DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.14277#0134
102 Εις Θεσσαλίας επιγραφάς. —
Εις Περαίας επιγραφάς.
ψέ μοι τή 29τι (Λαίου 1911 έπιστολήν, εν ή λέγει
μοι τάς έαυτοΟ αντιρρήσεις καϊ ερμηνεύει ορθώς
τάς βολίμονς δίκας ώς άναβολίμονς, καθ' ά κατό-
πιν ήρμήνευσεν ό Α. \νΐ11ιβ1ιη έν ΑΕ 1912 253.
Επειδή περαιτέρω οημοσιεύω κα'ι έτερα νέα ψη-
φίσματα τών Γοννέων υπέρ δικαστών και βολιμο-
οικαστών, περιέλαβον έν αύτοΐς τάς σοφάς και κα-
θ' ό'λα έρμηνευούσας το ζήτημα παρατηρήσεις του
ΗέΐιΐδΒΟΐιΙΗβΐ', άφεις πάλιν τάς έμάς προσθήκας εις
ΰπέρθεσιν, ίνα καταχωρίσω έν τέλει, καθ ά ύπε-
σ·/όμην, της μελέτης μου, μετά την περάτωσιν της
δημοσιεύσεως τών επιγραφών Γόννων.
Έν Έλασσόνι, 7τ) ίουνίου 1913.
(-)'). ΑΕ 1913 39 άριθ. 167. Έν στίχ. 11 το
πρώτον διακρινόμενον γράμμα είναι πιθανώς Ρ"
ούτω συμπληρωτέον κάλλιον αυτόν
ύπ]ολαμ[βάνον-
τες είναι τά οικόπεδα Κρατεΰου τοϋ Φιλομβρ]ότου
[και Καλλίου κτλ..
Ό αύτος Φιλόμβροτος άπαντα έν άριθ. 165 Α
στίχ. Τ 21-22.
Γ). ΑΕ 1913 44 άριθ. 173. Έν στίχ. 8 έν
τώ "/' αί εκατέρωθεν της λοξής κεραίας δύο στί-
γμα! μόλις διακρίνονται1 μετά το ΕΤ διετηρήθη
μεν χώρος διά δύο τουλάχιστον γράμματα, δεν βε-
οαιουται δε άν ύπήρχον όντως και άπετρίβησαν, ή
έμεινε κενός χώρος' ή έμή έντύπωσις ύπήρξεν ύπέρ
τής πρώτης ΐδέας' ένόμισα δ' ότι διέκρινα σκιώδη
τινά ίχνη Υ και μετ' αυτό υπόλοιπα ετέρου γράμ-
ματος, ίσως Π' άν όντως εΐχον ούτω ταύτα, ΰπο-
χρεούμεθα νά θεωρήσωμεν ΰποκειμένην βραχυγρα
φίαν ετ[ονς) και μετ αυτήν άρκτικά γράμματα μη-
νός, και δή «Ύττ[ερβερεταίον δεΤνι »' κατά τον αύ-
τον τρόπον εκφέρεται ή προς τους Λαρισαίους επι-
στολή του βασιλέως 16 IX2 517, ήτοι έν στίχ. 9
ετονς β' Ύπερβερεταίου κα '. Τπό τον στίχ. 12
διεκρίναμεν έπϊ του διαστίχου τρία ή τέσσαρα μι-
κρότατα γράμματα ^ΝΗ.^ λέξεως, ήν είχε βέβαιους
παραλίπει ό χαράκτης (έω]νη μ[ένονς ;) και έ'γρα-
ψεν έκ δευτέρας φροντίδος, καθ' ά ό ομότεχνος
αυτω εν αρι θ. 165 Α και άλλοι.
Έν Έλασσο'νι, τϊ] 18τ] ίουνίου 1913.
Απόστολος Σ. Άρβανιτόπονλλος.
Εις Περαίας επιγραφάς
(ΑΕ 1911 58 [40]· 68 |70 και 71] και ΙΟ XII1 49)
υπό
Νικήτα καϊ Μιχαήλ Χαβιαρά.
Έν τώ ύφ'ήμών έν ΑΕ 1911 58 ά?. 40 δη-
μοσιευθέντι έπιγράμματι, οδ έν τώ Ι0·1 στίχ ω ό κ.
ΛΛΓϊ11ιβ1ηι ορθώς άνέγνω Άγήνακτος 'Απολλόδοτο\ ς\
(ΑΕ 1912 251, πρβ. ΑΕ 1913 2 άρ. 85) άντϊ τοα
ύφ'ήμών άναγνωσθέντος Αγήνακτος 'Άπολλοδό-
το\ν], τά του 3ου στίχου ληπτέον ώς ένός άνδρος
όνομα Κτησιφών 'Αγήνακτος και ούχί, ώς άνέγνω
μεν παραχθέντες έκ τής άναγνώσεως τοΰ ίν τώ έπι-
γράμματι ονόματος, ώς δύο ΚτησιφονΆγήνακτος.
Κατά ταΰτα ό Κτησιφών Άγήνακτος ήτο αδελ-
φός του Άπολλοδότου Αγήνακτος και διασκευα-
στέα ή ήμετέρα περί του τρίτου στίχου σηαείω-
σις. Ή άνάγνωσις αύτη του τρίτου στίχου δι-
καιολογεί έτι τήν διόρθωσιν τοΟ κ. \νΊ11ΐ6ΐπΐ, όσ-
τις ευρίσκει κα'ι οίκογενειακήν σχέσιν μεταξύ του
Άπολλοδότου Άγήνακτος άποθανόντος τή 4τι
πΧ έκατονταετηρίδι και τοΰ Άγη]σιάνακτος Ά-
πολλοδότου καΰ' νοϋ'εσίαν δε Γόργωνος, στρα-
τηγού, άναφερομένου έν Ροδιακή επιγραφή ΙΟ XII1
49 τής Ι"15 πΧ έκατονταετηρίοος. Και περ'ι τής
συγγενικής μεν σχέσεως, άν υπήρξε μεταξύ τών
δύο τούτων προσώπων, θά κρίνη ό άναγνώστης έκ
τών λεχθησομένων, παρέσχε δέ διά τούτου νύξιν
ό κ. λνίΐΐιβίιη εις διόρθωσιν τής μνημονευθείσης
Εις Περαίας επιγραφάς.
ψέ μοι τή 29τι (Λαίου 1911 έπιστολήν, εν ή λέγει
μοι τάς έαυτοΟ αντιρρήσεις καϊ ερμηνεύει ορθώς
τάς βολίμονς δίκας ώς άναβολίμονς, καθ' ά κατό-
πιν ήρμήνευσεν ό Α. \νΐ11ιβ1ιη έν ΑΕ 1912 253.
Επειδή περαιτέρω οημοσιεύω κα'ι έτερα νέα ψη-
φίσματα τών Γοννέων υπέρ δικαστών και βολιμο-
οικαστών, περιέλαβον έν αύτοΐς τάς σοφάς και κα-
θ' ό'λα έρμηνευούσας το ζήτημα παρατηρήσεις του
ΗέΐιΐδΒΟΐιΙΗβΐ', άφεις πάλιν τάς έμάς προσθήκας εις
ΰπέρθεσιν, ίνα καταχωρίσω έν τέλει, καθ ά ύπε-
σ·/όμην, της μελέτης μου, μετά την περάτωσιν της
δημοσιεύσεως τών επιγραφών Γόννων.
Έν Έλασσόνι, 7τ) ίουνίου 1913.
(-)'). ΑΕ 1913 39 άριθ. 167. Έν στίχ. 11 το
πρώτον διακρινόμενον γράμμα είναι πιθανώς Ρ"
ούτω συμπληρωτέον κάλλιον αυτόν
ύπ]ολαμ[βάνον-
τες είναι τά οικόπεδα Κρατεΰου τοϋ Φιλομβρ]ότου
[και Καλλίου κτλ..
Ό αύτος Φιλόμβροτος άπαντα έν άριθ. 165 Α
στίχ. Τ 21-22.
Γ). ΑΕ 1913 44 άριθ. 173. Έν στίχ. 8 έν
τώ "/' αί εκατέρωθεν της λοξής κεραίας δύο στί-
γμα! μόλις διακρίνονται1 μετά το ΕΤ διετηρήθη
μεν χώρος διά δύο τουλάχιστον γράμματα, δεν βε-
οαιουται δε άν ύπήρχον όντως και άπετρίβησαν, ή
έμεινε κενός χώρος' ή έμή έντύπωσις ύπήρξεν ύπέρ
τής πρώτης ΐδέας' ένόμισα δ' ότι διέκρινα σκιώδη
τινά ίχνη Υ και μετ' αυτό υπόλοιπα ετέρου γράμ-
ματος, ίσως Π' άν όντως εΐχον ούτω ταύτα, ΰπο-
χρεούμεθα νά θεωρήσωμεν ΰποκειμένην βραχυγρα
φίαν ετ[ονς) και μετ αυτήν άρκτικά γράμματα μη-
νός, και δή «Ύττ[ερβερεταίον δεΤνι »' κατά τον αύ-
τον τρόπον εκφέρεται ή προς τους Λαρισαίους επι-
στολή του βασιλέως 16 IX2 517, ήτοι έν στίχ. 9
ετονς β' Ύπερβερεταίου κα '. Τπό τον στίχ. 12
διεκρίναμεν έπϊ του διαστίχου τρία ή τέσσαρα μι-
κρότατα γράμματα ^ΝΗ.^ λέξεως, ήν είχε βέβαιους
παραλίπει ό χαράκτης (έω]νη μ[ένονς ;) και έ'γρα-
ψεν έκ δευτέρας φροντίδος, καθ' ά ό ομότεχνος
αυτω εν αρι θ. 165 Α και άλλοι.
Έν Έλασσο'νι, τϊ] 18τ] ίουνίου 1913.
Απόστολος Σ. Άρβανιτόπονλλος.
Εις Περαίας επιγραφάς
(ΑΕ 1911 58 [40]· 68 |70 και 71] και ΙΟ XII1 49)
υπό
Νικήτα καϊ Μιχαήλ Χαβιαρά.
Έν τώ ύφ'ήμών έν ΑΕ 1911 58 ά?. 40 δη-
μοσιευθέντι έπιγράμματι, οδ έν τώ Ι0·1 στίχ ω ό κ.
ΛΛΓϊ11ιβ1ηι ορθώς άνέγνω Άγήνακτος 'Απολλόδοτο\ ς\
(ΑΕ 1912 251, πρβ. ΑΕ 1913 2 άρ. 85) άντϊ τοα
ύφ'ήμών άναγνωσθέντος Αγήνακτος 'Άπολλοδό-
το\ν], τά του 3ου στίχου ληπτέον ώς ένός άνδρος
όνομα Κτησιφών 'Αγήνακτος και ούχί, ώς άνέγνω
μεν παραχθέντες έκ τής άναγνώσεως τοΰ ίν τώ έπι-
γράμματι ονόματος, ώς δύο ΚτησιφονΆγήνακτος.
Κατά ταΰτα ό Κτησιφών Άγήνακτος ήτο αδελ-
φός του Άπολλοδότου Αγήνακτος και διασκευα-
στέα ή ήμετέρα περί του τρίτου στίχου σηαείω-
σις. Ή άνάγνωσις αύτη του τρίτου στίχου δι-
καιολογεί έτι τήν διόρθωσιν τοΟ κ. \νΊ11ΐ6ΐπΐ, όσ-
τις ευρίσκει κα'ι οίκογενειακήν σχέσιν μεταξύ του
Άπολλοδότου Άγήνακτος άποθανόντος τή 4τι
πΧ έκατονταετηρίδι και τοΰ Άγη]σιάνακτος Ά-
πολλοδότου καΰ' νοϋ'εσίαν δε Γόργωνος, στρα-
τηγού, άναφερομένου έν Ροδιακή επιγραφή ΙΟ XII1
49 τής Ι"15 πΧ έκατονταετηρίοος. Και περ'ι τής
συγγενικής μεν σχέσεως, άν υπήρξε μεταξύ τών
δύο τούτων προσώπων, θά κρίνη ό άναγνώστης έκ
τών λεχθησομένων, παρέσχε δέ διά τούτου νύξιν
ό κ. λνίΐΐιβίιη εις διόρθωσιν τής μνημονευθείσης