Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (7.1939)

162

SZ. ZAJCZYK

(13)


Ze zbiorów CB1 — Fot. Sz. Z ajczy k

Ryc. 114. Fragment ołtarza bóżnicy w Kępnie.

muzycznych (motyw zapożyczony z dekoracyj pałacowych: stosowano go
w salach lub pawilonach muzycznych1), oraz czterech widoków wiejskich:
owce ciągnące z obory ku studni, młyn i stodoła, pałac i pawilon ogrodowy
z byczkiem na przednim planie, altana i studnia z wszelakim ptactwem.
„Elewacja pałacowa" drugiej kondygnacji ołtarzy wyobrażała według intencji
snycerza świątynię Salomona. Dowodzą tego: i°, napisy (występujące tylko
*) Jednym z najświetniejszych przykładów tego rodzaju dekoracji jest pokój muzyczny
w Wersalu z roku 1767, dzieło Jacques’a Ange Gabriela (Max OSBORN, Die Kunst des Ro-
koko, Berlin 1929, tabl. 141); jeśli chodzi o teren pobliski Kępnu, to należy wymienić dekorację
plastyczną z motywów instrumentów muzycznych w salonie muzycznym pałacu Hatzfeld
(Oberprasidium) we Wrocławiu z roku 1766/73. Pałac ten jest dziełem wspomnianego
Langhansa, zaś stiuki — Piotra Echtłera (wyk. przed r. 1786); por. BIMMLER, Langhans
Carl Gotthard (THIEME-BECKER, XXII, 1927, s. 343) oraz Richard KONWIARZ, Alt-
Schlesien, Stuttgart (b. r.) s. XII i 49.