώδες, άλλ' άπότομον και δυσανάβατον, ώς όλι-
σθηρόν και άναντες.
Ή Οέσις άρα, ήν κατεϊ/ον οί άντιμα/όμενοι, θά
ήτο ή έξης: οί Ήρακλειώται θά έμενον έγγύς του
7<υρίου Πυργετου παρά τά τελευταία κράσπεδα
του όρους, έγγύτερον προς τήν έξοδον τών Τεμπών.
Οί δέ Γοννεϊς θά ήσαν κε/.ρυμμένοι εις τά όλισθηρά
υψώματα αυτής της εξόδου ύπέρ τήν άριστεράν
ό/Οην του ποταμοΟ" ίνα δ'έκεΐθεν φθάσωσιν αθέα-
τοι προς τάς θέσεις τών Ήοακλειωτών, έπρεπε νά
άναβώσιν έτι πλέον έπί τοΟ όρους ύπέρ τά Τέμπη
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗ ΜΕΡΙΣ. 1913
καϊ ύπό τήν 'Ραψάνην καϊ δια τών έκεϊ απότομων
καί βαθειών φαράγγων και ρευμάτων προσκλίνον-
τες φθάσωσιν εις τά κράσπεδα παρά τήν πεδιάδα
προς τον Πυργετόν, αθέατοι τά πολλά.
Στί/. 12-13. Τά μέγιστα συμβάλλεται εις τήν
κατανόησιν της επιγραφής το ασφαλώς συμπλη-
ρούμενον τέμενος, όπερ οί Γοννεϊς βεβαίως θεω-
ροΟντες ανήκον αύτοϊς περιέφραξαν μετά σπουδής
καϊ κρυΦί'ως.
Τέμενος συνηντήσαμεν ήδη άνω άρι θ. 16ο Α
στίχ. 13 (165 Ρ στιχ. 27) και ήρμηνευσαμεν ώς
ον τό τοΰ Πυθίου Απόλλωνος- άλλ'έν ΠΑΕ 1911
291 ήζάσαμεν ότι ό ναός του Πυθίου Απόλλωνος
θά εκείτο έπί τοΟ Άλωίου κατά τήν δεξιάν ο/θην
του Πηνειού εύθύς μετά τήν έξοδον τών Τεμπών.
Ταύτα δέν άντίκεινται άλλήλοις' διότι ήτο δυνατόν
νά άνηκε τω ναώ τούτω καί τέμενος άφωρισμένον
κατά τήν απέναντι όχθην του ποταμοΟ, ένθα είναι
εύφορώτατοι οί άγροί.
Έποικοδόμησις τοΰ τεμένους θά ήτο περίφρα-
γμά τι πράχειρον διά μάνδρας, έν τά/ει ποιηθέν
ύπό τών Ροννέων προς έπιτυ/ίαν μέσου κυριότη-
τος· τοΰτο μάλιστα ή μόνον, ώς φαίνεται, ύπήρξεν
αφορμή τών ερίδων καί φόνων, ών ένα τοΟ Κορ-
νεστου συνηντήσαμεν εν 165 Α στί/. 18-19, έξ
ών έγένετο ή βασιλική διαιτησία και Ό πλήρης
διακανονισμός τών ορίων.Έν τω νάμω 165 Β στί/.
27 έπιβάλλεται ή άπόδοσις τής ύπό τών Ήρακλει-
ωτών άφαιρεθείσης γης εις το τέμενος ή ιερόν τοΟτο.
Άριϋ·. 171 (είκ. 8' καταλ. άρι$. 16). Στήλη
μελανολίθου έξαιρετικώς μεγάλη, παντα/όθεν άπο-
κεκομμένη' μόνον οπίσω δεξιά διετηρήθη ί/νος τής
πλαγίας έδρας, δι ού ορίζεται τό τέρμα τής ομω-
νύμου πλευράς.Τψ. 0-22, πλ. 044, πάχ. Ο 14.
Εύρέθη έ/.τεθειμένη έν ύπαίθρω έπί τών έρει-
πίων τοΟ ναοΟ τής Αθήνας ολίγον μετά τήν έναρξιν
τών άνασκαφών. Εκ τών διαστάσεων καί τής ύλης
Φαίνεται όμοιοτάτη τή 165' αλλά τό περιε/όμενον
αύτής είναι διάφορον, ήτοι ού/Ί μαρτυρίαι, άλ-
λ' έτέρα τις διήγησις, πάντως σ/ετική προς το
ζήτημα τών άμφισβητουμένων ορίων διό διστά-
ζομεν νά θεωρήσωμεν πιθανόν τό ότι δύναται νά
άνήκη έκείνη, άλλως τε καί μηδαμοΟ αύτής άρ-
μόττουσα.
6
τοις συνόροις ένέδραις, καθ' άς οί ημέτεροι παρε-
φύλαττον ύδρευόμενον ΤοΟρκον στρατιώτήν., φυ-
λασσόμενον ύπ άλλων κεκρυμμένων ομοθρήσκων
αΰτου.
Στί/. 4. Η μνεία του Ομολίου καθίστα εμφα-
νές ότι τα περιγραφόμενα έτελέσθησαν κατά την
Ιξοδον των Γεμπών εγγύς του ΠηνειοΟ' ακριβώς
ενταύθα ύπηρνον, ώς ήκάσαμεν έν τοις άνω, τά
περιμάνητα οικόπεδα κατά τήν θέσιν Ποϋναιεΰς'
βλ. κάτω τά εις στί/. 11-12. Μετά τήν λέξιν
"' Ομόλιον άφείθη μικρόν κενόν διάστημα ύπο τοΰ'
χαράκτου.
Στί/. 4-6. 'ΕνταΟθα συνεχίζεται ή κατάθεσις,
του μάρτυρος αναφερόντος και έτερον σύντροφον,
τον Ρλαυκίαν, και ίσως δεύτερον ετι, μεθ' ών είδε
τά διατρέξαντα' άλλ' εκ της φθοράς ενταύθα δέν
δύναται νά συγκομισθή άσφαλές τι διανόημα.
Στί/. 7-10 Ό μάρτυς λέγει ότι μετά των μνη-
μονευθέντων συντοόοων αύτοϋ" άνέβη -ου έπί υψη-
λής θέσεως, ένθα ύπήρ/ον οί όροι τών Γοννέων και
Ηρακλειωτών' ή Οέσις αύτη ένεκα του Ομολίον
έν στί/. 4 και του τεμέΐ'ονς έν στί/. 12 είναι πι-
Οανώτατον ότι εκείτο μεταξύ Πυργετου και Ραψά-
νης, ώρισμένως δέ ύπέρ τον νυν σταθμόν του σιδη-
ροδρόμου κατά τήν άριστεράν ό/θην τοΟ Πηνειού,
ενθα τά κράσπεδα του ορούς, εις ο θά άνέβησαν οί
Γοννεί'ς παραφυλάττοντες. Περί της έν στί/. 9 συμ-
πληρώσεως άκμην βλ. τά προειρημένα έν άρ.'Ι65Α
στίχ. 22-23.
Στί/. 11. Το όρος τοΟτο καλείται όρϋ'όν, ήτοι
όλισθηρόν και άπότομον' τοιούτον δ' είναι μάλιστα
τό μνημονευθέν ύπό τήν 'Ραψάνην προς τήν έξοδον
τών Τεμπών, όπερ και ήμεΐς δις άνέοημεν καϊ κα-
τέοημεν τοΟτο δέν είναι μεν λίαν ύψηλον ούδέ δα-
σώδες, άλλ' άπότομον και δυσανάβατον, ώς όλι-
σθηρόν και άναντες.
Ή Οέσις άρα, ήν κατεϊ/ον οί άντιμα/όμενοι, θά
ήτο ή έξης: οί Ήρακλειώται θά έμενον έγγύς του
7<υρίου Πυργετου παρά τά τελευταία κράσπεδα
του όρους, έγγύτερον προς τήν έξοδον τών Τεμπών.
Οί δέ Γοννεϊς θά ήσαν κε/.ρυμμένοι εις τά όλισθηρά
υψώματα αυτής της εξόδου ύπέρ τήν άριστεράν
ό/Οην του ποταμοΟ" ίνα δ'έκεΐθεν φθάσωσιν αθέα-
τοι προς τάς θέσεις τών Ήοακλειωτών, έπρεπε νά
άναβώσιν έτι πλέον έπί τοΟ όρους ύπέρ τά Τέμπη
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗ ΜΕΡΙΣ. 1913
καϊ ύπό τήν 'Ραψάνην καϊ δια τών έκεϊ απότομων
καί βαθειών φαράγγων και ρευμάτων προσκλίνον-
τες φθάσωσιν εις τά κράσπεδα παρά τήν πεδιάδα
προς τον Πυργετόν, αθέατοι τά πολλά.
Στί/. 12-13. Τά μέγιστα συμβάλλεται εις τήν
κατανόησιν της επιγραφής το ασφαλώς συμπλη-
ρούμενον τέμενος, όπερ οί Γοννεϊς βεβαίως θεω-
ροΟντες ανήκον αύτοϊς περιέφραξαν μετά σπουδής
καϊ κρυΦί'ως.
Τέμενος συνηντήσαμεν ήδη άνω άρι θ. 16ο Α
στίχ. 13 (165 Ρ στιχ. 27) και ήρμηνευσαμεν ώς
ον τό τοΰ Πυθίου Απόλλωνος- άλλ'έν ΠΑΕ 1911
291 ήζάσαμεν ότι ό ναός του Πυθίου Απόλλωνος
θά εκείτο έπί τοΟ Άλωίου κατά τήν δεξιάν ο/θην
του Πηνειού εύθύς μετά τήν έξοδον τών Τεμπών.
Ταύτα δέν άντίκεινται άλλήλοις' διότι ήτο δυνατόν
νά άνηκε τω ναώ τούτω καί τέμενος άφωρισμένον
κατά τήν απέναντι όχθην του ποταμοΟ, ένθα είναι
εύφορώτατοι οί άγροί.
Έποικοδόμησις τοΰ τεμένους θά ήτο περίφρα-
γμά τι πράχειρον διά μάνδρας, έν τά/ει ποιηθέν
ύπό τών Ροννέων προς έπιτυ/ίαν μέσου κυριότη-
τος· τοΰτο μάλιστα ή μόνον, ώς φαίνεται, ύπήρξεν
αφορμή τών ερίδων καί φόνων, ών ένα τοΟ Κορ-
νεστου συνηντήσαμεν εν 165 Α στί/. 18-19, έξ
ών έγένετο ή βασιλική διαιτησία και Ό πλήρης
διακανονισμός τών ορίων.Έν τω νάμω 165 Β στί/.
27 έπιβάλλεται ή άπόδοσις τής ύπό τών Ήρακλει-
ωτών άφαιρεθείσης γης εις το τέμενος ή ιερόν τοΟτο.
Άριϋ·. 171 (είκ. 8' καταλ. άρι$. 16). Στήλη
μελανολίθου έξαιρετικώς μεγάλη, παντα/όθεν άπο-
κεκομμένη' μόνον οπίσω δεξιά διετηρήθη ί/νος τής
πλαγίας έδρας, δι ού ορίζεται τό τέρμα τής ομω-
νύμου πλευράς.Τψ. 0-22, πλ. 044, πάχ. Ο 14.
Εύρέθη έ/.τεθειμένη έν ύπαίθρω έπί τών έρει-
πίων τοΟ ναοΟ τής Αθήνας ολίγον μετά τήν έναρξιν
τών άνασκαφών. Εκ τών διαστάσεων καί τής ύλης
Φαίνεται όμοιοτάτη τή 165' αλλά τό περιε/όμενον
αύτής είναι διάφορον, ήτοι ού/Ί μαρτυρίαι, άλ-
λ' έτέρα τις διήγησις, πάντως σ/ετική προς το
ζήτημα τών άμφισβητουμένων ορίων διό διστά-
ζομεν νά θεωρήσωμεν πιθανόν τό ότι δύναται νά
άνήκη έκείνη, άλλως τε καί μηδαμοΟ αύτής άρ-
μόττουσα.
6